Inflacja bazowa

Inflacja bazowa – uproszczona miara prezentująca kształtowanie się inflacji po wyłączeniu zmian uznawanych za pozostające poza oddziaływaniem polityki pieniężnej[1].

Cechy inflacji bazowej[2]:

  • Przybliża średniookresowy i długookresowy trend wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych w gospodarce.
  • Ilustruje tendencje zmian cen tych towarów i usług konsumpcyjnych, które w mniejszym stopniu podlegają wahaniom periodycznym, sezonowym oraz powstałym na skutek szoków podażowych, które najczęściej mają charakter przejściowy.
  • Wskazuje na tę część inflacji, której związek z prowadzoną polityką pieniężną jest silniejszy niż w przypadku pozostałych części.
  • Jest przydatna w analizach (ex-post) kierunku i skali wpływu prowadzonej polityki pieniężnej na inflację.
  • Jej miary charakteryzują się na ogół mniejszą zmiennością w czasie niż wskaźnik inflacji CPI (wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych, ang. Consumer Price Index).

NBP oblicza i publikuje następujące miary inflacji bazowej[3]:

  • inflacja po wyłączeniu cen administrowanych,
  • inflacja po wyłączeniu cen najbardziej zmiennych,
  • inflacja po wyłączeniu cen żywności i energii,
  • 15% średnia obcięta.

Przypisy

  1. ↑ Wystąpienie pokontrolne: P/21/002 – Wykonanie założeń polityki pieniężnej w 2020 r., s. 7.
  2. ↑ Metodyka obliczania miar inflacji bazowej publikowanych przez Narodowy Bank Polski, Narodowy Bank Polski, s. 3.
  3. ↑ Metodyka obliczania miar inflacji bazowej publikowanych przez Narodowy Bank Polski, Narodowy Bank Polski, s. 4.