Ilghazi

Ilghazi I (ur. ? – zm. 8 listopada 1122) – władca z dynastii Artukidów.

Był synem Artuka, protoplasty rodu Artukidów. Podwójnie żonaty z Il Chatun, córką Tughtakina (Burydy) i Farchundą Chatun, córką Ridwana z rodu Seldżukidów. Z tych związków urodziło się co najmniej 4 synów (Ajaz, Sulajman, Timurtasz i Kizil) oraz dwie córki (Dżauhar i NN).

Wraz z bratem, Sukmanem (zm. 1105), przejął po ojcu namiestnictwo Palestyny. Jednak w roku 1098 zajęli ją Fatymidzi i Ilghazi udał się na służbę do pretendenta do sułtanatu Wielkich Seldżuków Mohammada Tapara (1105 – 1118), potem zaś Barkijaruka (1092 – 1104). Po roku 1105, kiedy Mohammad Tapar pozbawił go sprawowanego od pięciu lat namiestnictwa Bagdadu, pozostawał z nim we wrogich stosunkach i musiał szukać szczęścia na własną rękę. W roku 1108 zajął miejsce jednego z synów Sukmana w Mardinie, zaś w roku 1118 zajął Majjafarikin (dzis. Silvan) i Aleppo. W roku następnym pokonał Rogera z Salerno w bitwie na Krwawym Polu, co odbiło się głośnym echem na całym Bliskim Wschodzie. Jeńców poddano publicznym torturom pod Aleppo i zabito[1]. Po tym zwycięstwie w roku 1121 następca Mohammada Tapara, Mahmud (1118 – 1131), postawił Ilghaziego na czele wyprawy przeciwko Gruzji, ale Dawid IV Budowniczy (1089 – 1125) zadał mu druzgocącą klęskę pod Didgori.

Przypisy

  1. ↑ Barbara Frale: Templariusze. Warszawa: Świat Książki, 2008, s. 36. ISBN 978-83-247-0190-2.

Bibliografia

  • Cl. Cahen: Artukids. W: H.R.A. Gibb, J.H. Kramers, E. Lévi-Provençal, J. Schacht: The Encyclopaedia of Islam. New Edition. Volume I. Leiden: E.J. Brill, 1986, s. 662 – 667. ISBN 90-04-08114-3.
  • Carole Hillenbrand: Artūqids. W: Alan V. Murray (ed.): The Crusades. An Encyclopaedia. Oxford: ABC Clio, 2006, s. 110 – 112.
  • K. Süssheim: Īlghāzī. W: B. Lewis, V.L. Ménage, Ch. Pellat, J. Schacht: The Encyclopaedia of Islam. New Edition. Volume III. Leiden: E.J. Brill, 1986, s. 1118 – 1119. ISBN 90-04-08118-6.