Inkwizytorzy Lombardii i Marchii Genueńskiej

Św. Piotr Męczennik, inkwizytor Lombardii, zamordowany w 1252, został patronem inkwizytorów

Lista inkwizytorów papieskich działających w średniowieczu na terenie prowincji inkwizytorskiej zwanej "Lombardia i Marchia Genueńska". Jej granice zostały doprecyzowane przez papieża Innocentego IV w 1254. Terytorialnie obejmowała ona obszar od Bolonii, Ferrary i jeziora Garda na wschodzie do Piemontu na zachodzie i w przeważającej mierze pokrywała się z terytorium prowincji lombardzkiej zakonu dominikanów, z którego szeregów wywodzili się inkwizytorzy[1].

Inkwizytorzy mianowani na terenie Lombardii i Marchii Genueńskiej początkowo nie byli przypisani do stałych siedzib czy mniejszych okręgów. Mogli oni działać gdziekolwiek w granicach tej prowincji, a działalność wielu z nich poświadczona jest w różnych, nieraz odległych od siebie lokalizacjach. Stopniowo jednak ten stan rzeczy się zmieniał. W zasadzie już w II połowie XIII wieku kilka ośrodków stało głównymi siedzibami inkwizycji (np. Mediolan i Genua już w latach pięćdziesiątych, Pawia w latach siedemdziesiątych), choć początkowo nie wiązało się to z przyporządkowaniem ich do konkretnych obszarów. Dopiero po podziale dominikańskiej prowincji zakonnej na Lombardię Dolną (wschodnią) i Górną (zachodnią) na początku XIV wieku doszło do rozgraniczenia prowincji na mniejsze okręgi o w miarę ustalonych siedzibach i granicach[2].

Prawo mianowania inkwizytorów w Lombardii i Marchii Genueńskiej miał dominikański prowincjał Lombardii na mocy przywileju udzielonego mu przez papieża Innocentego IV już w maju 1252[3]. W 1254 papież ten określił, że w prowincji tej powinno działać czterech inkwizytorów, ale jego następca Aleksander IV już 1256 postanowił, że liczba ta powinna wzrosnąć do ośmiu. Po podziale lombardzkiej prowincji zakonnej na Górną i Dolną Lombardię (1303) prawo nominacji przeszło na prowincjałów obu nowo utworzonych prowincji, przy czym prowincjał Lombardii Górnej mógł mianować siedmiu inkwizytorów, a prowincjał Lombardii Dolnej trzech, każdy w granicach swojej prowincji. Papież Benedykt XI w 1304 zwiększył bowiem liczbę inkwizytorów w Lombardii do dziesięciu[4]. Nie jest przy tym wykluczone, że Benedykt XI jedynie usankcjonował istniejący stan rzeczy, gdyż liczba lombardzkich inkwizytorów prawdopodobnie już za pontyfikatu Bonifacego VIII (1294–1303) przekroczyła limit ustalony przez Aleksandra IV w 1256.

Pomimo podziału prowincji zakonnej, inkwizytorska prowincja Lombardii i Marchii Genueńskiej nadal traktowana była jako jedna całość. Co więcej, kiedy w 1302 sprawowanie urzędu inkwizycji w okręgach Padwie i Vicenzy zostało odebrane franciszkanom i przekazane w ręce dominikanów z Lombardii Dolnej, okręgi te nadal były traktowane jako część prowincji inkwizytorskiej Marchii Trewizańskiej, a nie Lombardii i Marchii Genueńskiej[5].

Kartusz herbowy Melchiorre Crivelliego, dominikańskiego inkwizytora Mediolanu w latach 1521–53

Reguły ustalone na początku XIV wieku przetrwały, z niewielkimi zmianami, ponad półtora wieku. Poważniejsze zmiany rozpoczęły się wraz z utworzeniem w 1459 tzw. Kongregacji Lombardzkiej, jako struktury niezależnej od prowincjałów Dolnej i Górnej Lombardii. Kongregacja ta reprezentowała zreformowane, tzw. obserwanckie skrzydło zakonu i przejawiała dużą ekspansywność, przejmując stopniowo coraz więcej konwentów z obu lombardzkich prowincji, a nawet z innych prowincji zakonnych na Półwyspie Apenińskim. Wraz z przejmowaniem przez Kongregację Lombardzką konwentów będących siedzibami sądów inkwizycyjnych, wikariusz generalny Kongregacji stopniowo przejmował od prowincjałów prowincji konwentualnych uprawnienia do mianowania inkwizytorów w tych okręgach. Zdarzało się, że Kongregacja, po przejęciu jakichś ważniejszych konwentów w okręgu inkwizytorskim obsadzanym przez władze konwentualnej prowincji, doprowadzała do ich secesji i utworzenia z nich odrębnego okręgu, a to miało też przełożenie na wzrost liczby inkwizytorów pod koniec XV wieku i przekroczenia limitów ustalonych przez papieża Benedykta XI w 1304. Tendencję tę wzmacniały też dążenia władców państewek północnowłoskich do tego, aby każdy z nich miał "swojego" inkwizytora, odpowiedzialnego tylko za terytorium danego państewka. W rezultacie liczba inkwizytorów lombardzkich, których liczba jeszcze ok. 1475 nie przekraczała dziesięciu lub jedenastu, czterdzieści lat później była prawie dwukrotnie większa[6].

Ekspansja Kongregacji Lombardzkiej i przejmowanie przez nią konwentów - siedzib inkwizytorskich, doprowadziła do stopniowego wypierania zakonników z obu prowincji konwentualnych ze sprawowania urzędu inkwizycji. Ostatni inkwizytor z prowincji dolnolombardzkiej został odwołany z urzędu w 1514, a w 1531 papież Klemens VII zdecydował, że obie konwentualne prowincje zostały zredukowane do statusu wikariatów: Lombardia Górna stała się wikariatem św. Piotra Męczennika, a Lombardia Dolna wikariatem św. Dominika. Natomiast Kongregacja Lombardzka została przekształcona w regularną prowincję zakonną, zwaną "prowincją Obojga Lombardii"[7].

Inkwizytorska prowincja Lombardii i Marchii Genueńskiej początkowo nie była podzielona na stałe okręgi. Pierwsze ślady podziału prowincji na okręgi pochodzą wprawdzie już z XIII wieku, ale punktem zwrotnym w organizacji terytorialnej był prawdopodobnie podział lombardzkiej prowincji zakonnej dominikanów dominikanów na Górną i Dolną Lombardię w 1303/04. Od tej pory inkwizytorzy mianowani w jednej prowincji zakonnej nie działali na terenie drugiej, a w obrębie własnych prowincji przydzielano im mniejsze okręgi. Proces sedentaryzacji inkwizytorów lombardzkich i rozgraniczania poszczególnych okręgów jest jednak trudny w uchwycenia w źródłach. Prawdopodobne jest jednak, że szybciej przebiegł on w Lombardii Dolnej, gdzie aż do przedostatniej dekady XV wieku działało tylko trzech inkwizytorów, zgodnie z zarządzeniem Benedykta XI z 1304. Już pod koniec pierwszej dekady XIV wieku poświadczone jest istnienie na stałe dwóch trybunałów inkwizycyjnych[8]:

  • trybunału w Bolonii oraz
  • trybunału w Ferrarze (wraz z jurysdykcją nad Modeną i Reggio Emilia)

Nie jest do końca jasna kwestia trzeciego trybunału lub okręgu. W XIV i pierwszej połowie XV wieku odnotowywano inkwizytorów rezydujących w Parmie (np. w 1308) lub Mantui (np. w 1440). W 1468 utworzono stały trybunał w Parmie, z jurysdykcją także nad Reggio nell’Emilia, dla którego znana jest nieprzerwana lista inkwizytorów aż do jego rozwiązania w połowie XVI wieku. Natomiast w Mantui w 1485 ustanowiono czwarty w Lombardii Dolnej stały trybunał inkwizycyjny (w międzyczasie podlegała inkwizytorom Bolonii). Zdarzało się, że okręgi Bolonii i Ferrary łączone były unią personalną.

