Ignacy Piotr Ścibor-Bogusławski

Ignacy Piotr Ścibor-Bogusławski

Kanonik łęczycki
Data i miejsce urodzenia	1716 Wojsławice
Data śmierci	po 27 maja 1793
Dziekan warcki
Okres sprawowania	1755-1785
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	1742

Kościół w Brzeźniu

Ignacy Piotr Ścibor-Bogusławski herbu Ostoja (ur. 1716 w Wojsławicach, zm. po 27 maja 1793) – polski ksiądz katolicki, kanonik łęczycki, dziekan warcki, budowniczy kościoła w Brzeźniu.

Życiorys

Urodził się w rodzinie szlacheckiej Ścibor-Bogusławskich herbu Ostoja. Był synem Katarzyny z Gorzyńskich, dziedziczki dóbr Sulisławice i Andrzeja Bogusławskiego, regenta grodzkiego sieradzkiego, instygatora Trybunału Koronnego, komornika granicznego łęczyckiego i sieradzkiego, dziedzina dóbr Włocin oraz części Rososzycy. Jego dziadkami po mieczu byli – Marianna Rosowska herbu Korab i Marcin Bogusławski a po kądzieli – Teresa Linowska herbu Pomian i Mikołaj Gorzyński herbu Nałęcz. Ignacy Bogusławski miał czworo rodzeństwa, dwie siostry – Barbarę Rudnicką i Elżbietę Rembiewską oraz dwóch braci – starszego Franciszka Ksawerego, chorążego Kawalerii Narodowej i młodszego Jakuba. Jego dziadkiem stryjecznym był Stanisław Ścibor-Bogusławski, kanclerz kardynała Michała Radziejowskiego.

Niższe święcenia kapłańskie Ignacy Piotr Bogusławski uzyskał w 1740 roku. Dwa lata później został wyświęcony na kapłana w Łowiczu przez biskupa tytularnego serreńskiego, sufragana gnieźnieńskiego Krzysztofa Dobińskiego. Na urząd proboszcza w Brzeźniu ks. Ignacy Bogusławski został powołany w 1749 roku. Sześć lat później objął funkcję dziekana dekanatu warckiego, którą pełnił do 1785 roku. Za jego kadencji został wzniesiony późnobarokowy kościół św. Idziego w Brzeźniu według projektu Guido Antonio Longhiego z fundacji Teresy i Kazimierza Błeszyńskich, dziedziców wsi. 1 grudnia 1758 roku Bogusławski oddał świątynię do użytku wiernych. W lutym 1785 roku był członkiem Komisji arcybiskupstwa gnieźnieńskiego powołanej w celu sprawdzenia łask i cudów związanych z obrazem Najświętszej Marii Panny w Charłupi Małej. Między innymi dzięki pracom tej właśnie Komisji w roku 1936 Kapituła bazyliki watykańskiej w Rzymie pod przewodnictwem kardynała Eugenia Pacellego podjęła decyzję o koronacji cudownego obrazu Najświętszej Marii Panny Księżnej Sieradzkiej w Charłupi Małej. 8 września 1937 roku biskup włocławski Karol Radoński nałożył korony papieskie na Cudowny Obraz Matki Bożej Charłupskiej^[1]. Ostatni jego wpis zachował się w księgach metrykalnych parafii z dnia 27 maja 1793 r. Kolejnych wpisów dokonywał o. Stefan Borkowski^[2].

Zobacz też

• Ścibor-Bogusławscy herbu Ostoja
• Ostoja (herb szlachecki)
• Ród Ostojów (Mościców)

Przypisy

Bibliografia

• R. Bogusławski, Ks. kan. Ignacy Piotr Ścibor-Bogusławski herbu Ostoja, dziekan warcki, "Na Sieradzkich Szlakach" 3/99/2010.
• R. Bogusławski, Ścibor-Bogusławscy herbu Ostoja. Linia szadkowska od XVII do XX wieku, Wieluńskie Towarzystwo Naukowe, Wieluń 2020, s. 86-92.
• S. Librowski, Repertorium akt wizytacji kanoniczych dawnej Archidiecezji Gnieźnieńskiej, ABiMK, t. 28, s. 226-270.
• W. Pogorzelski, Pamiątka koronacji obrazu Matki Boskiej w Charłupi Małej, Sieradz 1937.
• K. Guttmejer, Guido Antonio Longhi. Działalność architektoniczna w Polsce, Warszawa 2006.