Ilija Kożucharow
| Data i miejsce urodzenia | 13 listopada 1893 Gabrowo |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 12 czerwca 1994 Sofia |
| Minister sprawiedliwości | |
| Okres | od 28 stycznia 1938 do 14 listopada 1938 |
| Poprzednik | Aleksandyr Ognianow |
| Następca | Nikoła Jotow |
| Minister handlu i przemysłu | |
| Okres | od 14 listopada 1938 do 23 października 1939 |
| Poprzednik | Dimitar Wyłew |
| Następca | Sławczo Zagorow |
Ilija Iwanow Kożucharow (bułg. Илия Иванов Кожухаров; ur. 13 listopada 1893 w Gabrowie, zm. 12 czerwca 1994 w Sofii[1]) – bułgarski polityk i prawnik, minister sprawiedliwości (1938), minister handlu i przemysłu (1938–1939), burmistrz Gabrowa[1].
Życiorys
Urodził się w Gabrowie, w rodzinie prawosławnego duchownego Iwana Kożucharowa i Wasiliki. Po ukończeniu gimnazjum w Sofii studiował prawo w Aix-en-Provence[1]. W czasie wojen bałkańskich służył jako ochotnik w 23 pułku piechoty, brał udział w I wojnie światowej[1]. Po wojnie dokończył studia prawnicze na Uniwersytecie Sofijskim i rozpoczął pracę w sądzie w Wielkim Tyrnowie, skąd przeszedł do Gabrowa, a następnie do Berkowicy[1]. W latach 1923–1932 i 1934-1935 pełnił funkcję burmistrza Gabrowa. W okresie jego rządów uruchomiono w mieście sieć wodociągów i kanalizację[2].
W latach 1932-1934 pracował jako adwokat w Gabrowie. W 1935 rozpoczął pracę w ministerstwie spraw wewnętrznych i opieki zdrowotnej, na stanowisku sekretarza generalnego. 28 stycznia 1938 objął stanowisko ministra sprawiedliwości w gabinecie Georgi Kioseiwanowa, by w listopadzie przejąć kierownictwo resortu handlu i przemysłu. W latach 1939-1948 pracował jako adwokat w Sofii[1]. W 1941 przez kilka miesięcy pełnił funkcję gubernatora Okręgu Biełomorskiego.
W 1949 aresztowany wraz z członkami najbliższej rodziny. W latach 1951-1954 osadzony w obozie pracy w Belene[2]. Po uwolnieniu, w latach 1954-1955 pracował w przedsiębiorstwie transportowym w Ruse, a od 1956 w Sofii. W 1965 przeszedł na emeryturę. Zmarł w Sofii w 1994, pochowany w Gabrowie[1].
W 1993 otrzymał honorowe obywatelstwo Gabrowa[2].
Był żonaty (żona Canka z d. Negencowa), miał dwoje dzieci.
Przypisy
Bibliografia
- Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 227–228. ISBN 978-954-430-603-8.