Strona tytułowa rzymskiego wydania (z 1584 r.) podręcznika dla inkwizytorów Lucerna Inquisitorum Haereticae Pravitatis autorstwa Bernardo Rategno da Como OP, inkwizytora diecezji Como w latach 1505–12

W Lombardii Górnej uformowanie się podziału na dystrykty nastąpiło prawdopodobnie w tym samym czasie, jednak ich granice podlegały większym fluktuacjom niż w Lombardii Dolnej. Co więcej, wbrew rozporządzeniu Benedykta XI z 1304, prawdopodobnie już w XIV wieku liczba inkwizytorów w Lombardii Górnej wzrosła do ośmiu (może nawet dziewięciu), gdyż często mianowano jednego lub dwóch dodatkowych inkwizytorów w diecezjach piemonckich, gdzie mieszkały liczne społeczności heretyckich waldensów. Analizując nominacje dokonywane w ciągu pierwszej i drugiej dekady XIV wieku można wymienić następujące, istniejące wówczas okręgi Lombardii Górnej[9]:

  • Mediolan
  • Alessandria i Genua
  • Bergamo i Brescia
  • Vercelli i Novara
  • Piemont
  • Piacenza i Cremona
  • Pawia (wraz z Tortoną).

W ciągu XIV wieku w okręgu piemonckim działało przeważnie dwóch inkwizytorów jednocześnie, aż w końcu, w bliżej nieustalonym momencie (prawdopodobnie w pierwszej połowie XV wieku[10]) uległ on rozgraniczeniu na dwa okręgi, z czego jeden (południowy) podlegał jurysdykcji trybunału w Savigliano, a drugi (północny) obejmował subdystrykty Asti, Turynu i Chieri[11].

Od połowy XIV wieku udokumentowany jest także okręg inkwizytorski dla Tortony i Alessandrii, który okresowo był rozdzielany. W XV wieku (najpóźniej około 1470) doszło do połączenia okręgu Pawii z okręgami Piacenzy i Cremony[12].

Około roku 1475 w Lombardii Górnej było osiem stałych okręgów lub trybunałów inkwizytorskich[13]:

  • trybunał w Mediolanie (obejmujący diecezje Mediolanu i Lodi),
  • trybunał w Genui (z jurysdykcją nad całą Marchią Genueńską).
  • trybunał w Savigliano (obejmujący diecezje Mondovì i Alba oraz południową część diecezji turyńskiej),
  • okręg Piemontu (obejmujący diecezję Asti oraz północną część diecezji turyńskiej),
  • okręg Vercelli, Como i Novary; w tytulaturze inkwizytorów z tego okręgu często wskazywano na diecezję Como (inquisitor Cumanus),
  • okręg Pawii, Piacenzy i Cremony,
  • okręg Brescii i Bergamo (obejmujący diecezje Brescii i Bergamo oraz subdystrykt Cremy),
  • okręg Tortony i Alessandrii.

W następnych latach okręgi w Lombardii Górnej ulegały dalszym podziałom:

  • w 1483 okręg piemoncki podzielono na okręgi Asti i Turynu, z okręgu Savigliano czasowo (do 1495, a następnie ponownie w latach 1498-1513) wyodrębniono diecezję Mondovi
  • w 1488 z okręgu Vercelli, Como i Novary wyodrębniono okręg Casale Monferrato, który następnie na krótko podporządkowano inkwizytorom Asti (1494–1505)
  • w 1498 rozdzielono okręgi Brescii i Bergamo (w latach 1512–15 złączono je ponownie, ale na krótko),
  • w 1502 rozdzielono okręgi Pawii oraz Piacenzy wraz z Cremoną,
  • w 1505 podzielono okręg Vercelli, Como i Novary na trzy niezależne okręgi oraz ponownie (tym razem na stałe) utworzono trybunał w Casale Monferrato,
  • w 1509 z okręgu Savigliano wyodrębniono tymczasowo (do 1533) okręg Saluzzo,
  • prawdopodobnie ok. 1520 rozdzielono okręgi Tortony i Alessandrii.
Herb zakonu dominikanów

Jest też możliwe ustalenie chronologii przejmowania poszczególnych okręgów inkwizytorskich przez obserwancką Kongregację Lombardzką (od 1531 Prowincja Obojga Lombardii)[7]:

  • w Lombardii Dolnej:
    • 1459 (rok utworzenia Kongregacji) – Bolonia
    • 1485 – Mantua (okręg nowo utworzony)
    • 1507 – Parma
    • 1514 – Ferrara
  • w Lombardii Górnej:
    • 1459 (rok utworzenia Kongregacji) – Brescia-Bergamo
    • 1502 – Piacenza-Cremona (okręg nowo utworzony)
    • 1505 – Como (okręg nowo utworzony)
    • 1509 – Saluzzo (okręg nowo utworzony, zniesiony w 1533)
    • 1510 – Casale Monferrato
    • 1530 – Pawia
    • 1539 – Genua.

Trybunał mediolański został po raz pierwszy przejęty przez Kongregację Lombardzką w 1511, ale już w 1512 przywrócono go zakonnikom z prowincji Lombardii Górnej. Ostateczne przejęcie tego trybunału przez obserwantów nastąpiło dopiero w 1558, a więc już po utworzeniu inkwizycji rzymskiej[14].

Poniższe listy inkwizytorów pod względem czasowym doprowadzone są jedynie do momentu utworzenia przez papieża Pawła III rzymskiego trybunału Świętego Oficjum w latach 1541–1542, aczkolwiek data ta ma charakter umowny, gdyż proces przekształcania średniowiecznych sądów inkwizycji papieskiej w scentralizowaną inkwizycję rzymską trwał kilka dziesięcioleci, a w niektórych okręgach lombardzkich nominacje inkwizytorów według zasad ustalonych w średniowieczu miały miejsce jeszcze w latach 70. i 80. XVI wieku.

Daty podawane w nawiasach, w odniesieniu do inkwizytorów mianowanych przed rokiem 1474, oznaczają jedynie okresy, w jakich dany inkwizytor jest poświadczony źródłowo jako sprawujący ten urząd, a więc niekoniecznie wskazują cały okres urzędowania. Natomiast począwszy od roku 1474 daty w nawiasach oznaczają pełne okresy urzędowania, z tym, że w niektórych przypadkach daty te mają charakter orientacyjny[15].

