Imielin (Warszawa)

Imielin

Osiedle Warszawy
Zabudowa Imielina w rejonie ul. Indiry Gandhi
Państwo	Polska
Województwo	mazowieckie
Miasto	Warszawa
Dzielnica	Ursynów
W granicach Warszawy	14 maja 1951[1]
Położenie na mapie Warszawy (c) Mfloryan at pl.wikipedia, CC BY 2.5 Imielin
Położenie na mapie Polski (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Imielin
Położenie na mapie województwa mazowieckiego Imielin
52°08′58″N 21°02′01″E/52,149400 21,033500
Portal Polska

Arena Ursynów

Jeziorko Imielińskie

Imielin – część warszawskiego Ursynowa położona w centralnej części dzielnicy.

Opis

Pierwotnie nazwa Imielin odnosiła się do wsi położonej w pobliżu traktu do Piaseczna, obecnej ulicy Puławskiej, zwanej również m.in. Jamielinem, Jemielinem i Imielino.

Pierwsza wzmianka o wsi Gemelino pochodzi z 1422, a Jamyielino z 1430^[2]. W 1445 roku wieś otrzymała ona prawo chełmińskie od księcia Bolesława IV^[3]. W XVI wieku Imielin stanowił własność rodu Służewieckich^[3]. Wg rejestrów podatkowych z XVI w., w najlepszym okresie tereny należące do wsi liczyły 5 łanów (ok. 85 ha). Wieś szlachecka Jemielinek w 1580 znajdowała się w powiecie warszawskim ziemi warszawskiej województwa mazowieckiego^[4].

W XVII wieku wieś przeszła na własność Jakuba Hieronima Rozdrażewskiego, wojewody inowrocławskiego – było wówczas w niej około 8–11 domów.

W końcu XVIII wieku Imielin należał do podczaszego warszawskiego Grabowskiego i wraz z Wyczółkami tworzył wspólną własność^[3]. Obie wsie liczyły wtedy łącznie 35 domów^[3].

W XIX wieku na gruntach należących do Imielina i Wyczółek powstały nowe wsie i folwarki Grabowo (dziś Grabów), Grabówek, Krasnowola i Ludwinowo (Ludwinów)^[3]. W 1864 roku, po uwłaszczeniu chłopów, powstało w Imielinie 21 gospodarstw włościańskich, a Imielin wraz z pobliskimi wsiami został włączony do nowo powstałej gminy Falenty^[3].

Spis ludności z 1905 odnotował na terenie Imielina 23 domy^[3]. Kolejne spisy po odzyskaniu niepodległości w 1921 i 1923 roku odnotowały odpowiednio 296 i 211 mieszkańców^[3].

W 1951, podobnie jak inne podwarszawskie wsie i osady, Imielin znalazł się w granicach administracyjnych Warszawy^[3]. Na początku lat 80. XX wieku na należących do wsi gruntach zaczęto budować pierwsze bloki Ursynowa^[3]. Z czasem nazwa wsi przeszła w całości na nowo powstałe osiedle.

W odróżnieniu od innych ursynowskich osiedli zabudowę Imielina stanowiły nie tylko bloki z tzw. wielkiej płyty, ale również bloki wykonane w zmodyfikowanej technologii „ramy-h”^[5] (w wariancie w którym słupy zastąpiono prefabrykowanymi ścianami nośnymi, a wypełnienie wykonano z bloczków gazobetonowych lub pustaków ceramicznych). W latach 90. XX wieku ściany szczytowe obydwu typów budynków częściowo ocieplono styropianem. W pierwszej dekadzie XXI wieku wykonano nowe ocieplenia i elewacje wszystkich budynków ujednolicając tym samym wygląd osiedla.

Obecnie obok budownictwa z lat 80. XX wieku zaczynają się pojawiać nowoczesne zespoły budynków. Niektóre z nich są dodatkowo strzeżone. Kilka z takich zespołów budynków, zbudowanych w drugiej połowie lat 90. XX wieku i na początku XXI wieku, znajduje się przy ulicy rtm. W. Pileckiego w pobliżu Centrum Onkologii. Powstały także nowe bloki przy alei KEN w ramach zabudowy okolicy metra, ulicy Dereniowej i ulicy Indiry Gandhi.

Pod koniec lat 90. XX wieku na terenie obecnego Starego Imielina rozpoczął się boom budowlany. Na dawnych polach uprawnych wybudowane zostały osiedla szeregowców i budynków wielorodzinnych.

Na dzisiejszy Imielin składają się dwa obszary MSI – Stary Imielin (w całości) oraz część obszaru Ursynów-Centrum. Nazwę Imielin nosi także stacja linii M1 warszawskiego metra.

Ważniejsze obiekty

• Narodowy Instytut Onkologii im. Marii Skłodowskiej-Curie – Państwowy Instytut Badawczy
• Instytut Hematologii i Transfuzjologii
• Arena Ursynów
• Kościół św. Tomasza Apostoła
• Hospicjum Onkologiczne Świętego Krzysztofa
• Jeziorko Imielińskie

Przypisy

Bibliografia

• Witold Małcużyński: Rozwój terytorjalny miasta Warszawy. Warszawa: Wyd. z zapomogi kasy dla osób, pracujących na polu naukowem im. J. Mianowskiego, 1900.
• Marta Piber: Służew średniowieczny: dzieje parafii i wsi Służew w ziemi warszawskiej. Warszawa: Towarzystwo Naukowe Warszawskie, 2001. ISBN 83-907328-5-8.
• Encyklopedia Warszawy. Bartłomiej Kaczorowski (red. prowadzący). Warszawa: PWN, 1994. ISBN 83-01-08836-2.
• Encyklopedia Warszawy. Bartłomiej Kaczorowski (red. prowadzący). T. Suplement '96. Warszawa: PWN, 1996. ISBN 83-01-12057-6.
• Encyklopedia Warszawy. Stanisław Herbst (przewodn. komitetu red.). Warszawa: PWN, 1975.