Instrukcja sterująca
Instrukcja sterująca – instrukcja zdefiniowana w składni określonego języka programowania, umożliwiająca wyznaczenie i zmianę kolejności wykonania instrukcji zawartych w kodzie źródłowym.
Wyznaczenie kolejności wykonywania instrukcji
Istnieją następujące możliwości wyznaczania kolejności wykonywania instrukcji:
- wykonanie sekwencyjne
- bloki, instrukcje blokowe
- wykonanie innej instrukcji niż następna
- instrukcja skoku, instrukcja opuszczenia, instrukcja powrotu
- wykonanie warunkowe
- instrukcja warunkowa, instrukcja wyboru
- powtarzanie wykonania instrukcji
- instrukcja pętli, instrukcja kontynuacji
Rodzaje
Powyższe sposoby wyznaczania kolejności wykonania instrukcji determinują rodzaje instrukcji sterujących, do których zalicza się:
- instrukcje proste
- instrukcje strukturalne
- instrukcje złożone
- instrukcje warunkowe, rozgałęzienia
- instrukcje instrukcja pętli
- iteracyjna
- repetycyjna
- ogólna
- nieskończona
- inne.
Charakterystyka instrukcji sterujących
Instrukcje sterujące służą w kodzie źródłowym do kierowania kolejnością wykonywania kolejnych czynności, z których złożony jest dany algorytm. Bogactwo struktur sterujących ułatwia implementowanie złożonych algorytmów, ale zbyt rozbudowane sterowanie w składni języka, wg wielu autorów literatury przedmiotu, może prowadzić do zaciemnienia czytelności kodu. W większości języków programowania wysokiego poziomu dostępny jest pewien podzbiór typowych instrukcji sterujących, o określonej funkcjonalności. Tylko niektóre, nieliczne języki wprowadzają nietypowe konstrukcje bądź rozszerzają znaczenie istniejących konstrukcji przez specyficzną modyfikację ich działania. Pojęcie instrukcji sterujących wyodrębnia więc grupę instrukcji, spośród innych instrukcji dostępnych w językach programowania, ze względu na ich przeznaczenie.
Odpowiedni zestaw instrukcji sterujących w konkretnym języku umożliwia programowanie strukturalne. Należy jednak zaznaczyć, że nie wszystkie instrukcje sterujące są uznawane za zgodne z ideą programowania strukturalnego. Literatura przedmiotu poleca tu konstrukcje złożone z jednym wejściem i jednym wyjściem, i ewentualnie dopuszcza pewne bardziej rozbudowane struktury. Natomiast zdecydowana większość autorów nie zaleca stosowania instrukcji skoku, a nawet instrukcji opuszczenie i kontynuacji, jako że w swej istocie stanowią niemalże jedynie składniowy substytut instrukcji skoku.
Bibliografia
- Michael Marcotty, Henry Ledgord, W kręgu języków programowania, tłum.: Krystyna Jerzykiewicz, Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, Warszawa 1980, Seria: Biblioteka Inżynierii Oprogramowania, ISBN 83-204-1342-7
- John E. Nicholls, Struktura języków programowania, Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, Warszawa 1980, seria: Informatyka, ISBN 83-204-0246-8