Inkwizytorzy Lombardii do 1304

Okres do 1252

  • Alberico OP, inkwizytor w Bergamo (1232)[16]
  • Giovanni Schio da Vicenza OP, inkwizytor Lombardii (1247)[17]
  • Pietro da Verona OP, inkwizytor w Cremonie, Como i Mediolanie (1251–1252)[18]
  • Viviano da Bergamo OP, inkwizytor w Cremonie (1251)[18]

Inkwizytorzy trybunału w Mediolanie (od 1252)

  • Raniero Sacconi OP (1252–1262)[19]
  • Guido da Sesto OP (1252–1253)[20]
  • Guido Cocconato OP (1279–1304?)[21]
  • Manfredo da Dovaria OP (1284)[22]
  • Guglielmo da Acqui OP (1289–1293)[23]
  • Raniero da Pirovano OP (1294–1304)[24]
  • Tommaso da Como OP (1295–1304)[25]

Inkwizytorzy trybunału w Genui (od 1256)

  • Anselmo da Genova OP (1256–?)[26]
  • Cherubino da Genova OP (?–1292)[27][28]
  • Tommaso di Gorzano da Asti OP (1292–1305)[27][29]

Inkwizytorzy Pawii (od ok. 1273)

  • Guglielmo da Bergamo OP (w 1273)[30]
  • Gerardo da Merate OP (ok. 1280?)[31]
  • Costantino da Cremona OP (ok. 1287–1292)[32]
  • Lanfranco di Bergamo OP (1292–1305)[33]

Inkwizytorzy trybunału w Bolonii (od 1296)

  • Guido Capello da Vicenza OP (1296–1304)[34]
    • Manfredo da Parma OP, koinkwizytor (1299–1303)[35]

Pozostali Inkwizytorzy Lombardii

  • Aldobrandino da Reggio OP, inkwizytor w Bolonii, Ferrarze i Bergamo (1254–1278?)[36]
  • Daniele da Giussano OP, inkwizytor w Mediolanie, Bergamo i Bolonii (1267?–1289?)[37]
  • Anselmo da Alessandria OP (1267–1279)[38]
  • Enrico da Cagli OP, inkwizytor w Bergamo (1267)[39]
  • Guglielmo da Cremona OP, inkwizytor w Bolonii (1276)[40]
  • Nicola da Cremona OP, inkwizytor w Piacenzy i Cremonie (1276–1278)[41]
  • Pagano da Lecco OP, inkwizytor w Como (1277)[42]
  • Florio da Vicenza OP, inkwizytor w Bolonii i Ferrarze (1278–1293)[43]
  • Pagano de Vicedomini OP, inkwizytor w Piacenzy (1291)[44]
  • Ugo da Ponzone OP, inkwizytor w Piemoncie (1293?–1303?)[45]
  • Giovanni da Cremona, inkwizytor w Piacenzy i Cremonie OP (1294–1299)[46]
  • Federico da Piacenza OP, inkwizytor w Piacenzy i Cremonie (przed 1301)[47]

Inkwizytorzy Lombardii Górnej i Marchii Genueńskiej od 1304

Inkwizytorzy trybunału w Mediolanie

  • Emanuele Testa da Novara OP (ok. 1305–1313)[48]
  • Marchisio da Brescia OP (1314–1321)[49][50]
  • Ventino de Gaudenzi OP (1331)
  • Giovanni da Brescia OP (udokumentowany w 1346)[51]
  • Osimo da Besana OP (1367)
  • Ruggero da Casale OP (1381–1384)[52][53]
  • Giovanni da Lampugnano OP (1386)[54]
  • Beltramino da Cernuscullo OP (1390)[53]
  • Pietro de Alzate OP (1403–1415)[55]
  • Giovanni da Cremona OP (udokumentowany 1418–1422)
  • Marco da Vimercate OP (1432–1434)[56]
  • Angelo Vismara OP (1445)[57]
  • Guglielmo da Lampugnano OP (1451)[58]
  • Filippo Meinari OP (1470–1471)[59]
  • Pietro da Cairate OP (1474–1477)[60]
  • Francesco Della Riva OP (1477–1487)[60]
  • Matteo dell'Olmo OP (1487–1497)[60]
  • Graziadio Crotti da Cremona OP (1497–1511 [i ponownie 1512–1517?])[60]
  • Silvestro Mazzolini da Prierio OP (1511–1512)[60], także inkwizytor Piacenzy
  • Martino Giustiniani da Genova OP (1517?–1518)[60]
  • Melchiorre Crivelli OP (1518–1519?)[60]
  • Gioacchino Beccaria da Pavia OP (1519?–1521)[60]
  • Melchiorre Crivelli OP [ponownie] (1521–1553)[60]

Inkwizytorzy Pawii, Piacenzy i Cremony

Inkwizytorzy Piacenzy i Cremony (przed 1470)

Piacenza i Cremona tworzyły samodzielny okręg inkwizytorski pod koniec XIII i na początku XIV wieku. Następnie (prawdopodobnie około 1470) okręg ten został połączony z okręgiem Pawii. Ponowne wyodrębnienie nastąpiło w 1502.

  • Enrico da Genova OP (1304–1305)[61]
  • Guglielmo Cigala da Genova OP (1308–1309)[62]
  • Giordano de Montecucco OP (1321–1324)[49]
  • Giovanni da Clusiano OP (1391)[54]
  • Tommaso da Ferrara OP (1445)
  • Giorgio Dioni OP (1457)

Inkwizytorzy Pawii (przed 1470)

Na początku XIV wieku inkwizytorzy Pawii mieli jurysdykcję nad diecezjami Vercelli i Tortony, z tym, że Vercelli dość szybko (najpóźniej w 1307) stało się ośrodkiem oddzielnego okręgu.

  • Filippo da Como OP (1305–1312)[63]
  • Raimondo della Villata OP (1312)[49]
  • Giacomo de Burgo OP (1317)[49][64][65]
  • Onesto da Pavia OP (1321–1323)[49]
  • Oberto di Frascarolo OP (1387)
  • Pietro Ardizzi di Piacenza OP, inkwizytor Tortony i Pawii (1404)[66]
  • Antonio da Caravaggio OP (1443)
  • Leonardo Accilongo OP (?–1455)
  • Paolo Folperti da Pavia OP (od 1455)

Inkwizytorzy Pawii, Piacenzy i Cremony (ok. 1470 – 1502)

  • Paolo Folperti da Pavia OP (do 1474)[60]
  • Giovanni Domenico da Cremona OP (1474–1479)[60]
  • Arcangelo Fontana da Vicenza OP (1479–1481)[60]
  • Graziadio Crotti da Cremona OP (1481–ok. 1484)[60]
  • Giovanni Antonio Savarezzi da Cremona OP (ok. 1484–1502)[60]

W okresie urzędowania Savarezziego, w 1502, okręg ten został podzielony na Pawię oraz Piacenzę (wraz z Cremoną).

Inkwizytorzy trybunału w Pawii (od 1502)

  • Giovanni Antonio Savarezzi da Cremona OP (do 1509)[60]
  • Gioacchino Beccaria da Pavia OP (1509–1523)[60], w latach 1519–1521 także inkwizytor Mediolanu
  • Bartolomeo da Piacenza OP (1523–1527)
  • Tommaso da Alessandria OP (1527–1530)[60]
  • Agostino da Vimercate OP (1530–ok. 1540)[67]
  • Sante da Mantova OP (ok. 1540–1548)[68]

Inkwizytorzy trybunału w Piacenzy (od 1502)

  • Giorgio Cacatossici da Casale OP (1502–1511)[60]
  • Silvestro Mazzolini da Prierio OP (1511–1515?)[60], do 1512 także inkwizytor Mediolanu
  • Crisostomo Iavelli da Casale OP (1515–1538)[60]
  • Vincenzo Villa da Piacenza OP (1539–1548)[69]

Inkwizytorzy Tortony i Alessandrii

  • Giacomo da Cremona OP (1344–1346)[70]
  • Simone di Acquabella OP (1379–1381)[71]
  • Giacomo da Lerzano OP, inkwizytor Savigliano, Alessandrii i Tortony (1391)[54]
  • Giacomo de Sanctis da Alessandria OP, inkwizytor Asti i Alessandrii (1392)[54]
  • Pietro Bellingeri di Rivarone OP, inkwizytor Alessandrii (1400–1417)[71]
    • Pietro Ardizzi di Piacenza OP, inkwizytor Tortony i Pawii (1404)[66]
  • Antonio Muzio OP, inkwizytor Alessandrii (1421)[71]
    • Giacomo Inviziati da Alessandria OP, inkwizytor Genui i Alessandrii (1468–1482?)[71]
  • Giovanni Muri OP, inkwizytor Tortony (1471–1483?)[70]
  • Lorenzo Butini da Alessandria OP (1483–1502?)[60]
  • Benedetto di Ruginetti OP (1502–1520?)[72]
  • Gian Maria Inviziati OP, inkwizytor Alessandrii (1520)[72], prawdopodobnie nie objął urzędu
  • Tommaso Lunati d'Annone OP, inkwizytor Alessandrii (1520–1545?)[72]
  • Pietro Martire de Braghieri OP, inkwizytor Tortony (1520–1546? i ponownie 1549–1562)[73]
  • Giovanni Michele Castellani OP, inkwizytor Tortony (1546–1549) i inkwizytor Alessandrii (1546–1563)

