Dysydent (religia)

Dysydent (łac. dissidens – niezgadzający się) – pojęcie utożsamiane z innowiercą, osoba wyznania chrześcijańskiego, innego od dominującego w danym miejscu i czasie.

Określenie dysydent powstało w 1573 w Polsce w czasie konfederacji warszawskiej i oznaczało początkowo zwolennika reformacji[1]. W Rzeczypospolitej XVI–XVIII wieku dysydentami nazywano niekatolików, głównie protestantów, gdyż wyznawców prawosławia nazywano dyzunitami.

Termin dysydenci (dyssenterzy) obejmuje w Anglii wszystkie wyznania protestanckie, które nie należą do kościoła anglikańskiego (Kościoła Anglii), natomiast w Szkocji do kościoła narodowego (Kościoła Szkocji) – np. baptystów, kongregacjonistów i prezbiterian[2].

Przypisy

  1. ↑ Zygmunt Poniatowski, Mały słownik religioznawczy, Wiedza Powszechna, Warszawa 1969, s. 115.
  2. ↑ Hervé Masson, Słownik herezji w Kościele katolickim, Wydawnictwo „Książnica”, Katowice 1993, s. 114.

Bibliografia