Ingrid Bergman

Ingrid Bergman

Bergman w 1944 roku
Data i miejsce urodzenia	29 sierpnia 1915 Sztokholm
Data i miejsce śmierci	29 sierpnia 1982 Londyn
Zawód	aktorka
Współmałżonek	Lars Schmidt (1958–1976) Roberto Rossellini (1950–1957) Petter Aron Lindström (1937–1950)
Lata aktywności	1932–1982
Strona internetowa

Sesja dla magazynu Yank, the Army Weekly (1945)

Ingrid Bergman w filmie Dr. Jekyll i Mr. Hyde (1941)

W filmie Casablanca (1942)

W filmie Gasnący płomień (1944)

W filmie Osławiona (1946)

Wyspa Stromboli, dom w którym mieszkała Ingrid Bergman podczas kręcenia filmu „Stromboli, ziemia Boga” w 1949 r.

Tablica pamiątkowa na domu na wyspie Stromboli, w którym mieszkała Ingrid Bergman podczas kręcenia filmu „Stromboli, ziemia Boga”, 1949

Ingrid Bergman (ur. 29 sierpnia 1915 w Sztokholmie, zm. 29 sierpnia 1982 w Londynie) – szwedzka aktorka filmowa i teatralna. Jedna z największych gwiazd „Złotej Ery Hollywood”. American Film Institute umieścił ją na czwartym miejscu na liście największych aktorek wszech czasów (The 50 Greatest American Screen Legends)^[1].

Życiorys

Urodziła się w Sztokholmie w 1915. Początkowo grywała tylko niewielkie role w szwedzkich filmach. Przełomem w jej karierze okazał się film Intermezzo, w którym zagrała pianistkę zakochaną w starszym, żonatym skrzypku. Rolą tą zwróciła na siebie uwagę Davida O. Selznicka, amerykańskiego producenta, który postanowił zrobić remake tego filmu i w tym celu zaprosił Ingrid do Hollywood. Film odniósł sukces, a Bergman podpisała siedmioletni kontrakt z Selznickiem.

Zagrała w wielu dobrych filmach – wystarczy wymienić chociażby takie tytuły, jak Dr Jekyll i Mr Hyde, Komu bije dzwon czy Joanna d’Arc. Najsłynniejszym dziełem z udziałem Ingrid Bergman jest niewątpliwie Casablanca (1942) – dramat, w którym partnerował jej Humphrey Bogart.

Amerykańska Akademia Filmowa przyznała Ingrid Oscary za role w filmach: Gasnący płomień, Anastazja i Morderstwo w Orient Expresie. Jej ostatnią rolą była postać izraelskiej premier, Goldy Meir, w miniserialu telewizyjnym A Woman Called Golda (1982), za którą otrzymała nagrodę Emmy.

Życie osobiste aktorki było dość burzliwe. W 1949 opuściła męża, lekarza Petera Lindstroma, z którym miała córkę, aby związać się z włoskim reżyserem Roberto Rossellinim. Miała z nim dzieci: Robertina, Isottę i Isabellę. Bergman grała w filmach Rosselliniego. Po dziewięciu latach wspólnego życia Ingrid i Roberto rozstali się. Aktorka poślubiła producenta teatralnego Larsa Schmidta, z którym rozwiodła się w 1975.

Ingrid Bergman zmarła w dniu swoich urodzin, w wieku 67 lat, po długotrwałej walce z rakiem. Jej prochy rozsypano nad szwedzkim wybrzeżem. Część jej prochów spoczywa na najstarszym sztokholmskim cmentarzu Norra begravningsplatsen, gdzie na jej grobie umieszczona jest tablica pamiątkowa.

Kariera

Zamarzyła o aktorstwie po tym, jak wzięła udział w filmie Landskamp jako statystka. Ingrid została uczennicą prestiżowej szkoły Swedish Royal Theatre, ale stwierdziła, że teatr jej nie pociąga.

