Inka Dowlasz

Inka Dowlasz
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

25 maja 1949
Szczecin

Zawód

reżyser teatralna

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Brązowy Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”

Inka Dowlasz (ur. 25 maja 1949 w Szczecinie) – polska reżyser teatralna, scenarzysta, psycholog, wykładowca akademicki. Od lat 90. XX wieku stała współpracowniczka Teatru Ludowego w Krakowie.

Życiorys

Jest absolwentką Wydziału Psychologii Uniwersytetu Jagiellońskiego (1975) i Wydziału Reżyserii Dramatu Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie (1985; w 2005 uzyskała stopień doktora sztuki teatralnej)[1]. Podczas studiów podjęła pracę nad technikami konstrukcji roli pod wpływem inspiracji psychologią i doświadczeniem zdobywanym w Teatrze Laboratorium Jerzego Grotowskiego[2]. Reżyserowała sztuki wystawiane w Teatrze Polskim i Teatrze Współczesnym w Szczecinie, Teatrze im. Siemaszkowej w Rzeszowie, Teatrze im. Jaracza w Łodzi i Starym Teatrze im. Modrzejewskiej w Krakowie (w tym Czarownice z Salem Arthura Millera i Kobietę z wydm Kōbō Abe)[3].

Na początku lat 90. XX wieku zaczęła pisać własne scenariusze teatralne i telewizyjne. W 1995 na deskach Sceny pod Ratuszem Teatru Ludowego w Krakowie miała miejsce prapremiera Toksycznych rodziców Inki Dowlasz, w kolejnych latach powstały kolejne dzieła – m.in. Bici biją, Odlot (nagrodzona na festiwalu „Konteksty” w Poznaniu), Sytuacja bez wyjścia, Wakacje w Holandii, Sekrety Baronowej. We współpracy z Teatrem Śląskim im. Wyspiańskiego w Katowicach zaprezentowała sztukę Idź się leczyć, reżyserowała także spektakl Toksyny w Teatrze Powszechnym im. Kochanowskiego w Radomiu. Jest autorką monodramu Elizabeth Watson – cichociemna (o życiu gen. Elżbiety Zawackiej)[4]. Inscenizacja Pułapek Inki Dowlasz uświetniła jubileusz stulecia Teatru na Pohulance w Wilnie (styczeń 2013)[5].

Obszarem działalności Inki Dowlasz w Teatrze Ludowym jest praca z młodzieżą poprzez warsztaty teatralne. W 1998 utworzyła Studio Improwizacji[6]; w 2000 założyła Studium Terapii przez Sztukę[7]. W latach 1997–1998 współpracowała z Jerzym Fedorowiczem (ówczesnym dyrektorem nowohuckiego teatru) przy realizacji programu telewizyjnego Zadyma w TVP2, który stał się swego rodzaju forum dla problemów trudnych i konfliktowych[1][8].

Poza pracą w Teatrze Ludowym w Krakowie prowadzi improwizacje sceniczne w ramach zajęć teatrologii na Uniwersytecie Jagiellońskim, a także wykłada w Krakowskiej Szkole Teatralnej i Filmowej oraz w Wyższej Szkole Komunikowania i Mediów Społecznych im. J. Giedroycia w Warszawie[4][9].

Od 2017 roku współpracuje z Fundacją na rzecz Doroty Targowskiej i Jej Przyjaciół z siedzibą w Toruniu pisząc scenariusze i wspomagając aktorów teatru "Czy TAK czy NIE ?" prowadzonego przez Fundację. Aktorami teatru są osoby niepełnosprawne, głównie obciążone Trisomią 21. W 2018 r. spektakl pt. "Czy można mnie pokochać?" został wystawiony na Biennale XIII Spotkań Teatralnych Terapia i Teatr w Łodzi. 31 maja 2019r. odbyła się w Domu Muz w Toruniu premiera kolejnego spektaklu "Sen o dobrych kolegach" w scenerii Inki Dowlasz i wykonaniu Teatru "Czy TAK czy NIE?" [10]

Od 2019 wchodzi w skład Rady Programowej Teatru Śląskiego.[11]

Dokonania artystyczne

Nagrody i odznaczenia

  • 2003 – Nagroda Fundacji Polcul za działalność artystyczno-terapeutyczną i wychowawczą w Teatrze Ludowym w Krakowie[4],
  • 2003 – III nagroda I Ogólnopolskiego Festiwalu Polskich Sztuk Współczesnych dla Dzieci i Młodzieży „Konteksty” za spektakl Odlot[4],
  • 2012 – laureatka konkursu Profesjonaliści Forbesa 2012 – Zawody Zaufania Publicznego[12]
  • 2019 – laureatka medalu Zasłużony Kulturze - Gloria Artis[13],
  • 2021 – odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski za wybitne osiągnięcia w pracy artystyczno-pedagogicznej i twórczej, za działalność społeczną[14][15].