Inkwizytorzy Brescii i Bergamo (ok. 1305–1497)

  • Valentino da Solere OP (1305–1308)[74][75]
  • Marchisio da Brescia OP (1311–1314)[49]
  • Giovanni Fontana OP (1315–1317)[29][76][77]
  • Guglielmo Colleone OP (1354–1375?)[74]
  • Belengrino de Viziati OP, inkwizytor Bergamo (1375)[74]
  • Antonio da Pesaro OP, inkwizytor Brescii (1375)[78]
  • Giovanni de Lampugnano OP (1385–1386)[79][54]
  • Oprandino da Bergamo OP (1391)[54]
  • Ambrogio de Aicardo OP (1398)[78][54]
  • Giacomo da Oria OP (1416)[74]
  • Giacomo de Petri OP (1450–1464)[78]
  • Giovanni di San Miniato OP (1464–1467)[78]
  • Martino de Chiari OP (1467–1468)[78][80]
  • Bartolomeo de Montagnana OP (1468–1470)[78]
  • Antonio Grumelli da Soncino OP (1470–1476)[78][80]
  • Giovanni da Gandino OP (1476–1479)[60]
  • Antonio Pezzotelli da Brescia (1479–1497)[60]

Inkwizytorzy trybunału w Brescii (od 1498)

  • Angelo Faella da Verona OP (1498–1499)[60]
  • Apollonio da Gavardo OP (1499–1502)[60]
  • Andrea Porcellaga da Brescia OP (1502–1508)[60]
  • Silvestro Mazzolini da Prierio (1508–1511)[60]
  • Giorgio Cacatossici da Casale (1511–1515)[60], także inkwizytor Bergamo (od 1512)[60]
  • Giovanni da Soncino OP (1515–1516)[60]
  • Agostino Mori da Brescia OP (1516–1517)[60]
  • Girolamo da Lodi OP (1518–1525)[60]
  • Pietro Cattanei da Provaglio OP (1525–1530)[60]
  • Donato da Brescia OP (1530–1539)[78]
  • Domenico Marchetti da Castenedolo OP (1539–1541)[81]
  • Pietro Martire Sangervasi OP (1542–1543)[82]

Inkwizytorzy trybunału w Bergamo (od 1498)

  • ?Domenico di Frassino da Lodi OP (1498)[60]
  • Cristoforo Alzani da Bergamo OP (1498–1499)[60]
  • Giovanni dell'Olmo OP (1499)[60]
  • Agostino Maggio da Pavia OP (1499–1506)[60]
  • Antonio Natta da Casale OP (1506–1508)[60]
  • Giovanni Battista Gratarola da Bergamo OP (1508–1512)[60]
  • Giorgio Cacatossici da Casale OP (1512–1520)[60][83], także inkwizytor Brescii (do 1515)[60]
  • Antonio Passerini da Bergamo OP (1520–1523)[60]
  • Giovanni Ceresoli da Bergamo OP (1523–1530)[60]
  • Damiano da Bergamo OP (1530–1535)[83]
  • Giovanni dei Consoli OP (1535–1536)[83]
  • Domenico Adelasio OP (1536–1554)[84]

Inkwizytorzy Vercelli, Novary i Como (od 1308)

Inkwizytorzy Vercelli i Novary (XIV wiek)

  • Ottone da Milano OP (1308–1312)[85]
  • Marco da Nebbio OP (1351)[58]
  • Giovanni Vialardo OP (1380)[86]
  • Antonio da San Nazzaro OP (1385–1386)[87]

Inkwizytorzy Vercelli, Novary i Como (do 1505)

  • Filippo da Parenzo OP (?–1416)[88]
  • Manfredo Orfelini OP (?–1425)
  • Ubertino da Vercelli OP (1431–1432)[89]
  • Giovanni Pozzobonello OP (1437–1442)[90]
  • Agostino Canisio da Novara OP (1450–1452)[91]
  • Gerolamo Panizzari da Sestri OP (1452–1454)[92]
  • Pietro Tornielli da Novara OP (1456)
  • Bartolomeo da Omate OP (1457–1460?)[93]
  • Niccolo Constantini da Biella OP (1460–1482?)[60]
  • Lorenzo Soleri da Sant'Agata OP (1483–1505)[60][94]

Inkwizytorzy trybunału w Vercelli (od 1505)

Inkwizytorzy trybunału w Como (od 1505)

Okręg Como został wyodrębniony w maju 1505.

  • Bernardo Rategno da Como OP (1505–1512)[60]
  • Antonio Natta da Casale OP (1512–1516)[60]
  • Cherubino Brocchi da Como OP (1516)[97]
  • Agostino Maggio da Pavia OP (1516–1520)[60]
  • Modesto Scrofa da Vicenza OP (1520–1529?)[60]
  • Pietro Martire Rusca da Lugano OP (1530–1536)[98]
  • Francesco Casanova OP (1536–1543)[98]

Inkwizytorzy trybunału w Novarze (od 1505)

Okręg Novary został wyodrębniony w maju 1505.

  • Alberto Bossi da Novara OP (1505–1508)[60]
  • Domenico Visconti da Novara OP (1508–1530?)[60]
  • Bernardino Crivelli OP (1530?–1560?)[99]

Inkwizytorzy Casale Monferrato

  • Michele Madei da Asti OP (1488–1494?)[60]
  • Angelo Rizzardini da Savigliano OP (1505–1509)[60]
  • Sebastiano Pastorelli da Taggia OP (1510–1545)[60][100]

Inkwizytorzy Piemontu (do 1483)

  • Francesco Pocapaglia OP (1307–1316)[49][50][101]
  • Barnaba Cagnoli OP (1317–1324)[49][101][102]
  • Oberto di Sparoaria OP (1328)[101]
  • Alberto Castellario OP (1332–1335)[101]
  • Ruffino dei Gentili OP (1345-1354)[101]
  • Pietro Cambiani da Ruffia OP (1351–1365)[101][103]
  • Tommaso di Casasco OP (1361-1382)[101][104]
  • Antonio Pavonio OP (1365?–1374)[101][103]
  • Ughetto Bergognini OP (1384)[101]
  • Michele Grassi da Savigliano OP (1386)[101]
  • Pietro di Castellamonte OP (1387)[101]
  • Antonio da Settimo OP, inkwizytor Turynu, Asti i Ivrei (1387–1391)[101][103]
  • Giovanni Susa da Rivoli OP (1395–1421)[101][105]
  • Stefano Madei OP (1414–1425)[106]
  • Lodovico da Soncino OP (1429–1440?)[107]
  • Fazzone de Regibus da Asti OP (1451)[108]
  • Michele Valenti da Torino OP (1472–1474)[60]
  • Ugo Albini da Chieri OP (1474–1475)[60]
  • Michele Valenti da Torino OP [ponownie] (1475–1483)[60]

W 1483 okręg ten podzielono na okręgi Asti i Turynu.

