Ignacy Weinfeld

Ignacy Weinfeld

Data i miejsce urodzenia	22 grudnia 1877 Tarnów, Austro-Węgry
Data i miejsce śmierci	12 marca 1939 Warszawa, Polska
Minister skarbu (p.o.)
Okres	od 25 listopada 1920 do 26 listopada 1920
Poprzednik	Władysław Grabski
Następca	Jan Kanty Steczkowski
Odznaczenia

Ignacy Weinfeld (ur. 22 grudnia 1877 w Tarnowie, zm. 12 marca 1939 w Warszawie) – polski prawnik, profesor i urzędnik, kierownik resortu skarbu w listopadzie 1920, wicedyrektor GUS, adwokat.

Pochodził z rodziny mieszczańskiej. Studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim, uniwersytetach w Getyndze, Erlangen i Wiedniu. Na Uniwersytecie Jagiellońskim uzyskał doktorat z prawa. W latach 1907–1918 radca Prokuratorii Skarbowej we Lwowie. W 1916 r. habilitował się z prawa skarbowego i skarbowości na Wydziale Prawa Uniwersytetu Lwowskiego, gdzie wykładał skarbowość od 1916 do 1939 r.^[1].

W styczniu 1919 został szefem Wydziału Skarbowego Komisji Rządzącej dla Galicji, Śląska Cieszyńskiego, Orawy i Spisza, następnie komisarzem likwidacyjnym dla Małopolski. W latach 1920–1922 był podsekretarzem stanu w resorcie skarbu, a w dniach 25-26 listopada 1920 był tymczasowym kierownikiem tegoż resortu w rządzie Wincentego Witosa. W latach 1922–1924 był wicedyrektorem Głównego Urzędu Statystycznego. W latach 1924–1926 prezes Izby Skarbowej we Lwowie. Od 1926 prowadził w Warszawie własną kancelarię adwokacką.

Długoletni profesor Szkoły Nauk Politycznych w Warszawie, wykładał politykę skarbową, docent Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, autor licznych publikacji z zakresu skarbowości.

31 grudnia 1923 odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski^[2].

Przypisy

Bibliografia

• Academia Militans. Uniwersytet Jana Kazimierza we Lwowie, całość zredagował, wstępem i zakończeniem opatrzył Adam Redzik, Kraków 2015.
• Kto był kim w Drugiej Rzeczypospolitej. Warszawa: BGW, 1994, s. 74. ISBN 83-7066-569-1.

Linki zewnętrzne

• Dzieła Ignacego Weinfelda w bibliotece Polona