Innocenty IV

Innocenty IV

Innocentius Quartus

Sinibaldo Fieschi
Papież Biskup Rzymu
Kraj działania	Państwo Kościelne
Data i miejsce urodzenia	ok. 1195 Genua
Data i miejsce śmierci	7 grudnia 1254 Neapol
Miejsce pochówku	Katedra w Neapolu
Papież
Okres sprawowania	1243-1254
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Kreacja kardynalska	1227
Pontyfikat	28 czerwca 1243

Papież Innocenty IV poleca dominikanom krakowskim głosić krucjatę do Prus i Liwonii dla wspomożenia zakonu krzyżackiego, dokument z 24 września 1243 roku

Innocenty IV (łac. Innocentius IV, właśc. Sinibaldo Fieschi; ur. ok. 1195 w Genui, zm. 7 grudnia 1254 w Neapolu^[1]) – papież w okresie od 25 czerwca 1243 do 7 grudnia 1254^[2].

Życiorys

Urodził się w Genui jako syn Hugona (Ugo Fieschi), hrabiego Lavagny^[1], stronnika gibelinów opowiadających się za władzą cesarską we Włoszech. Nad jego wychowaniem pieczę sprawował stryj Opizjusz (Obizzo Fieschi), biskup Parmy. Odebrał staranne wykształcenie prawnicze (prawo kanoniczne i rzymskie) na uniwersytetach w Bolonii^[1] i Parmie, gdzie potem wykładał. W 1227 roku został wicekanclerzem Kościoła i kardynałem^[1]. Po śmierci Celestyna IV, nastąpił okres niemal dwuletniej sediswakancji, w czasie której kardynałowie usiłowali pertraktować z cesarzem uwolnienie dwóch kardynałów^[1]. W końcu, 2 czerwca 1243 wybrano w Anagni Sinibalda Fieschi^[1].

Zaraz po objęciu Stolicy Piotrowej, papież chciał zakończyć konflikt z Fryderykiem II^[2]. 31 marca 1244 uzgodnili oni traktat pokojowy, który uwzględniał wycofanie wojsk cesarskich z Państwa Kościelnego i zdjęcie ekskomuniki z Fryderyka^[1]. Jednak ze względu na nieufność obu stron, do podpisania traktatu nie doszło^[2]. W 1245 roku Innocenty zwołał sobór lyoński I^[2]. Na sobór został także wezwany król Fryderyk, lecz się na nim nie stawił; został tam uznany winnym krzywoprzysięstwa i złożony z tronu^[1]. Papież popierał każdego antykróla niemieckiego, a konflikt zakończyła dopiero śmierć Fryderyka w 13 grudnia 1250 roku^[2]. Formalnym następcą tronu był syn Fryderyka, Konrad IV, lecz Innocenty stwierdził, że nie poprze żadnego Hohenstaufa^[2]. Papież proponował tron niemiecki m.in. Ryszardowi z Kornwalii, Karolowi Andegaweńskiemu i Henrykowi III. Ten ostatni przyjął koronę dla swojego syna, Edmunda^[1]. Jednak po śmierci Konrada VI, władzę w Niemczech, jako regent, przejął nieślubny syn Fryderyka, Manfred^[1]. Papież zdecydował się go uznać, gdyż nowy król uznał Innocentego za suzerena^[1]. Wkrótce potem, Manfred wystąpił przeciwko papieżowi (który przeniósł się do Neapolu) i rozbił jego wojska pod Foggią^[1].

Na soborze zostały również poruszone sprawy ponownego zajęcia Jerozolimy przez muzułmanów^[2]. W wyniku tego, Innocenty nakłonił francuskiego króla Ludwika IX^[2], do zorganizowania VII wyprawy krzyżowej, która zakończyła się jednak całkowitym niepowodzeniem^[2].

W 1243 wydał decyzję, na mocy której w kraju podbijanym przez Krzyżaków powstały cztery diecezje: chełmińska, pomezańska, warmińska i sambijska^[1]. W 1246 jego wysłannicy jako pierwsi Europejczycy przybyli do wielkiego chana mongolskiego z listem od niego. Papieskie poselstwo przekazali Jan di Piano Carpini i Benedykt Polak^[1], a ich relacja jest najstarszym wiarygodnym źródłem wiedzy o państwie mongolskim.

W 1248 roku nadał unikatowy przywilej Chorwatom używania swojego ojczystego języka i głagolickiego pisma w katolickiej liturgii. Przywilej ten przetrwał 7 stuleci (inaczej niż np. chiński) – aż dopiero sobór watykański II w latach 1962-1965 dopuścił oficjalnie inne narodowe języki do katolickiej liturgii.

W 1252 roku wydał bullę Ad extirpanda (łac. „Aby wykorzenić”), w której zezwolił sądom kościelnym na stosowanie tortur wobec osób podejrzanych o herezję, a władze świeckie zobowiązał do przymuszania heretyków za pomocą tortur do składania zeznań obciążających oraz do wydania wszystkich swoich wspólników^[3].

8^[2] albo 17 września^[4] 1253 roku kanonizował Stanisława ze Szczepanowa, biskupa krakowskiego^[2].

Dążył do zyskania władzy powszechnej przez papiestwo. Zmarł w Neapolu, 7 grudnia 1254^[2].

Przypisy

Bibliografia

• FIESCHI, Sinibaldo (ca.1195-1254). The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2012-12-22]. (ang.).
• Pope Innocent IV. Catholic Encyclopedia. [dostęp 2012-12-22]. (ang.).

Linki zewnętrzne

• Innocenty IV – dokumenty w bibliotece Polona