Ikarus 435

Ikarus 435

Ikarus 435 w Budapeszcie (ulica Ferenca Reittera; 2017)
Dane ogólne
Producent	Ikarus
Premiera	1985
Lata produkcji	1985 – 2002
Miejsce produkcji	Budapeszt
Dane techniczne
Typy nadwozia	Średniopodłogowy autobus przegubowy klasy MEGA
Układ drzwi	2-2-2-0 2-2-2-2
Liczba drzwi	3 4
Wysokość podłogi	760 mm (I drzwi) 760 mm (II drzwi) 760 mm (III drzwi) 930 mm (IV drzwi)
Silniki	MAN D0826LUH10 MAN D0826LUH13 MAN D2866TUH
Moc silników	260 KM 270 KM 310 KM
Skrzynia biegów	ZF 4HP-500 ZF 5HP-500
Liczba przełożeń	4 5
Długość	17850 mm 18000 mm
Szerokość	2500 mm
Wysokość	3000 mm 3040 mm
Masa własna	14200 kg
Masa całkowita	27000 kg 27500 kg
Rozstaw osi	5570 mm 6400 mm
Wnętrze
Liczba miejsc ogółem	183
Liczba miejsc siedzących	43
Informacje dodatkowe
ABS	Niektóre
ASR	N
EBS	N
ESP	N
Klimatyzacja	Niektóre
Portal Komunikacja miejska

(c) I, Foma, CC-BY-SA-3.0

Ikarus 435 na ulicach Moskwy. (2004)

Ikarus 435 – węgierski autobus średniopodłogowy. Autobus w 1998 r. przeszedł modernizację jak i modele 415 i 417.

W 1987 roku gdy wyprodukowano już pierwszą partię Ikarusów 415 przystąpiono do budowy wersji przegubowej. Zbudowano cztery prototypy różniące się wyposażeniem, które następnie testowano w wielu przedsiębiorstwach komunikacyjnych. Autobus, mimo że posiadał cztery pary dwuskrzydłowych drzwi, nowocześnie wykończone wnętrze i zabierał 183 pasażerów, nie został entuzjastycznie przyjęty, bowiem był dużo bardziej zaawansowany technologicznie niż poprzednik – Ikarus 280, a tym samym droższy. Nie budziło też zaufania umieszczenie silnika – wzorem konstrukcji zachodnich – w tylnej sekcji, umożliwiające obniżenie podłogi o 20 cm.

Zamówienia na autobus spływały nie tylko z polskich miast – głównie z Budapesztu, do którego trafiło 171 sztuk. Łącznie do 2000 roku wyprodukowano ok. 690 egzemplarzy, z czego blisko połowę skompletowano w Moskwie.

Eksploatacja w Polsce

Pierwsze seryjnie wyprodukowane Ikarusy 435.05 trafiły do Polski w latach 90.:

• W 1992 roku do Warszawy – 5 sztuk dla ówczesnych Miejskich Zakładów Komunikacyjnych (MZK); dwa lata później zostały włączone do parku taborowego nowo powstałych Miejskich Zakładów Autobusowych (MZA) oraz przypisane do zajezdni Woronicza (#7270-7274).
• W 1993 roku do Częstochowy – 5 sztuk modelu 435.05C, otrzymały one numery taborowe z zakresu #360-364.
• W 1994 do Poznania 1 egzemplarz modelu 435.05D razem z partią 19 Ikarusów 280.70A. Pojazd otrzymał numer #1501, następnie w 2006 roku dwukrotnie przenumerowany – na #1901, później #1951. Przez cały czas eksploatacji stacjonował na terenie zajezdni Warszawska.

W lutym 2009 roku zakończono użytkowanie ostatniego warszawskiego egzemplarza Ikarusa 435, o numerze #7272. W lipcu tego samego roku autobus opuścił teren zajezdni celem kasacji^[1].

W lutym 2013 roku^[2] poznańskie MPK wycofało z eksploatacji swój egzemplarz Ikarusa 435^[3]. Jest on obecnie pojazdem zabytkowym warszawskiego Klubu Miłośników Komunikacji Miejskiej (KMKM).

W styczniu 2016 r. MPK Częstochowa wycofało z ruchu liniowego ostatniego jeżdżącego Ikarusa 435 o numerze #360, w celu zachowania jako egzemplarz zabytkowy.

Pokrewne

Ikarus 435 (po lewej) i Moskowit-6222 (po prawej). Zdjęcie wykonano w kwietniu 2012 r.

W 2002 roku moskiewskie Zakłady Budowy Maszyn Tuszino zaprezentowały prototypowy model autobusu Moskowit-6222^[4], będący niemal identyczną kopią Ikarusa 435 – od oryginału różni się drobnymi szczegółami. W latach 2003 – 2004 wyprodukowano 31 sztuk.

Przypisy