Inspektor Południowej Grupy Szwadronów KOP

Inspektor Południowej Grupy Szwadronów KOP
Historia
Państwo	II Rzeczpospolita
Sformowanie	1929
Rozformowanie	1939
Dowódcy
Pierwszy	mjr Andrzej Kuczek
Ostatni	ppłk Władysław Bereza
Działania zbrojne
nie uczestniczyła
Organizacja
Dyslokacja	garnizon Równe
Rodzaj wojsk	kawalerii
Podległość	Dowództwo Korpusu Ochrony Pogranicza

Inspektor Południowej Grupy Szwadronów KOP – stanowisko służbowe w dowództwie Korpusu Ochrony Pogranicza.

Inspektor Południowej Grupy Szwadronów KOP został powołany rozkazem L.dz. 3349/Tj./Og.Org. z 9 grudnia 1929 roku w celu zunifikowania systemu organizacyjno-szkoleniowego oddziałów kawalerii Korpusu Ochrony Pogranicza i wojska, a tym samym przygotowania ich do realizacji zadań przewidzianych na wypadek „R” – wojny z ZSRR. 23 grudnia 1929 roku major Andrzej Kuczek został przeniesiony z 9 pułku ułanów małopolskich do KOP na stanowisko Inspektora Południowej Grupy Szwadronów^[1].

Inspektorowi podporządkowano, wyłącznie pod względem wyszkolenia, osiem z dwudziestu istniejących szwadronów kawalerii, a mianowicie:

• szwadron kawalerii KOP „Dederkały”,
• szwadron kawalerii KOP „Niewirków”,
• szwadron kawalerii KOP „Żurno”,
• szwadron kawalerii KOP „Mizocz”,
• szwadron kawalerii KOP „Hnilice Wielkie”,
• szwadron kawalerii KOP „Czortków”,
• szwadron kawalerii KOP „Zaleszczyki”,
• szwadron kawalerii KOP „Rokitno”^[2].

28 stycznia 1931 roku major Andrzej Kuczek powrócił do macierzystego pułku na stanowisko zastępcy dowódcy, a na jego miejsce został przeniesiony podpułkownik Leonard Łodzia-Michalski z Centrum Wyszkolenia Kawalerii^[3]. 3 sierpnia 1931 roku podpułkownik Michalski otrzymał przeniesienie do 3 pułku strzelców konnych w Wołkowysku na stanowisko dowódcy pułku^[4].

W 1932 roku powołano Inspektora Środkowej Grupy Szwadronów KOP i dokonano zmian w dotychczasowym podziale szwadronów pomiędzy inspektorami grup szwadronów KOP (północnej i południowej). Od tego roku Inspektorowi Południowej Grupy Szwadronów KOP podlegały, pod względem wyszkolenia:

• szwadron kawalerii KOP „Dederkały”,
• szkolny szwadron kawalerii KOP „Niewirków”,
• szwadron kawalerii KOP „Mizocz”,
• szwadron kawalerii KOP „Hnilice Wielkie”,
• szwadron kawalerii KOP „Czortków”,
• szwadron kawalerii KOP „Zaleszczyki”^[5].

W kwietniu 1937 roku stanowisko inspektora objął podpułkownik Zygmunt Marszewski. W tym samym roku dotychczasowy Szkolny Szwadron Kawalerii KOP „Niewirków” został przeformowany w dywizjon kawalerii KOP „Niewirków”^[6].

Skład osobowy Inspektora Południowej Grupy Szwadronów KOP był jednostką funkcjonującą wyłącznie w czasie pokoju. Podczas mobilizacji był likwidowany^[7].

23 marca 1939 roku szwadron kawalerii KOP „Mizocz” został zmobilizowany, a trzy dni później przetransportowany w rejon Wielunia i włączony w skład ćwiczebnego pułku kawalerii KOP^[8].

18 lipca 1939 roku podpułkownik Zygmunt Marszewski objął dowództwo 4 pułku strzelców konnych Ziemi Łęczyckiej w Płocku. Na stanowisku inspektora zastąpił go podpułkownik Władysław Bereza, dotychczasowy zastępca dowódcy 2 pułku strzelców konnych w Hrubieszowie. Został zamordowany w Charkowie w ramach zbrodni katyńskiej.

Szwadrony kawalerii „Zaleszczyki”, „Hnilice Wielkie” i „Czortków” były jednostkami mobilizującymi szwadrony kawalerii dywizyjnej, odpowiednio:

• nr 11 dla 12 Dywizji Piechoty,
• nr 12 dla 12 Dywizji Piechoty,
• nr 47 dla 36 Dywizji Piechoty (wszystkie zmobilizowane 27 sierpnia 1939 roku w alarmie)^[9]).

Na granicy z ZSRR pozostał dywizjon „Niewirków” i szwadron „Dederkały”.

Przypisy

Bibliografia

• Jerzy Prochwicz. Korpus Ochrony Pogranicza w przededniu wojny. Cz. I. Powstanie i przemiany organizacyjne KOP do 1939 r.. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 3 (149), s. 148-160, 1994. Warszawa: Wydawnictwo Czasopisma Wojskowe. ISSN 00437182. 
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Najlepsza broń. Plan mobilizacyjny „W” i jego ewolucja. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Adiutor”, 2010. ISBN 978-83-86100-83-5.