Ignacy Skorobohaty

Ignacy Skorobohaty

major
Data i miejsce urodzenia	21 stycznia 1898 Nieśwież
Data i miejsce śmierci	1 listopada 1942 Zatoka Biskajska
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Formacja	Lotnictwo Wojska Polskiego RAF
Jednostki	1 eskadra wywiadowcza 2 pułk lotniczy 1 pułk lotniczy 3 pułk lotniczy 13 eskadra liniowa 5 pułk lotniczy 53 eskadra towarzysząca 304 dywizjon bombowy
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa bitwa o Atlantyk
Odznaczenia

Ignacy Skorobohaty (ur. 21 stycznia 1898 w Nieświeżu, zm. 1 listopada 1942 nad Zatoką Biskajską) – major pilot, obserwator Wojska Polskiego, uczestnik wojny polsko-bolszewickiej i II wojny światowej, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Wojna polsko-bolszewicka

Wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego i otrzymał przydział do 1 eskadry wywiadowczej. W czasie wojny polsko-bolszewickiej wykonywał loty rozpoznawcze oraz brał udział w atakach na oddziały Armii Czerwonej. 10 czerwca 1920 roku, wraz z pil. Pawłem Janeczko na samolocie Salmson 2A2, wystartował z lotniska Porubanek i poprowadził dwie załogi na rozpoznanie rejonu Połocka i bombardowanie mostów pontonowych na Dźwinie. W wyniku ataku uszkodzono dwa mosty. Nie bez znaczenia był też efekt psychologiczny, jakim było przeprowadzenie skutecznego ataku na cele w głębi terytorium zajmowanego przez oddziały nieprzyjaciela^[1]. W drodze powrotnej załoga Skorobohaty-Janeczko lądowała przymusowo z braku paliwa, ponieważ lotnicy zabrali większy niż dopuszczalny ładunek bomb^[2].

3 sierpnia brał udział w locie wywiadowczym w rejon Ostrołęki, Łomży i Zambrowa, którego celem było nawiązanie łączności z odciętymi oddziałami polskiej kawalerii. Pomimo silnego ognia przeciwlotniczego oddziałów Armii Czerwonej udało mu się nawiązać łączność z polskimi szwadronami, za co został wyróżniony pochwałą od gen. Józefa Hallera^[3].

28 sierpnia, wraz z ppor. pil. Gustawem Gwizdalskim, wspierał oddziały Brygady Górskiej prowadzącej atak w kierunku Gródka. Atakowali nieprzyjacielskie oddziały piechoty i kawalerii pod Odelskiem oraz bolszewicki pociąg pancerny, który zmusili do wycofania się z rejonu walk^[4].

II Rzeczpospolita

Po zakończeniu działań wojennych został skierowany na kursy w Oficerskiej Szkoły Obserwatorów Lotniczych w Toruniu, Bydgoskiej Szkole Pilotów oraz Wyższej Szkole Pilotów w Grudziądzu ^[5].

1 września 1922 roku otrzymał przydział do 2 pułku lotniczego w Krakowie, a w listopadzie tego roku został przeniesiony do 1 pułku lotniczego w Warszawie^[6]. 2 grudnia 1927 roku został wysłany na czteromiesięczny kurs dla dowódców eskadr przy Oficerskiej Szkole Lotniczej w Dęblinie. Po jego ukończeniu został przeniesiony do dyspozycji szefa Departamentu Aeronautyki Ministerstwa Spraw Wojskowych, a następnie do 3 pułku lotniczego w Poznaniu^[5].

W lipcu 1929 roku objął dowództwo 13 eskadry liniowej, a w maju 1930 roku dowództwo I dywizjonu liniowego w 1 pułku lotniczym^[7]. Od maja 1932 roku służył w 5 pułku lotniczym w Lidzie. W lipcu 1933 roku został organizatorem i pierwszym dowódcą 51 eskadry liniowej^[8]. Od listopada 1933 roku do października 1937 roku dowodził I dywizjonem liniowym^[5] (w międzyczasie, w roku 1935, na krótko objął dowództwo 53 eskadry towarzyszącej^[9]). 27 czerwca 1935 roku został mianowany na stopień majora ze starszeństwem z 1 stycznia 1935 roku i 12. lokatą w korpusie oficerów aeronautyki^[10] (od 1937 roku – korpus oficerów lotnictwa, grupa liniowa)^[11]. W latach 1937-1938 był słuchaczem II Kursu Wyższej Szkoły Lotniczej w Warszawie. W marcu 1939 roku znajdował się w dyspozycji szefa Biura Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych (tzw. rezerwa Oddziału II SG)^[12].

II wojna światowa

Po wybuchu II wojny światowej przedostał się do Wielkiej Brytanii, gdzie wstąpił do RAF i otrzymał numer służbowy P-1455. Po odbyciu szkolenia został przydzielony do 304 dywizjonu bombowego, gdzie służył jako pilot. 1 listopada 1942 roku wystartował z bazy RAF w Docking samolotem Vickers Wellington Mk IC „L” (nr ser. R1716) do lotu bojowego na patrolowanie Zatoki Biskajskiej i zwalczanie niemieckich okrętów podwodnych^[13]. Załoga nie powróciła z lotu, ich samolot został prawdopodobnie zestrzelony przez niemiecki myśliwiec. Zginęli wszyscy, ciał nie odnaleziono^[14].

Ordery i odznaczenia

Za swą służbę w polskim lotnictwie otrzymał odznaczenia^[15]:

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 8116 (27 lipca 1922)^[16]
• Krzyż Walecznych (dwukrotnie)
• Medal Niepodległości (23 grudnia 1933)^[17]
• Srebrny Krzyż Zasługi (19 marca 1931)^[18]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Polowa Odznaka Obserwatora nr 39 (11 listopada 1928) „za loty bojowe nad nieprzyjacielem w czasie wojny 1918-1920”^[19],
• Medal Lotniczy (dwukrotnie)^[20]
• Médaille Interalliée (międzyaliancki)

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
• Tadeusz Jerzy Krzystek, [Anna Krzystek]: Polskie Siły Powietrzne w Wielkiej Brytanii w latach 1940–1947 łącznie z Pomocniczą Lotniczą Służbą Kobiet (PLSK-WAAF). Sandomierz: Stratus, 2012. ISBN 978-83-61421-59-7. OCLC 276981965.
• Mariusz Niestrawski: Polskie wojska lotnicze w okresie walk o granice państwa polskiego (1918–1921). T. I, Początki, organizacja, personel i sprzęt. Oświęcim: Napoleon V, 2017. ISBN 978-83-65746-74-0. OCLC 995372299.
• Mariusz Niestrawski: Polskie wojska lotnicze w okresie walk o granice państwa polskiego (1918–1921). T. II, Walka i demobilizacja. Oświęcim: Napoleon V, 2017. ISBN 978-83-65746-74-0. OCLC 995372299.
• Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w latach 1918–1939. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1989. ISBN 83-206-0760-4. OCLC 69601095.
• Marian Romeyko (red.): Ku czci poległych lotników: księga pamiątkowa. Warszawa: Wydawnictwo Komitetu Budowy Pomnika ku czci Poległych Lotników, 1933. OCLC 830230270.

• Krzysztof A. Tarkowski: Lotnictwo polskie w wojnie z Rosją Sowiecką: 1919–1920. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1991. ISBN 83-206-0985-2. OCLC 69498511.