Igor Amosow

Igor Amosow

Игорь Александрович Амосов

komandor
Data i miejsce urodzenia	2 maja 1922 Petersburg
Data śmierci	14 marca 2008
Przebieg służby
Lata służby	1939–1979
Siły zbrojne	MW ZSRR
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
Odznaczenia

Igor Aleksandrowicz Amosow ros.: Игорь Александрович Амосов (ur. 2 maja 1922 w Petersburgu, zm. 14 marca 2008) – radziecki wojskowy, wywiadowca, dyplomata, historyk.

Życiorys

Od 1939 pełnił służbę w radzieckiej Marynarce Wojennej. Od lipca 1939 do marca 1943 studiował w Wyższej Szkole Marynarki Wojennej im. Frunzego, a od października 1947 do sierpnia 1951 – w Wojskowej Akademii Dyplomatycznej. Posiadł znajomość języków angielskiego, francuskiego, niemieckiego, hiszpańskiego i polskiego^[1].

Uczestniczył w działaniach wojennych we Flocie Czarnomorskiej jako dowódca działu nawigacyjnego trałowca bazowego „Iskatiel” (od kwietnia 1943 do grudnia 1944), nawigator dywizjonu dozorowców i trałowców (od grudnia 1944 do kwietnia 1945) i flagowy nawigator 1 Brygady Trałowania Krymskiego MOR (od października 1945 do października 1947)^[1].

Od listopada 1953 do kwietnia 1954 był zastępcą radzieckiego attaché morskiego w poselstwie ZSRR w USA. Brał tam udział w operacjach wywiadowczych, w trakcie których został zdekonspirowany przez FBI i zmuszony do wyjazdu z USA^[2].

Od kwietnia 1954 był doradcą wojskowym szefa Oddziału II Sztabu Głównego polskiej Marynarki Wojennej. W listopadzie 1956 wyjechał do ZSRR, gdzie do grudnia 1957 był wykładowcą Wojskowej Akademii Dyplomatycznej, po czym powrócił do Polski jako - oficjalnie - przedstawiciel Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR przy Sztabie Generalnym Wojska Polskiego (faktycznie - oficer łącznikowy GRU); na tym stanowisku pozostawał do października 1960^[1][3].

Następnie do listopada 1966 był starszym oficerem, zastępcą szefa i szefem grupy GRU Sztabu Generalnego SZ ZSRR, po czym wyjechał na Kubę, gdzie do listopada 1971 pełnił funkcję attaché wojskowego, lotniczego i morskiego w poselstwie ZSRR na Kubie^[1].

11 kwietnia 1962 został awansowany do stopnia komandora^[1].

Ponownie skierowany do GRU w Sztabie Generalnym SZ ZSRR był szefem 2 Zarządu (do marca 1974). Powrócił do służby dyplomatycznej jako attaché wojskowy, lotniczy i morski w poselstwie ZSRRВ w Algierii - na placówce przebywał do grudnia 1978. Do czerwca 1979 pozostawał do dyspozycji GRU Sztabu Generalnego SZ ZSRR, po czym został zwolniony do rezerwy^[1].

Od sierpnia 1979 był starszym współpracownikiem naukowym Instytutu Historii Wojskowości Ministerstwa Obrony ZSRR, sekretarzem Rosyjskiej Komisji Historii Wojskowości, członkiem międzynarodowego komitetu wojskowo-historycznej bibliografii; był profesorem Rosyjskiej Akademii Nauk Przyrodniczych^[1].

Odznaczenia

• Order Czerwonego Sztandaru (1945)
• Order Wojny Ojczyźnianej I stopnia (1944)
• dwukrotnie Order Wojny Ojczyźnianej II stopnia (1946, 1985)
• dwukrotnie Order Czerwonej Gwiazdy (1939, 1972)
• Order „Za Służbę Ojczyźnie w Siłach Zbrojnych ZSRR” III stopnia
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1961).

Przypisy