Inkwizytorzy trybunału w Asti (od 1483)

  • Stefano Bandini da Alba OP (1483–1494)[60]
  • Michele Madei da Asti OP (1494–1500)[60]
  • Biagio degli Imperiati da Asti OP (1500–1501)[60]
  • Paolo Asinari da Asti OP (1501–1532?)[60]
  • Teobaldo OP (1532–1544?)[109]

Inkwizytorzy trybunału w Turynie (od 1483)

  • Antonio Ghislandi da Torino OP (1483–1510)[60]
  • Cornelio da Beinasca OP (1510–1519)[60]
  • Girolamo Rachia da Chieri OP (1519–1547)[60]

Inkwizytorzy trybunału w Savigliano (1440–1571)

Inkwizytorzy Mondovì (1483-1495, 1498-1513)

Wyodrębnienie diecezji Mondovì z okręgu Savigliano miało miejsce prawdopodobnie w 1483 za sprawą ówczesnego generała zakonu Salvo Cassetty i legata papieskiego w Piemoncie, kardynała Domenico della Rovere. Pierwszym inkwizytorem został Biagio Berra, który już od 1474 sprawował w diecezji Mondovì urząd wiceinkwizytora Aimone Taparelliego, inkwizytora Savigliano. Wyodrębnienie tej diecezji w samodzielny okręg miało początkowo charakter tymczasowy, gdyż w latach 1495–98 i po śmierci Biagio Berry ok. 1513 powracała ona pod jurysdykcję inkwizytorów Savigliano. Stały trybunał z siedzibą w Mondovi powstał dopiero w 1571.

  • Biagio Berra da Mondovì OP (1483–1495, 1498–1513?)[60]

Inkwizytorzy Saluzzo (1509-1533)

Okręg Saluzzo został wyodrębniony z okręgu Savigliano w 1509. Obejmował swą jurysdykcją cały markizat Saluzzo:

  • Angelo Rizzardini da Savigliano OP (1509–1510)[60]
  • Agostino Maggio da Pavia OP (1510–1516)[60]
  • Vincenzo da Codogno OP (1516–1530)[60]
  • Bartolomeo Mortario OP (1530–1533)[110]

Po 1533 Saluzzo powróciło pod jurysdykcję inkwizytora Savigliano. Stały trybunał z siedzibą w Saluzzo powstał w 1556.

Inkwizytorzy trybunału w Genui

  • Bencio da Alessandria OP (1305–1311)[50]
  • Pace de Vedano OP (1311–1330)[49][50][77][111]
  • Francesco Galvano OP (1346)[112]
  • Agostino da Finale OP (1390)
  • Benedetto Scaffacia OP (1397)[113]
  • Giacomo d’Albano OP (do 1427?)
  • Stefano da Taggia OP (1427–1429)[114]
  • Raffaelo de Pornasio OP (1430–1450)[114]
  • Filippo de Opizio OP (1450–1456)[114]
  • Bernardo Salvago OP (1464–1467)[114]
  • Giacopo Inviziati da Alessandria OP, inkwizytor Genui i Alessandrii (1468–1482?)[114]
  • Giovanni da Chieri OP (1482–1491?)[60]
  • Bernardo Granelli da Genova OP (1493–1494)[60]
  • Paolo Moneglia da Genova OP (1494–1497)[60]
  • Gaspare Rossetti da Varazze OP (1497–1518)[60]
    • Giacomo Negro da Venezia OP, komisarz generalny (1520–1525)[60]
  • Martino Giustiniani da Genova OP (1529–1530)[60]
  • Sisto Nardini OP (1534–1539)[114]
  • Stefano Usodimare OP (1539–1547)[114]

Inkwizytorzy Lombardii Dolnej od 1304

Inkwizytorzy trybunału w Bolonii

  • Guido da Parma OP (1304–1305)[115]
  • Niccolo Tascheri da Bologna OP (1305–1310)[115]
  • Niccolo di Ripatransone OP (1311)[29]
  • Ruggero da Petriolo OP (1311–1312)[116]
  • Manfredo da Parma OP (1314–1318)[29]
  • Bartolomeo d'Ascoli OP (1321)[117]
  • Lamberto da Cingulo OP (1322–1328? i ponownie 1334?–1336 jako inkwizytor Ferrary i Bolonii)[118]
  • Egidio Galluzzi OP (1328–1334)
  • Giacomo d'Ancona OP (1346–1348)[119]
  • Simone di San Severino OP (1351)[120]
  • Marco da Verona OP (1353–1355)[121]
  • Paulino de Forolivio OP (1356)[122]
  • Giovanni da Pesaro OP (1364)[122]
  • Giacomo de Abellis da Bologna OP (1376)[123]
  • Paolo Solimani OP (1381)[123]
  • Federico da Venezia OP (1383)[124]
  • Giovanni Solimani OP (1387–1389)[123][125]
  • Giovanni di San Domenico OP (1391)[126]
  • Giovanni di San Severino OP (1401–1404)[123][127]
  • Leonardo Dati OP (1405–1409)[122][123]
  • Domenico da Venezia OP (1413)[123]
  • Benigno da Ripatransone OP (1418–1420)[122][123]
  • Angelo Novello da Bologna OP (1425–1428)[128]
  • Ludovico Tosi da Pisa OP (1430–1433)[123][129]
  • Antonio da Oria OP (1437)[130]
  • Gaspare Sighicelli OP (1440–1450)[122][131]
  • Corrado di Germania OP (1450–1451)[122]
  • Domenico Catalano OP (1451–1452)[122]
  • Pietro de Mallorca OP (1452–1456)[122]
  • Michele di Olanda OP (1456–1460)[60]
  • Gabriele Cassafages di Barcelona OP (1460–1464)[122]
  • Vercellino Albertini OP (1464–1465)[122]
  • Girolamo Parlasca da Como OP (1465–1466)[122]
  • Bartolomeo de Montagnano OP (1466–1467)[122]
  • Giovanni da San Miniato OP (1467–1468)[122]
  • Simone da Novara OP (1468–1474)[60]
  • Michele di Olanda [ponownie] (1474–1478)[60]
  • Bartolomeo Commazio da Bologna OP (1478–1484)[60][122]
  • Domenico Pirri da Gargnano OP (1485–1490)[60]
  • Vincenzo Bandello di Castelnuovo OP (1490–1493)[60]
  • Girolamo Albertucci dei Borselli OP (1493–1494)[60]
  • Giovanni Cagnazzo da Taggia OP (1494–1513)[60]
  • Girolamo Fantoni da Vigevano OP (1513–1517)[60]
  • Eustachio Piazzesi da Bologna OP (1517–1519)[60]
  • Francesco Silvestri OP (1519–1525)[60]
  • Stefano Foscarari OP (1526–1543)[60]

Inkwizytorzy trybunału w Ferrarze

  • Giacomo da Vicenza OP (1304-1306)
  • Bonifazio da Faenza OP (1306–1310)[50]
  • Giovanni Pizogotis OP (1310–1315)[49][132]
  • Ugolino a Urbino OP (1315–1316)
  • Corrado di Camerino OP (1316–1318)[49][132]
  • Giacomo Bono OP (1324)
  • Lamberto da Cingulo OP (1329–1336)[118]
  • Andrea da Parma OP (1355)
  • Egidio da San Severino OP (1365)[133]
  • Tommaso da Camerino OP (1370)[134]
  • Aldobrandino Callegari da Ferrara OP (1378)[135]
  • Giovanni di San Tommaso OP (1390)[136]
  • Simone da Ferrara OP (1395)[133]
  • Bartolomeo da Ferrara OP (1411–1448)[137]
  • Antonino da Alessandria OP (1448–1462)[133]
  • Tommaso dai Liuti da Ferrara OP (1462–1481)[60]
  • Giovanni Rafanelli da Ferrara OP (1481–1484)[60]
    • Vincenzo Mentini da Ferrara OP (1484–1485), nie objął urzędu[60]
  • Giacomo d’Ognissanti da Ferrara OP (1485–1486)[60]
  • Giovanni Rafanelli da Ferrara [ponownie] (1486–1514)[60]
  • Antonio Beccari da Ferrara OP (1514–1525)[60]
  • Paolo Butigella da Pavia OP (1525–1530)[60]
  • Angelo Salecchio OP (1530–1533)[138]
  • Tommaso Maria Beccadelli (1533–1547)[139], od 1543 także inkwizytor Bolonii