W 1935 po raz pierwszy zagrała małą rólkę. W 1936 wcieliła się w Anitę Hoffman w filmie Intermezzo. Szczęśliwie dla niej wielki producent David O. Selznick, autor sukcesów wielu hollywoodzkich gwiazd, obejrzał film i postanowił zrealizować jego amerykańską wersję z Ingrid Bergman w roli głównej. W 1939 doszło do produkcji Intermezzo w Hollywood. Potem aktorka pojechała do Szwecji, gdzie zagrała w dwóch filmach, i wróciła do USA, by pojawić się w trzech dobrze odebranych obrazach. W 1941 otrzymała propozycję zagrania głównej roli kobiecej u boku Humphreya Bogarta w filmie Casablanca.

W 1943 pojawiła się w głównej roli w filmie Komu bije dzwon na podstawie powieści Hemingwaya. Otrzymała za nią pierwszą nominację do Oscara. Rok później wcieliła się w Paulę Alquist w Gasnącym płomieniu i za tę kreację otrzymała nagrodę Akademii Filmowej. Trzecią nominację przyniosła jej rola siostry Benedyktyny w Dzwonach Najświętszej Marii Panny. Rola Joanny d’Arc zaowocowała nominacją numer 4.

W 1949 roku Ingrid kręciła we Włoszech film Stromboli w reżyserii Roberta Rosselliniego, z którym wkrótce się związała. Podczas pobytu we Włoszech nakręciła kilka filmów.

Do Hollywood wróciła obrazem Anastazja (1956), za rolę w którym uhonorowano ją drugim Oscarem. W 1974 zagrała w Morderstwie w Orient Expressie, co z kolei zaowocowało trzecią statuetką w jej karierze. Ostatnią nominację przyniósł jej film Jesienna sonata (1978). Uważała, że była to jej najlepsza rola.

Przewodniczyła obradom jury konkursu głównego na 26. MFF w Cannes (1973).

Jej ostatnim triumfem był serial Kobieta o imieniu Golda z 1982, w którym za rolę Goldy Meir przyznano jej nagrodę Emmy. Jednak Ingrid tego nie doczekała. Zmarła w 67. rocznicę urodzin na raka piersi.

Ma także swoją gwiazdę na hollywoodzkim Walk of Fame przy 6759 Hollywood Blvd.

Napisała również autobiografię My story, która stała się bestsellerem.

