Ignacy Twardowski

Ignacy Twardowski

Ogończyk
Rodzina	Twardowscy herbu Ogończyk
Data śmierci	1782
Odznaczenia

Ignacy Twardowski herbu Ogończyk (zm. w 1782 roku) – wojewoda kaliski w latach 1763-1775, wojewoda lubelski od 1778, kasztelan poznański w latach 1760-1763, kasztelan międzyrzecki w latach 1754-1760, marszałek Rady Nieustającej w latach 1776-1778^[1], konsyliarz Rady Nieustającej w 1775 roku^[2], komisarz z Senatu^[3] Komisji Skarbowej Koronnej^[4], prezes Lubelskiej Komisji Boni Ordinis w 1780 roku^[5], wójt nakielski w 1771 roku^[6].

Życiorys

Rozpoczynał swoją karierę jako klient Jerzego Mniszcha. To jemu Twardowski zawdzięczał zdobywane kolejne urzędy. W 1754 został kasztelanem międzyrzeckim, w 1760 kasztelanem poznańskim, a 1763 wojewodą kaliskim. Po śmierci podstolego litewskiego Jana Rzewuskiego (1759), stał się prawą ręką Mniszcha i osobą odpowiedzialną za kierowanie stronnictwem dworskim w Wielkopolsce^[7].

7 maja 1764 roku podpisał manifest, uznający odbywający się w obecności wojsk rosyjskich sejm konwokacyjny za nielegalny^[8]. Jednak później przystąpił do konfederacji Czartoryskich i został jej konsyliarzem^[9]. Zdając sobie sprawę ze zbliżających się rządów stronnictwa Czartoryskich (familii), rozpoczął z nimi współpracę. Było to dla niego o tyle istotne, że jego dotychczasowy patron - Mniszech, zaczął wycofywać się z aktywnej działalności politycznej. Twardowski musiał urządzić sobie miejsce przy dworze nowego króla.

W 1764 roku był elektorem Stanisława Augusta Poniatowskiego z województwa kaliskiego^[10], jako delegat od Rzeczypospolitej podpisał jego pacta conventa^[11].

Był członkiem konfederacji radomskiej 1767 roku^[12]. 23 października 1767 roku wszedł w skład delegacji Sejmu, wyłonionej pod naciskiem posła rosyjskiego Nikołaja Repnina, powołanej w celu określenia ustroju Rzeczypospolitej^[13].

Pod koniec 1769 roku rozpoczął ścisłą współpracę z ambasadorem rosyjskim Michaiłem Wołkońskim, od którego otrzymał w tym czasie 1000 dukatów^[14]. Zarówno Wołkoński, jak i kolejni dwaj ambasadorowie rosyjscy (Saldern i Stackelberg) starali się wykorzystać Twardowskiego do ponownego wciągnięcia Mniszcha w aktywną działalność polityczną. Działania te okazały się jednak bezskuteczne^[15]. Członek konfederacji 1773 roku, podpisał się na pierwszym zniszczonym egzemplarzu aktu konfederacji, następnie 16 kwietnia 1773 roku złożył przyrzeczenie (sponsję), że podpisze ponownie konfederację^[16]. Na Sejmie Rozbiorowym 1773-1775 wszedł w skład delegacji wyłonionej pod naciskiem dyplomatów trzech państw rozbiorczych, mającej przeprowadzić rozbiór^[17], został członkiem Komisji Rozdawniczej Koronnej, ustanowionej dla likwidacji majątku skasowanego w Rzeczypospolitej zakonu jezuitów^[18]. 18 września 1773 roku podpisał traktaty cesji przez Rzeczpospolitą Obojga Narodów ziem zagarniętych przez Rosję, Prusy i Austrię w I rozbiorze Polski^[19].

W 1760 roku odznaczony Orderem Orła Białego, kawaler Orderu Świętego Stanisława i rosyjskiego orderu Św. Andrzeja^[20]. W 1776 roku odznaczony rosyjskim Orderem św. Aleksandra Newskiego^[21]. Członek Departamentu Interesów Cudzoziemskich Rady Nieustającej w 1777 roku^[22].

Przypisy

Bibliografia

• Aleksander Czaja, Między tronem, buławą, a dworem petersburskim. Z dziejów Rady Nieustającej 1786-1789, indeks osób opracowała Anna Kazimierska-Czaja Warszawa 1988
• Maria Czeppe, Kamaryla Pana z Dukli. Kształtowanie się obozu politycznego Jerzego Augusta Mniszcha 1750-1763, Warszawa 1998.
• Piotr Skowroński, „Trudno przeciw wodzie płynąć”. Ignacy Twardowski w okresie I rozbioru Polski, [w:] Zmierzch i świt. Stanisław August i Rzeczpospolita 1764-1795, red. A. Antoniewicz, R. Kosińska, P. Skowroński, Warszawa 2015, s. 155-169.