Inkwizytorzy Mantui i Parmy (przed 1468)

  • Egidio Prosperi da Parma OP (1306-1310)[140]
  • Tomasino Tonsi da Modena OP (1316)
  • Agostino da Padova OP (1338)
  • Tommaso Arriani da Mantova OP (1390)
  • Domenico da Bologna OP (1409)
  • Bernardo da Fermo OP (1414)
  • Benedetto da Fermo OP (1417)
  • Cristoforo Fabiani da Udine OP (1440)

Inkwizytorzy trybunału w Parmie (od 1468)

  • Vincenzo Pessoti da Parma (1468–1477)[60]
  • Niccolo Bonini da Reggio (1477–1490)[60]
  • Giovanni da Treviso (1490–1491)[60]
  • Niccolo Bonini da Reggio [po raz drugi] (1491–1505)[60]
  • Maffeo di Galvano da Parma (1505–1507)[60]
  • Tommaso da Vigevano (1507–1508)[60]
  • Antonio Natta da Casale (1508–1512?)[60]
  • Donato da Brescia (1512?–1517)[60]
  • Modesto Scrofa da Vicenza (1517–1519)[60]
  • Girolamo Armellini da Faenza (1519–1527?)[60][141]
  • Angelo da Faenza (1527?–1540)
  • Tommaso dalla Negra da Vicenza (1540–1559)[141]

Inkwizytorzy trybunału w Mantui (od 1485)

  • Ambrogio di Germania (1485–1490)[60]
  • Domenico Pirri da Gargnano (1490–1521)[60]
  • Girolamo Marcobruni da Faenza (1521–1524)
  • Ludovico Marini da Genova (1524–1528)[60][142]
  • Gianbattista da Milano (1529–1531)[60][142]
  • Girolamo Armellini da Faenza (1531–1540)
  • Tommaso da Seiano (1540–1547)[142]