Filmografia

Filmy fabularne

• 1932: Landskamp jako dziewczyna stojąca w kolejce (niewymieniona w czołówce)
• 1935: Munkbrogreven jako Elsa Edlund
• 1935: Bränningar jako Karin Ingman
• 1935: Swedenhielms jako Astrid
• 1935: Noce Walpurgii (Valborgsmässoafton) jako Lena Bergström, sekretarka Johana
• 1936: Intermezzo jako Anita Hoffman
• 1936: Po słonecznej stronie (Pa solsidan) jako Eva Bergh
• 1938: Nasza czwórka (Die Vier Gesellen) jako Marianne
• 1938: Dollar jako Julia Balzar
• 1938: En Kvinnas ansikte jako Anna Holm / Panna Paulsson
• 1939: Samotna noc (En enda natt) jako Eva Beckman
• 1939: Intermezzo: A Love Story jako Anita Hoffman
• 1940: Juninatten jako Kerstin Norbäck/Sara Nordana
• 1941: Doktor Jekyll i pan Hyde (Dr. Jekyll and Mr. Hyde) jako Iva
• 1941: Adam Had Four Sons jako Emilie Gallatin
• 1941: Rage in Heaven jako Stella Bergen
• 1942: Casablanca jako Ilsa Lund Laszlo
• 1943: Komu bije dzwon (For Whom the Bell Tolls) jako Maria
• 1944: Gasnący płomień (Gaslight) jako Paula Alquist
• 1945: Saratoga Trunk jako Clio Dulaine
• 1945: Urzeczona (Spellbound) jako Constance Peterson
• 1945: Dzwony Najświętszej Marii Panny (The Bells of St. Mary’s) jako siostra Benedict
• 1946: Osławiona (Notorious) jako Alicia Huberman
• 1946: American Creed
• 1948: Łuk triumfalny (Arch of Triumph) jako Joan Madou
• 1948: Joanna d’Arc (Joan of Arc) jako Joanna d’Arc
• 1949: Pod znakiem Koziorożca (Under Capricorn) jako lady Henrietta Flusky
• 1950: Stromboli, ziemia bogów (Stromboli) jako Karin
• 1952: Europa '51 jako Irene Girard
• 1953: Podróż do Włoch (Viaggio in Italia) jako Katherine Joyce
• 1954: Strach (La Paura) jako Irene Wagner
• 1954: Joanna d’Arc na stosie (Giovanna d’Arco al rogo) jako Joanna d’Arc
• 1956: Anastazja (Anastasia) jako Anastasia
• 1956: Helena i mężczyźni (Eléna et les hommes) jako Helena Sokorowska
• 1958: Niedyskrecja (Indiscreet) jako Anne Kalman
• 1958: Gospoda Szóstego Dobrodziejstwa (The Inn of the sixth happiness) jako Gladys Aylward
• 1959: The Turn of the Screw jako Governess
• 1961: 24 godziny z życia kobiety (Twenty-Four Hours in a Woman's Life) jako Clare Lester
• 1961: Żegnaj ponownie (Goodbye Again) jako Paula
• 1961: Auguste jako Epizod (niewymieniona w czołówce)
• 1963: Hedda Gabler jako Hedda Gabler
• 1964: Żółty Rolls-Royce (The Yellow Rolls-Royce) jako Gerda Millett
• 1964: Wizyta starszej pani (The Visit) jako Karla Zachanassian
• 1966: The Human Voice
• 1967: Stymulacja (Stimulantia) jako Mathilde Hartman
• 1969: Kwiat kaktusa (Cactus Flower) jako Stephanie Dickinson
• 1970: Spacerując w wiosennym deszczu (A Walk in the Spring Rain) jako Libby Meredith
• 1973: From the Mixed-Up Files of Mrs. Basil E. Frankweiler jako pani Frankweiler
• 1974: Morderstwo w Orient Expressie (Murder on the Orient Express) jako Greta Ohlsson
• 1976: Kwestia czasu (A Matter of Time) jako hrabina Sanziani
• 1978: Jesienna sonata (Höstsonaten) jako Charlotte
• 1982: A Woman Called Golda jako Golda Meir

Seriale telewizyjne

• 1959: Startime jako Guwernantka

Nagrody

• Nagroda Akademii Filmowej
  • Najlepsza aktorka drugoplanowa: 1975 Morderstwo w Orient Expressie
  • Najlepsza aktorka pierwszoplanowa: 1957 Anastazja
  • 1945 Gasnący płomień
• Złoty Glob
  • Najlepsza aktorka w filmie dramatycznym: 1957 Anastazja
  • 1946 Dzwony Najświętszej Marii Panny
  • 1945 Gasnący płomień
  • Najlepsza aktorka w miniserialu lub filmie telewizyjnym: 1983 A Woman Called Golda
• Nagroda BAFTA Najlepsza aktorka drugoplanowa: 1975 Morderstwo w Orient Expressie
• Nagroda Emmy
  • Najlepsza aktorka w miniserialu lub filmie telewizyjnym: 1982 A Woman Called Golda
  • 1960 The Turn of the Screw
• Cezar 1976 Cezar Honorowy
• Nagroda Tony Najlepsza aktorka w sztuce: 1947 Joan of Lorraine

Zobacz też

Przypisy

Bibliografia

• IngridI. Bergman IngridI., Ingrid Bergman: My Story, AlanA. Burgess, New York: Delacorte Press, 1980, ISBN 0-440-03299-7, OCLC 6356127 .
• CharlotteCh. Chandler CharlotteCh., Ingrid: Ingrid Bergman, A Personal Biography, New York: Simon & Schuster, 2007, ISBN 0-7432-9421-1, OCLC 74966691 .
• Laurence Leamer, As Time Goes By: The Life of Ingrid Bergman, New York: Harper & Row (1986), ISBN 0-06-015485-3

Linki zewnętrzne

• Ingrid Bergman w bazie IMDb (ang.)
• Ingrid Bergman w bazie Filmweb
• Ingrid Bergman w bazie Notable Names Database (ang.)