Ignaz Jastrow

Ten artykuł od 2022-06 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do wiarygodnych źródeł. (Dodanie listy źródeł bibliograficznych lub linków zewnętrznych nie jest wystarczające). Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Ignaz Jastrow (ur. 13 września 1856 w Nakle n. Notecią, zm. 2 maja 1937 w Berlinie) – niemiecki prawnik, historyk i polityk.

Studiował historię, prawo i nauki polityczne we Wrocławiu i w Berlinie. W 1878 roku otrzymał stopień doktora filozofii. Od 1879 roku uczył w różnych gimnazjach berlińskich, zaś od roku 1881 był wydawcą i redaktorem czasopism naukowych, m.in. „Sozialen Praxis” („Praktyka Społeczna”). Uzyskał następnie habilitację z historii i udzielał się na Uniwersytecie Humboldtów w Berlinie jako docent prywatny. Był asystentem Leopolda von Ranke.

Przyczynił się do rozpowszechnienia pojęcia liberalizm socjalny. Był członkiem Towarzystwa Polityki Społecznej i założył w 1897 roku czasopismo „Arbeitsmarkt” („Rynek Pracy”). W 1905 roku otrzymał profesurę, a w latach 1906–1914 wykładał w Wyższej Szkole Handlowej w Berlinie, której był pierwszym rektorem w latach 1906–1909. Z powodu swego żydowskiego pochodzenia stanowisko profesora nauk politycznych na Uniwersytecie Humboldtów w Berlinie mógł otrzymać dopiero w 1920 roku. Karierę naukową zakończył w 1935 roku w wieku 79 lat. Zmarł dwa lata później.

Był autorem ok. 200 publikacji naukowych, szczególnie z zakresu prawa pracy; w tym książki Polityka socjalna i nauka administracji (1902). Znany był również jako przedstawiciel niemieckiej doktryny prawa administracyjnego przełomu XIX i XX wieku^[1].

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Tekst Jastrowa „Geografia i koleje żelazne” w angielskich Wikiźródłach