Przypisy

  1. ↑ Tavuzzi, s. 2, 5.
  2. ↑ Tavuzzi, s. 20-21.
  3. ↑ Tavuzzi, s. 5
  4. ↑ Tavuzzi, s. 6-7.
  5. ↑ Tavuzzi, s. 6, 9, 21.
  6. ↑ Tavuzzi, s. 10-16, 20-27, 49 i nast.
  7. ↑ a b Tavuzzi, s. 23-27, 209.
  8. ↑ zob. H. Otto, Zur italienischen Politik Johanns XXII., QFIAB 14 (1911), s. 141-148; Caravita, s. 116, 284.
  9. ↑ zob. H. Otto, Zur italienischen Politik Johanns XXII., QFIAB 14 (1911), s. 141-148.
  10. ↑ Jeszcze w roku 1417 Giovanni Susa da Rivoli i Stefano Madei da Asti tytułowali się wspólnie jako inkwizytorzy diecezji Asti i Turynu.
  11. ↑ por. Tavuzzi, s. 22-24.
  12. ↑ Tavuzzi, s. 21-23, 55.
  13. ↑ Tavuzzi, s. 21-22.
  14. ↑ Tavuzzi, s. 59-60.
  15. ↑ Rok 1474 jako data graniczna wynika z faktu, że dopiero od tego momentu zachowane są regesty generałów zakonu dominikanów, w których odnotowywano większość nominacji inkwizytorskich, z tym że nawet po tej dacie istnieje spora luka w tych regestach, obejmująca lata 1513–24 (Tavuzzi, s. X-XI).
  16. ↑ Tavuzzi, s. 3.
  17. ↑ Tavuzzi, s. 4.
  18. ↑ a b Ripoll, I, s. 192; Prudlo, s. 57; Tavuzzi, s. 4.
  19. ↑ Ripoll, I, s. 224, 281, 285; Prudlo, s. 74; Benedetti, s. 187; Lea; Saccóni, Raniero.
  20. ↑ Ripoll, I, s. 224; Benedetti, s. 188; Prudlo, s. 37.
  21. ↑ Ripoll, I, s. 567; Benedetti, s. 175.
  22. ↑ Luisa Muraro, Guglielma e Maifreda: storia di un'eresia femminista, La Tartaruga edizioni, 2003, s. 208.
  23. ↑ Biscaro, s. 475; Michele Caffi, Della Chiesa di Sant'Eustorgio in Milano, s. 110-116; Benedetti, s. 210-212.
  24. ↑ Benedetti, s. 175; Biscaro, s. 511.
  25. ↑ Biscaro, s. 475; Michele Caffi, Della Chiesa di Sant'Eustorgio in Milano, s. 110-116; Benedetti, s. 175.
  26. ↑ DBI: Anselmo Da Genova; Ripoll, I, s. 312.
  27. ↑ a b GIANFRANCO RIBALDONE: CARTARIO LUESE DAL X AL XIV SECOLO. lumonferrato.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-07-26)]..
  28. ↑ Biscaro, s. 451.
  29. ↑ a b c d Raniero Orioli (red.), Fra Dolcino: nascita, vita e morte di un'eresia medievale, Mediolan 2004, s. 233, 242.
  30. ↑ James Given, Inquisition and Medieval Society, Cornell University Press, 2001, s. 87-88.
  31. ↑ Biscaro, s. 450; Marina Benedetti, Inquisitori lombardi nel Duecento, Edizioni di storia e letteratura, 2008, s. 251.
  32. ↑ Biscaro, s. 450.
  33. ↑ Tavuzzi, s. 55.
  34. ↑ DBI: Guido Capello; Tavuzzi, s. 110; Fontana, s. 632.
  35. ↑ Tavuzzi, s. 62, 110; Fontana, s. 632.
  36. ↑ Tavuzzi, s. 110; Marco G. Bascapè, In armariis officii inquisitoris Ferrariensis. Ricerche su un frammento inedito del processo Pungilupo, [w:] Le scritture e le opere degli inquisitori, Cierre Edizioni 2003, s. 31-110.
  37. ↑ Lea, I, s. 472; Prudlo, s. 74; Ripoll, I, s. 567; Marina Benedetti, Inquisitori lombardi nel Duecento, Edizioni di storia e letteratura, 2008, s. 91.
  38. ↑ DBI: Anselmo Da Genova; Ripoll, I, s. 567.
  39. ↑ Marina Benedetti, Inquisitori lombardi nel Duecento, Edizioni di storia e letteratura, 2008, s. 91.
  40. ↑ Ferrante Aporti, Memorie di Storia ecclesiastica Cremonese, tom. 1, Cremona 1835, s. 204; Tavuzzi, s. 110.
  41. ↑ Lea, I, s. 472; Pietro Campi, Dell' historia ecclesiastica di Piacenza, t. II, Piacenza 1651, s. 308-309; Marina Benedetti, Inquisitori lombardi nel Duecento, Edizioni di storia e letteratura, 2008, s. 91.
  42. ↑ Pio, s. 44; Fontana, s. 565; Ripoll, I, s. 567.
  43. ↑ DBI: Florio da Vicenza; L'inquisitore_Florio_da_Vicenza.
  44. ↑ Pietro Campi, Dell' historia ecclesiastica di Piacenza, t. II, Piacenza 1651, s. 310; por. Pio, s. 487.
  45. ↑ Piercarlo Pazé: Chiesa cattolica, movimento valdese e inquisitori nella Val Chisone del 1300, Vicende religiose dell'alta Val Chisone 2005, s. 9-100; Biscaro, s. 528, 530.
  46. ↑ Biscaro, s. 511, 519.
  47. ↑ Biscaro, s. 523.
  48. ↑ DBI:Barnaba Cagnoli; Giuseppe Villa d'Andezeno, Paolo Benedicenti, I Domenicani nella "Lombardia superiore": dalle origini al 1891, Palazzo Carignano, 2002, s. 63; L. Paolini, R. Orioli, L'eresia a Bologna fra XIII e XIV secolo, Istituto storico italiano per il Medio Evo, 1975, s. 70.
  49. ↑ a b c d e f g h i j k H. Otto, Zur italienischen Politik Johanns XXII. QFIAB 14 (1911), s. 141-163.
  50. ↑ a b c d e Bellomo, s. 180.
  51. ↑ Niklaus Schatzmann, Verdorrende Bäume und Brote wie Kuhfladen: Hexenprozesse in der Leventina 1431-1459 und die Anfänge der Hexenverfolgung auf der Alpensüdseite, Chronos, 2003, s. 242.
  52. ↑ Luigi Osio, Documenti diplomatici tratti dagli archivj milanesi e coordinati, Tom 1, Mediolan 1864, s. 223.
  53. ↑ a b Carlo Ginzburg, Clues, Myths, and the Historical Method, The Johns Hopkins University Press 2013, s. 146.
  54. ↑ a b c d e f g Thomas Kaeppeli: Registrum litterarum fr. Raymundi de Vineis capuani, magistri ordinis 1380-1399. T. 19. Rzym: Institutum Historicum Fratrum Praedicatorum, 1937, seria: Monumenta Ordinis Fratrum Praedicatorum Historica.
  55. ↑ Laura Airaghi, Studenti e professori di S. Eustorgio in Milano dalle origini del convento alla metà del XV secolo, [w:] Archivum fratrum praedicatorum, vol. 54 (1984), s. 376-377 nr 74.
  56. ↑ Joseph Hansen, Quellen und Untersuchungen zur Geschichte des Hexenwahns und der Hexenverfolgung im Mittelalter, Georg Olms Verlag, 1901, s. 456; Reichert, III, s. 226.
  57. ↑ Laura Airaghi, Studenti e professori di S. Eustorgio in Milano dalle origini del convento alla metà del XV secolo, [w:] Archivum fratrum praedicatorum, vol. 54 (1984), s. 363 nr 4.
  58. ↑ a b Pio, s. 249.
  59. ↑ Luigi Zerbi, Il Castello di Monza e i suoi Forni, [w:] Archivio Storico Lombardo, vol. XIX (1893), s. 319; por. Pio, s. 249, który wymienia go pod rokiem 1447.
  60. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa ab ac ad ae af ag ah ai aj ak al am an ao ap aq ar as at au av aw ax ay az ba bb bc bd be bf bg bh bi bj bk bl bm bn bo bp bq br bs bt bu bv bw bx by bz ca cb cc cd ce cf cg ch ci cj ck cl cm cn co cp cq cr cs ct cu cv cw cx cy cz da db dc dd de df dg dh Tavuzzi, s. 213-252.
  61. ↑ Biscaro, s. 526.
  62. ↑ Pio, s. 249; Caravita, s. 104, 116, 129, 286.
  63. ↑ Biscaro, s. 476; Caravita, s. 133; Bellomo, s. 158.
  64. ↑ Marina Benedetti, Inquisitori lombardi nel Duecento, Edizioni di storia e letteratura, 2008, s. 205.
  65. ↑ Biscaro, s. 462.
  66. ↑ a b Rodolfo Maiocchi, La chiesa ed il convento di S. Tommaso in Pavia, Pavia 1895, s. 32.
  67. ↑ Reichert, III, s. 233-234.
  68. ↑ Vincenzo de Conti, Notizie Storiche della Città di Casale e del Monferrato, Casale Monferrato 1840, s. 235.
  69. ↑ Pio, s. 488.
  70. ↑ a b Fontana, s. 611.
  71. ↑ a b c d Chenna, s. 193
  72. ↑ a b c Chenna, s. 194
  73. ↑ Sergio Pagano, La condanna al rogo di tre streghe e l’esecuzione sul “bricco” di Castellania (1520), Rivista di Storia, arte, archeologia per le province di Alessandria e Asti, nr CX (2001), s. 259-287; por. Fontana, s. 611.
  74. ↑ a b c d Pio, s. 273.
  75. ↑ Biscaro, s. 476; Marina Benedetti, Inquisitori lombardi nel Duecento, Edizioni di storia e letteratura, 2008, s. 115, 174.
  76. ↑ Thomas Kaeppeli, Scriptores Ordinis Praedicatorum Medii Aevi, Tom 4, s. 151.
  77. ↑ a b Benedetti, s. 176.
  78. ↑ a b c d e f g h Fontana, s. 560.
  79. ↑ Celestino Piana (red.): Nuovi documenti sull'Universita di Bologna e sul Collegio di Spagna. Real Colegio de España, 1976, s. 287, seria: Publicaciones del Real Colegio de España. ISBN 978-84-600-0547-6.
  80. ↑ a b Guerrini, Le cronache bresciane inedite dei secoli 15.-19, vol. 1, Brescia 1922, s. 185-186.
  81. ↑ Tavuzzi, 15; Siège inquisitorial de Brescia.
  82. ↑ Fontana, s. 560; Siège inquisitorial de Brescia.
  83. ↑ a b c Fontana, s. 557.
  84. ↑ Fontana, s. 558.
  85. ↑ Renzo Caravita, Rinaldo do Concorrezzo: arcivescovo di Ravenna (1303-1321) al tempo di Dante, Florencja 1964, s. 115-116; Renzo Caravita (red.), Templari tra mito e storia: Ravenna, Museo nazionale, 11 aprile-14 giugno 1992, s. 161.
  86. ↑ Studi e documenti di storia e diritto, Tom 18 (1897), s. 383.
  87. ↑ Gianmario Ferraris, I canonici della Cattedrale di Vercelli nel secolo XIV. Linee di ricerca, w: Vercelli nel secolo XIV. Atti del quinto congresso storico vercellese, a cura di Alessandro Barbero e Rinaldo Comba, Vercelli 2010, s. 245- 292
  88. ↑ Pio, s. 279; [1].
  89. ↑ Reichert, III, s. 208; Giovanni Giorgetta, I processi dell'Inquisizione in Valtellina e Valchiavenna nel XV secolo: dalla "buona societa" alla stregoneria.
  90. ↑ Rovelli, Storia di Como, III, Como 1802, s. 276.
  91. ↑ Giovanni Giorgetta, I processi dell'Inquisizione in Valtellina e Valchiavenna nel XV secolo: dalla "buona societa" alla stregoneria; por. Pio, s. 249.
  92. ↑ Atti della Societa Ligure di Storia Patria, vol. 34, s. 320.
  93. ↑ Tavuzzi, s. 253.
  94. ↑ a b Hansen, s. 502.
  95. ↑ a b Siège inquisitorial de Vercelli
  96. ↑ Vincenzo Lavenia, L'Inquisizione del Duca. I domenicani e il. S. Uffizio in Piemonte nella prima eta moderna, [w:] Carlo Longo (red.), Praedicatores, Inquisitores, vol. III, Rzym 2008, s. 426.
  97. ↑ Pio, s. 279.
  98. ↑ a b Siège inquisitorial de Como
  99. ↑ Siège inquisitorial de Novara
  100. ↑ Vincenzo de Conti, Notizie Storiche della Città di Casale e del Monferrato, Casale Monferrato 1840, s. 32, 253.
  101. ↑ a b c d e f g h i j k l m Grado Merlo, Eretici e inquisitori nella società piemontese del Trecento, Turyn 1977, s. 124.
  102. ↑ DBI:Barnaba Cagnoli.
  103. ↑ a b c d e Tavuzzi, s. 122.
  104. ↑ Reichert, II, s. 402.
  105. ↑ Reichert, III, s. 65, 164.
  106. ↑ Laura Airaghi, Studenti e professori di S. Eustorgio in Milano dalle origini del convento alla metà del XV secolo, [w:] Archivum fratrum praedicatorum, vol. 54 (1984), s. 371; Tavuzzi, s. 80.
  107. ↑ Paolo Rosso, «Fratres omnes bene vadant ad scolas». La scuola conventuale di San Giovanni Battista di Saluzzo fra Tre e Quattrocento, s. 115; Ripoll, III, s. 359-360.
  108. ↑ Gabriel Audisio, Preachers by Night: The Waldensian Barbes (15th-16th Centuries), Leiden 2007, s. 80; SIUSA: Categoria 9. Inquisizione.
  109. ↑ Uberti, nr 134
  110. ↑ Tavuzzi, s. 14.
  111. ↑ Reichert, II, s. 176.
  112. ↑ Nuova istoria della Repubblica di Genova, del suo commercio e della sua letteratura dalle origini all'anno 1797 narrata ed illustrata con note ed inediti documenti da Michel-Giuseppe Canale, Tom 1, s. 85.
  113. ↑ Giacomo Gorriani, L’ISTITUZIONE ELEMENTARE IN GENOVA E LIGURIA DURANTE IL MEDIO EVO, [w:] GIORNALE STORICO E LETTERARIO DELLA LIGURIA, 1939, s. 89.
  114. ↑ a b c d e f g Fontana, s. 588-589.
  115. ↑ a b Tavuzzi, s. 110; Fontana, s. 632/
  116. ↑ Familia inquisitionis: a study on the inquisitors’ entourage (XIII-XIV centuries)
  117. ↑ DBI: Guido Capello.
  118. ↑ a b Albano Sorbelli (red.), Cronica gestorum ac factorum memorabilium civitatis Bononie: edita a fratre Hyeronimo de Bursellis, ab urbe condita ad a. 1497 con la continuazione di Vincenzo Spargiati aa. 1498-1584, Rerum italicarum scriptores: Nuova ed., Coi tipi della casa editrice S. Lapi, 1929, s. 41; Laura Graziani Secchieri, Silvia Superbi: Il cimitero ebraico del Sesto di San Romano: prime riflessioni, [w:] “Analecta pomposiana”. Miscellanea di studi per il sessantennio sacerdotale di Mons. Antonio Samaritani, vol. 34 (2009), s. 171-251.
  119. ↑ D'Amato, s. 158.
  120. ↑ Nuovi documenti sull'Università di Bologna e sul Collegio di Spagna, Tom 1, Publicaciones del Real Colegio de España, 1976, s. 236.
  121. ↑ D'Amato,s. 159.
  122. ↑ a b c d e f g h i j k l m n Fontana, s. 632.
  123. ↑ a b c d e f g h Nuovi documenti sull'Università di Bologna e sul Collegio di Spagna, Tom 1, Publicaciones del Real Colegio de España, 1976, s. 221.
  124. ↑ Archivum fratrum praedicatorum, Tomy 65-66 (1995), s. 322.
  125. ↑ D'Amato, s. 216.
  126. ↑ D'Amato, s. 198.
  127. ↑ D'Amato, s. 202.
  128. ↑ D'Amato, s. 207, 209.
  129. ↑ D'Amato, s. 239.
  130. ↑ Nickiphoros I. Tsougarakis, The Western Religious Orders in Medieval Greece, s. 223.
  131. ↑ Giuliana Zanelli, Streghe e società: nell'Emilia e Romagna del cinque-seicento, Longo Editore, 1992, s. 109 przyp. 50.
  132. ↑ a b Benedetti, s. 177.
  133. ↑ a b c Tavuzzi, s. 91.
  134. ↑ Dinora Corsi, Diaboliche, maledette e disperate: le donne nei processi per stregoneria (secoli XIV-XVI), Florencja 2013, s. 71-72.
  135. ↑ Reichert, II, s. 455, 457.
  136. ↑ A. W. Van Ree: Raymond de Capoue : éléments biographiques, [w:] Archivum fratrum praedicatorum, Tom 33 (1963), s. 236.
  137. ↑ DBI: Bartolomeo Da Ferrara.
  138. ↑ Pio, s. 490; Romoaldo Maria Magnani, Vita de Santi, Beati, Venerabili e servi di Dio della Città di Faenza, Faenza 1741, s. 225; Gaetano Ballardini, Di un boccale faentino della nobile famiglia Salecchi, [w:] FAENZA - - Bollettino del Museo Internazionale delle Ceramiche in Faenza, t. 11 (1923), s. 72.
  139. ↑ Massimo Donattini, L'Italia dell'inquisitore: storia e geografia dell'Italia del Cinquecento nella Descrittione di Leandro Alberti, Bononia University Press, 2007, s. 28.
  140. ↑ Caravita, s. 116, 284.
  141. ↑ a b por. Ceriotti, Dallasta, s. 40.
  142. ↑ a b c Siège inquisitorial de Mantova

