Ignacy Włostowski

Ignacy Włostowski

podpułkownik
Data i miejsce urodzenia	1 lutego 1896 Warszawa
Data i miejsce śmierci	27 lipca 1978 Londyn
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	27 Pułk Piechoty Wojskowy Sąd Rejonowy w Częstochowie 8 Dywizja Piechoty Szkoła Podchorążych dla Podoficerów Brygada KOP „Podole” 36 Dywizja Piechoty Samodzielna Brygada Strzelców Podhalańskich
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Ignacy Włostowski (ur. 1 lutego 1896 w Warszawie, zm. 27 lipca 1978 w Londynie) – podpułkownik dyplomowany Wojska Polskiego.

Życiorys

Po ukończeniu gimnazjum i zdaniu matury w 1914 wstąpił do Legionów Polskich. Od 1916 w Polskiej Organizacji Wojskowej, gdzie kończy kurs szkoły oficerskiej. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości dekretem nr 201 jako oficer POW przyjęty do służby w WP z dniem 2 grudnia 1918 i mianowany podporucznikiem piechoty^[1]. Walczył na froncie wojny polsko-bolszewickiej 1919-1920. 1 kwietnia 1920 został awansowany do stopnia porucznika „z grupy byłych Legionów Polskich”^[2].

Po wojnie zweryfikowany w stopniu porucznika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 631 lokatą w korpusie oficerów piechoty służył w 27 pułku piechoty. Jednocześnie studiował na Uniwersytecie Warszawskim^[3][4]. W połowie października 1924 był zastępcą kapitana Fryderyka Chomsa w sprawie honorowej przeciwko posłowi na Sejm RP Wacławowi Wiślickiemu^[5]. 7 stycznia 1925 został odkomenderowany na 5 miesięczny kurs doszkalania dla młodszych oficerów piechoty w Chełmnie^[6]. 6 czerwca 1925 wrócił do macierzystego pułku i objął dowództwo kompanii. Awansował do stopnia kapitana ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927^[7] i 110 lokatą^[8]. W październiku 1927 został przeniesiony do Wojskowego Sądu Rejonowego w Częstochowie na stanowisko oficera sądowego do dnia 31 marca 1928^[9], a następnie wrócił do 27 pułku piechoty^[10]. Od 8 do 10 maja 1928 zdawał egzaminy do Wyższej Szkoły Wojennej w grupie IX^[11]. W październiku 1930 został wysłany na Kurs Normalny 1930 – 1932 Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie^[12]. Po ukończeniu WSWoj. i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego został z dniem 1 listopada 1932^[13] przydzielony do 8 Dywizji Piechoty w Modlinie na stanowisko I oficera sztabu^[14]. 1 października 1934 został przeniesiony do Szkoły Podchorążych dla Podoficerów w Bydgoszczy na stanowisko wykładowcy^[15]. Awansowany do stopnia majora dyplomowanego 1 stycznia 1936 i mianowany dowódcą batalionu w 27 pp. 6 listopada przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza na stanowisko szefa sztabu Brygady KOP „Podole”^[16][17]. Funkcję szefa sztabu brygady pełni do mobilizacji w 1939.

W kampanii wrześniowej 1939 wziął udział na stanowisku szefa sztabu 36 Rezerwowej Dywizji Piechoty^[16]. Uczestnik walk na Lubelszczyźnie. Po rozwiązaniu dywizji przedostaje się do Warszawy a następnie do Francji. Przydzielony na stanowisko szefa sztabu 2 Półbrygady w Samodzielnej Brygadzie Strzelców Podhalańskich^[18]. Brał udział w walkach pod Narwikiem. Po zakończeniu walk w Norwegii ewakuowany do Francji, a po klęsce Francji przedostaje się do Lizbony, a stamtąd drogą morską 5 października 1940 do Anglii. Awansowany do stopnia podpułkownika. Służył w szkolnictwie wojskowym, był zastępcą komendanta Szkoły Podchorążych Piechoty i Kawalerii Zmotoryzowanej. Po wojnie i demobilizacji osiadł na stałe w Anglii. Mieszkał i pracował w Londynie. Działacz społeczny i kombatancki.

Ignacy Włostowski był żonaty. Miał dwoje dzieci.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari – 28 lutego 1921^[19]
• Krzyż Niepodległości – 12 marca 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[20]
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie^[21]
• Złoty Krzyż Zasługi – 11 listopada 1938 „za zasługi w służbie Korpusu Ochrony Pogranicza”^[22]

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• TadeuszT. Panecki TadeuszT., Samodzielna Brygada Strzelców Podhalańskich, Warszawa: Bellona, 1992, ISBN 83-11-07988-9, OCLC 830059515 .
• Rybka R., Stepan K. Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. 2006, ISBN 978-83-7188-899-1