Życie prywatne

Jest córką Weroniki i Grzegorza Dowlaszów, w latach 1946–1958 nauczycieli w Bezrzeczu pod Szczecinem i w Ośrodku Wychowawczym w Policach, a później – w założonym przez małżeństwo Dowlaszów eksperymentalnym, pierwszym w Polsce Rodzinnym Domu Dziecka w Szczecinie Zdrojach. Ma starszego brata, Grzegorza[16][17]. Od chwili przeprowadzki do Zdrojów oboje mieli liczne przybrane rodzeństwo – początkowo kilkunastu braci, a później ponad 100 przybranych dzieci wspólnej Mamy Weroniki i Taty Grzegorza[18][19]. Ma syna Filipa[20]. W 2005 wydała wspomnienia O Mamie Weronice[21].

Przypisy

  1. ↑ a b Inka Dowlasz – sylwetka (pol.). Agencja Dramatu i Teatru. [dostęp 2013-05-16].
  2. ↑ Inka Dowlasz - Idź się leczyć (pol.). Teatr Śląski. [dostęp 2014-09-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-09-03)].
  3. ↑ Inka Dowlasz, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (autorzy). [online] [dostęp 2013-05-16].
  4. ↑ a b c d Jan Franczyk: Wszystko dla Wolnej Polski (pol.). Serwis Teatralny „Teatr dla Was”. [dostęp 2013-05-16].
  5. ↑ Jadwiga Podmostko: 100-lecie Wileńskiego Teatru na Pohulance (pol.). Kurier Wileński. [dostęp 2013-05-16].
  6. ↑ Inka Dowlasz: Studio Improwizacji to ja (pol.). Serwis Teatralny „Teatr dla Was”. [dostęp 2013-05-16].
  7. ↑ Agnieszka Piasecka: Inki Dowlasz teatr oczyszczenia (pol.). E-teatr.pl, 2008-02-13. [dostęp 2013-05-16].
  8. ↑ Jerzy Fedorowicz – sylwetka (pol.). Magiczny Kraków. [dostęp 2013-05-16].
  9. ↑ Z reżyser Inką Dowlasz rozmawia Michał Woś (pol.). Serwis Teatralny „Teatr dla Was”. [dostęp 2013-05-16].
  10. ↑ Serwis Fundacji Dorotkowo | Sprzedaż biletów, dorotkowo.pl [dostęp 2019-05-27].
  11. ↑ Teatr Śląski - Historia i Manifest, www.teatrslaski.art.pl [dostęp 2021-06-27].
  12. ↑ Profesjonaliści Forbesa 2012 – Zawody Zaufania Publicznego (pol.). Teatr Ludowy w Krakowie. [dostęp 2016-11-12].
  13. ↑ MKiDN - Medal Zasłużony Kulturze - Gloria Artis [dostęp 2021-06-23] (pol.).
  14. ↑ M.P. z 2021 r. poz. 776
  15. ↑ Oficjalna strona Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej / Aktualności / Ordery i odznaczenia / Wręczenie odznaczeń państwowych w Belwederze, www.prezydent.pl [dostęp 2021-06-23].
  16. ↑ Romualda Białecka: Dowlasz Grzegorz. W: Encyklopedia Szczecina, praca zbiorowa, red. Tadeusz Białecki. T. I: A-O. Szczecin: Uniwersytet Szczeciński, Instytut Historii, Zakład Historii Pomorza Zachodniego, 1999, s. 205. ISBN 83-87341-45-2.
  17. ↑ Grzegorz Dowlasz. W: Leksykon szczecińskich dziennikarzy [on-line]. dziennikarze.szczecin.pl. [dostęp 2017-01-14].; komentator i publicysta Kuriera Szczecińskiego
  18. ↑ Inka Dowlasz: O Mamie Weronice. Szczecin: Dokument - Oficyna Archiwum Państwowego w Szczecinie, 2005. ISBN 85-89341-32-8.
  19. ↑ Grzegorz Dowlasz: Legenda domu przy ulicy Mącznej. Warszawa: Iskry, 1965.
  20. ↑ Halina Pytel-Kapanowska. Setka dzieci państwa Dowlaszów. „Przegląd”. 29/2002 (pol.). 
  21. ↑ Promocja książki „O Mamie Weronice”. Gazeta.pl, 2005-12-29. [dostęp 2016-11-12].

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Inka Dowlasz1.jpg
Autor: Fukaiwonaikropka, Licencja: CC BY-SA 3.0
Inka Dowlasz1
POL Brązowy Medal Zasłużony Kulturze Gloria Artis BAR.png
Baretka Brązowego Medalu "Zasłużony Kulturze - Gloria Artis"