Bibliografia

  • Alfonso D'Amato: I domenicani e l'Università di Bologna. Edizioni studio domenicano, 1988.
  • Elena Bellomo: The Templar Order in North-west Italy (1142-c.1330). Leiden – Boston: BRILL, 2008. ISBN 978-90-04-16364-5.
  • Marina Benedetti, Inquisitori a Milano dalla metà del XIII secolo, s. 175-238
  • Gerolamo Biscaro, Inquisitori ed eretici lombardi (1292-1318), w: «Miscellanea di Storia Italiana», t. L, XIX della 3ª serie (1922), s. 455-557
  • Renzo Caravita, Rinaldo do Concorrezzo: arcivescovo di Ravenna (1303-1321) al tempo di Dante, Florencja 1964
  • Giuseppe Antonio Chenna, Del vescovato, de'vescovi e delle chiese della città e diocesi d'Alessandria, Tomo Primo, Alessandria 1785, s. 193-195
  • Michael Tavuzzi: Renaissance Inquisitors. Dominican Inquisitors and Inquisitorial Districts in Northern Italy, 1474–1527. Leiden – Boston: BRILL, 2007. ISBN 978-90-04-16094-1.
  • Vincenzo Maria Fontana: Sacrum theatrum dominicanum. Rzym: 1666.
  • Henry Charles Lea: A History of the Inquisition of the Middle Ages. Vols. I – III. Londyn – Nowy Jork: MacMillan Co., 1887–1888.
  • Giovanni Michele Pio: Della Nobile et generosa progenie del P. S. Domenico in Italia libri due. Bolonia: 1615.
  • Donald Prudlo: The martyred inquisitor: the life and cult of Peter of Verona († 1252). Ashgate Publishing, Ltd, 2008. ISBN 978-0-7546-6256-3.
  • Luca Ceriotti, Federica Dallasta: Il posto di Caifa. L’Inquisizione a Parma negli anni dei Farnese. Mediolan: FrancoAngeli, 2008. ISBN 978-88-464-9380-4.
  • Benedikt Reichert: Acta Capitulorum Generalium Ordinis Praedicatorum. Vol. II-IV. Rzym: 1899-1901.
  • Thomas Ripoll (red.): Bullarium Ordinis Praedicatorum. Tomy I – VIII. Rzym: 1729 – 1740.
  • Cipriano Uberti, Tavola delli inquisitori, Novara 1586

Media użyte na tej stronie

Giovanni Gerolamo Savoldo 007.jpg
The Death of St. Peter Martyr, 1530/35
Lucerna.gif
Title page of Lucerna Inquisitorum Haereticae Pravitatis, inquisitorial handbook by Bernardo da Como, edited in Rome, 1584
Cr.domenicana.JPG
Dominican cross