IndyCar Series

IndyCar Series (dawniej Indy Racing LeagueIRL) – seria wyścigowa samochodów o otwartym nadwoziu w Stanach Zjednoczonych.

IRL powołano do życia w 1996 roku z inicjatywy właściciela toru Indianapolis Motor Speedway, Tony’ego George’a jako opozycję serii PPG CART Series. W założeniu mistrzostwa IRL miały być organizowane wyłącznie na torach owalnych w Stanach Zjednoczonych, jednak wraz z upływem lat sytuacja uległa zmianie i do kalendarza trafił wyścig w Japonii (od 2003) oraz tory uliczne i drogowe (od 2005). Sztandarowym wyścigiem serii niezmiennie pozostaje Indianapolis 500 – obok Super Bowl, największe wydarzenie sportowe w Stanach Zjednoczonych.

Początki IRL były dość trudne. Swoje miejsce znaleźli tutaj kierowcy nie odgrywający większej roli w mistrzostwach CART lub też tacy, którzy najlepsze lata swojej kariery mieli już za sobą.Seria nosiła początkowo nazwę USAC Indy Racing League. W 1998 pozyskano sponsora tytularnego firmę Pepe Boys. Przełom nastąpił w 2002 roku, gdy koncerny Honda oraz Toyota zdecydowały się opuścić CART i włączyć się do mistrzostw IRL. Przy okazji nie obyło się bez wzajemnych oskarżeń i wojny na słowa między Tonym George a szefami CART. Wraz z koncernami Hondy i Toyoty do IRL przeszły także najlepsze zespoły (Penske Racing, Ganassi Racing oraz Team Green). Od tego momentu notuje się wzrost prestiżu IRL, lecz większość fanów sportów motorowych ciągle marzy o powrocie do dawnych czasów, gdy o tytule mistrzowskim w Stanach Zjednoczonych decydowała tylko jedna seria wyścigowa.

W 2003 roku seria Indy Racing League dzięki ugodzie prawnej z serią CART uzyskała prawa do używania nazwy IndyCar i od tego sezonu oficjalna nazwa serii to IndyCar Series.

W 2006 roku Toyota wycofała się z IRL, rozpoczynając program startów w serii NASCAR.

22 lutego 2008 Indy Racing League połączyła się z konkurencyjną serią Champ Car (następcą CART) faktycznie ją wchłaniając. Zakończyło to 12-letni rozłam w amerykańskich wyścigach typu open-wheel.

Do serii IndyCar dołączyło pięć zespołów dotychczas startujących w Champ Car a w kalendarzu pojawiły się trzy nowe wyścigi na torach: Long Beach (tylko dla kierowców Champ Car ze względu na kolizję terminów z wyścigiem w Motegi), Edmonton oraz Surfers Paradise (niepunktowany w 2008).

16 października 2011 na torze w Las Vegas, podczas ostatniego wyścigu w sezonie, miał miejsce karambol z udziałem 15 kierowców. W jego wyniku śmierć poniósł mistrz sezonu 2005 Dan Wheldon. Był to czwarty śmiertelny wypadek w tej serii, a pierwszy podczas wyścigu[1].

