Instytut Higieny Psychicznej

Instytut Higieny Psychicznej (IHP) – instytucja utworzona przez Kazimierz Dąbrowskiego w ramach Państwowego Zakładu Higieny w roku 1935, inspirowana przez ówczesny ruch amerykański higieny psychicznej[1]. Na stanowisko pierwszego kierownika mianowano Kazimierz Dąbrowskiego, który piastował tę funkcję do roku 1949. W wielu miastach utworzono filie IHP. Tuż przed wybuchem II wojny światowej utworzono sanatorium dla dzieci nerwicowych i neuropatycznych w Zagórzu koło Warszawy.

Do personelu lekarskiego IHP należeli m.in. dr Kazimierz Niemirowicz-Szczytt - zastępca kierownika IHP w latach 1937-1939, zamordowany w Katyniu; dr Jadwiga Kobierska - współzałożycielka Towarzystwa Kultury Moralnej w Warszawie, pracownik IHP w l. 1937-1939, zmarła w obozie Auschwitz-Birkenau; dr Stanisław Batawia. Głównym psychologiem i instruktorem higieny psychicznej był dr Ludwik Goryński (rozstrzelany w egzekucji publicznej w okupowanej Warszawie)[2][3].

Od roku 1946 IHP działał jako Państwowy Instytut Higieny Psychicznej (PIHP). Został zlikwidowany w roku 1949 przez władze komunistyczne z pobudek ideologicznych, jako placówka niezgodnie z naukami Iwana Pawłowa oddająca się idealistycznym koncepcjom psychiatrii anglo-amerykańskiej i jej ludobójczej faszystowskiej praktyki w podejściu do sprawy opieki i leczenia psychicznie chorego.

Przypisy

  1. ↑ Bertolote, José. The roots of the concept of mental health. „World Psychiatry”. 7 (2), s. 113-116, 2008 (ang.).  od czasu drugiej wojny terminologia "mental hygiene" została zastąpiona "mental health", czyli zdrowie psychiczne.
  2. ↑ K. Dąbrowski, Wprowadzenie do higieny psychicznej, Warszawa, 1979, s. 68
  3. ↑ Lista współpracowników Państwowego Instytutu Higieny Psychicznej. Teoria Dezintegracji Pozytywnej, dezintegracja.pl [dostęp 2022-01-26]


Bibliografia

  • Stanisław Pużyński (red.): Leksykon psychiatrii. Warszawa: PZWL, 1993, s. 556; s. 80. ISBN 83-200-1712-2.