Ignazio Busca

Ignazio Busca

Kardynał prezbiter
Data i miejsce urodzenia	31 sierpnia 1731 Mediolan
Data i miejsce śmierci	12 sierpnia 1803 Rzym
Sekretarz stanu Stolicy Apostolskiej
Okres sprawowania	9 sierpnia 1796–18 marca 1797
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	20 sierpnia 1775
Sakra biskupia	17 września 1775
Kreacja kardynalska	30 marca 1789
Kościół tytularny	S. Mariae de Pace S. Mariae Angelorum in Thermis

Ignazio Busca (ur. 31 sierpnia 1731 w Mediolanie, zm. 12 sierpnia 1803 w Rzymie^[1]) – włoski kardynał.

Życiorys

Pochodził ze szlacheckiej rodziny, był synem Lodovica Busci i Bianci Arconati Visconti^[1]. Studiował na Sapienzy, gdzie w 1759 uzyskał doktorat utroque iure^[1]. Po ukończeniu studiów został referendarzem Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej, a następnie gubernatorem Rieti^[1]. 20 sierpnia 1775 przyjął sakrament święceń^[2]. 11 września tego samego roku został wybrany arcybiskupem tytularnym Hims, a sześć dni później przyjął sakrę^[2]. Dzień później został nuncjuszem apostolskim we Flandrii^[1]. Podczas pełnienia misji w Belgii, podlegało mu 7 regionów, jednak edykty cesarza Józefa II doprowadziły do rozszerzenia władzy Busci, zreformowały podział administracyjny i dzięki nim utworzono Główne Seminarium Duchowne w Leuven^[1]. Od 1775 do 1785 był także wikariuszem apostolskim w Holandii, a od 1785 do czasu promocji kardynalskiej – gubernatorem Rzymu i wicekamerlingiem Kościoła Rzymskiego^[1].

30 marca 1789 został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny S. Mariae de Pace^[2]. Od 1791 przez roczną kadencję pełnił rolę kamerlinga Kolegium Kardynałów^[1]. 9 sierpnia 1796 został mianowany sekretarzem stanu; jego polityka stała się pretekstem do pierwszej inwazji Francji na Rzym, którą zakończył dopiero pokój w Tolentino w marcu 1797^[1]. Państwo Kościelne było zmuszone do zapłacenia też sporego odszkodowania finansowego i oddania eksklaw w Awinionie i hrabstwie Venaissin^[1]. W wyniku kolejnych niekorzystnych dla Kościoła posunięć (m.in. negocjacji z hiszpańską królową Marią Ludwiką Burbon-Parmeńską), 9 marca 1797 kardynał Busci złożył na ręce papieża rezygnację^[1]. Papież początkowo ją odrzucił, lecz 15 marca Busci ponownie podał się do dymisji, która została zaakceptowana 3 dni później^[1]. Podczas drugiej inwazji francuskiej majątek Busci został rozgrabiony, a on sam uciekł do Palermo^[1]. 2 grudnia 1800 został prefektem Kongregacji Dobrego Rządu^[1].

Przypisy