Hélio Castroneves podczas treningu przed wyścigiem Indianapolis 500 w 2007 roku

Mistrzowie

RokKierowcaZespółNadwozie/Silnik
Indy Racing League
1996Stany Zjednoczone Scott Sharp i
Stany Zjednoczone Buzz Calkins[a]
A.J. Foyt Enterprises
Bradley Motorsports
Lola/Ford-Cosworth
Reynard/Ford-Cosworth
1996-97Stany Zjednoczone Tony StewartTeam MenardG-Force/Oldsmobile
1998Szwecja Kenny BräckA.J. Foyt EnterprisesDallara/Oldsmobile
1999Stany Zjednoczone Greg RayTeam MenardDallara/Oldsmobile
2000Stany Zjednoczone Buddy LazierHemelgarn RacingDallara/Oldsmobile
2001Stany Zjednoczone Sam Hornish Jr.Panther RacingDallara/Oldsmobile
2002Stany Zjednoczone Sam Hornish Jr.Panther RacingDallara/Chevrolet
IndyCar Series
2003Nowa Zelandia Scott DixonChip Ganassi RacingG-Force/Toyota
2004Brazylia Tony KanaanAndretti Green RacingDallara/Honda
2005Wielka Brytania Dan WheldonAndretti Green RacingDallara/Honda
2006Stany Zjednoczone Sam Hornish Jr.[b]Penske RacingDallara/Honda
2007Wielka Brytania Dario FranchittiAndretti Green RacingDallara/Honda
2008Nowa Zelandia Scott DixonChip Ganassi RacingDallara/Honda
2009Wielka Brytania Dario FranchittiChip Ganassi RacingDallara/Honda
2010Wielka Brytania Dario FranchittiChip Ganassi RacingDallara/Honda
2011Wielka Brytania Dario FranchittiChip Ganassi RacingDallara/Honda
2012Stany Zjednoczone Ryan Hunter-ReayAndretti AutosportDallara/Chevrolet
2013Nowa Zelandia Scott DixonChip Ganassi RacingDallara/Honda
2014Australia Will PowerPenske RacingDallara/Chevrolet
2015Nowa Zelandia Scott Dixon[c]Chip Ganassi RacingDallara/Chevrolet
2016Francja Simon PagenaudPenske RacingDallara/Chevrolet
2017Stany Zjednoczone Josef NewgardenPenske RacingDallara/Chevrolet
2018Nowa Zelandia Scott DixonChip Ganassi RacingDallara/Honda
2019Stany Zjednoczone Josef NewgardenPenske RacingDallara/Chevrolet
2020Nowa Zelandia Scott DixonChip Ganassi RacingDallara/Honda
2021Hiszpania Alex PalouChip Ganassi RacingDallara/Honda
2022Australia Will PowerPenske RacingDallara/Chevrolet

Dane techniczne

Specyfikacja na lata 2007-2011

Nadwozie

  • Typ: Bolid jednomiejscowy z odkrytymi kołami, odkrytym kokpitem, efektem przyziemnym, przednim i tylnym skrzydłem.
  • konstrukcja: W skład monokoku wchodzi kokpit, zbiorniki paliwa i przednie zawieszenie. Silnik jest integralną częścią tylnej pokrywy, w skład której wchodzi także skrzynia biegów i tylne zawieszenie.
  • Materiał: Włókno węglowe, kevlar i inne kompozyty.
  • Waga: minimum 697,1 kg (tory owalne) i minimum 725,7 kg (tory drogowe). Waga bolidu bez paliwa i kierowcy, ze wszystkimi smarami oraz płynami.
  • Długość: minimum 4877 mm (192 cale).
  • Szerokość pomiędzy 1969 mm a 1994 mm (77,5 a 78,5 cala).
  • Wysokość: około 965 mm (38 cali).
  • Rozstaw osi: 3,086 mm – 3,099 mm (121,5 – 122 cale).
  • Rozmiar kół: Przód – 381 mm (15 cali) średnicy, 254 mm (10 cali) szerokości, tył – 381 mm (15 cali) średnicy, 356 mm (14 cali) szerokości.
  • Skrzynia biegów: XTRAC, sześciobiegowa, manualna, umieszczona na tylnej osi.
  • Opony: Firestone Firehawk, średnica z przodu 635 – 660 mm (25-26 cali), z tyłu 673 – 699 mm (26,5 – 27, 5 cala).
  • Pojemność baku paliwa: 83,5 litra (standardowo)
  • Konstruktor: Dallara Automobili.

Silnik

  • Typ: wolnossący V8 o pojemności 3,5 litra, 32-zaworowy z dwoma wałkami rozrządu w głowicy (DOHC).
  • Masa: 127 kg (280 funtów), bez sprzęgła, elektronicznej jednostki sterującej itp.
  • Obroty: 10 500 obr./min (ograniczone przepisami).
  • Moc: 650 KM (485 kW)
  • Paliwo: 100% bioetanol
  • System wtrysku: elektroniczny

Specyfikacja od roku 2012

Nadwozie

  • Typ: Bolid jednomiejscowy z odkrytymi kołami, odkrytym kokpitem, efektem przyziemnym, przednim i tylnym skrzydłem.
  • Długość: 5012 mm (197 cali)
  • Szerokość: 2011 mm (79 cali)
  • Wysokość: 1127 mm (44 cale)
  • Rozstaw kół: 1940 mm (76 cali)
  • Rozstaw osi: 2997 mm (118 cali) i 3073 mm (121 cali)
  • Waga: 710 kg (1565 funtów)
  • Rozkład masy: Przód – 43%, tył 57%.
  • Pojemność baku paliwa: 70 litrów (standardowo)
  • Konstruktor: Dallara Automobili.

Silnik

  • Typ: turbodoładowany V6 o pojemności 2,2 litra, cztery zawory na cylinder, jedna lub dwie turbiny.

Regulamin

Kwalifikacje

W IndyCar obowiązują dwa różne systemy przeprowadzania kwalifikacji, jeden dla torów drogowych, drugi dla owalnych. Na torach drogowych odbywają się trzy sesje kwalifikacyjne. W pierwszej kierowcy podzieleni są na dwie grupy. Do drugiej sesji przechodzi 6 najszybszych z każdej grupy. Następnie z tej 12 sześciu najlepszych przechodzi do trzeciej sesji, podczas której walczą o pole position. Na owalach rozgrywana jest jedna sesja kwalifikacyjna, w której udział biorą wszyscy zawodnicy. Każdy zawodnik przejeżdża indywidualnie przeważnie dwa lub cztery okrążenia pomiarowe, zależnie od toru. Specyficzny system kwalifikacji występuje w wyścigu Indianapolis 500, gdzie odbywa się kilka sesji kwalifikacyjnych.

Wyścig

W wyścigu kierowcy startują w dwóch rzędach, start do wyścigu jest lotny. Zakończenie wyścigu ma miejsce zwykle po przejechaniu całego dystansu wyścigu lub upływie 2 godzin od momentu startu.

Punktacja

Zwycięzca wyścigu otrzymuje 50 punktów. Drugi na mecie dostaje ich 40, a trzeci 32. Kierowcy, którzy zajęli miejsca od czwartego do siedemnastego otrzymują punkty według systemu 28-26-24-23-22-21-20-19-18-17-16-15-14-13. Za miejsca od 18 do 26 jest 12 punktów, a za kolejne pozycje zawodnik otrzymuje 10 punktów. Od 2009 zawodnik, który przejechał najwięcej okrążeń na prowadzeniu, otrzymuje 2 punkty, a zwycięzca kwalifikacji 1 punkt. Od 2010 przyznawane są także dodatkowe punkty za kwalifikacje do wyścigu Indianapolis 500. Zdobywca pierwszego pola startowego otrzymuje 25 punktów, drugi 20, trzeci 15 i tak dalej. Każdy kierowca, który zajął miejsce dalsze od piątego otrzymuje 3 punkty.

Zobacz też

Uwagi

  1. Scott Sharp i Buzz Calkins zdobyli taką samą liczbę punktów w klasyfikacji i obaj zostali mistrzami. Calkins miał jedno zwycięstwo (Sharp nie miał żadnego) w krótkim 3-wyścigowym sezonie, ale Foyt zdobył więcej punktów jako zespół
  2. Sam Hornish Jr i Dan Wheldon zdobyli taką samą liczbę punktów w klasyfikacji. Hornish został mistrzem ponieważ zdobył więcej zwycięstw w sezonie
  3. Scott Dixon i Juan Pablo Montoya zdobyli taką samą liczbę punktów w klasyfikacji. Dixon został mistrzem ponieważ zdobył więcej zwycięstw w sezonie

Przypisy

  1. Jechał po 5 milionów dolarów. Pierwsza śmierć w IndyCar.. 2011-10-17. [dostęp 2011-10-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-10-19)].

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Flag of the United States.svg
The flag of Navassa Island is simply the United States flag. It does not have a "local" flag or "unofficial" flag; it is an uninhabited island. The version with a profile view was based on Flags of the World and as a fictional design has no status warranting a place on any Wiki. It was made up by a random person with no connection to the island, it has never flown on the island, and it has never received any sort of recognition or validation by any authority. The person quoted on that page has no authority to bestow a flag, "unofficial" or otherwise, on the island.
Flag of New Zealand.svg
Flag of New Zealand. Specification: http://www.mch.govt.nz/nzflag/description.html , quoting New Zealand Gazette, 27 June 1902.