Instytut Propagandy Sztuki
Instytut Propagandy Sztuki (IPS) – instytucja kultury działająca w latach 1930–1939 w Warszawie, utworzona z inicjatywy artystów i historyków sztuki w celu propagowania polskiej sztuki nowoczesnej.
Pierwsza siedziba IPS mieściła się w kamienicy Baryczków na Rynku Starego Miasta[1]. W grudniu 1931 otwarto nowo wybudowany pawilon Instytutu przy ul. Królewskiej 13[1].
Opis
Instytut stanowił w momencie powołania opozycję wobec konserwatywnego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych. Profil IPS zmienił się nieco w drugiej połowie lat 30., kiedy obok działalności czysto wystawienniczej (organizacja tzw. Salonów IPS) zaczęto prowadzić również prace o charakterze naukowym, popularyzatorskim oraz dokumentacyjnym. Współzałożycielami i kolejnymi kierownikami IPS byli Władysław Skoczylas (1930–1932), Karol Stryjeński (1932), Bohdan Pniewski (1934–1935) i Juliusz Starzyński (1935–1939). Współtwórcą IPS był również popularyzator i krytyk sztuki Jerzy Warchałowski.
Instytut pełnił również w przedwojennej Warszawie funkcję towarzyską. W pawilonie wystawienniczym IPS, z inicjatywy Stanisława Rzeckiego, utworzono kawiarnię, która stała się z czasem jedną z cenionych przez artystów malarzy oraz poetów kawiarni warszawskich. Od 1937 IPS wydawał czasopismo „Nike”[1].
Do tradycji naukowej IPS odwołuje się Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk. Obiema tymi placówkami kierował Juliusz Starzyński.
Przypisy
Bibliografia
- Informacja na stronie Warszawa Welecka. warszawawelecka.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-11-02)].
- Instytut Sztuki
Media użyte na tej stronie
(c) Bundesarchiv, Bild 101I-001-0251-14 / Schulze / CC-BY-SA 3.0
Warszawa z czasów okupacji: Budynki od lewej: kamienica ks. Czartoryskiej na ulicy Królewska 9 (za nia widoczne wierzyczki Gimnazjum im Św. Stanisława Kostki, ruiny Stacji obsługi "Polskiego Fiata" na ulicy Królewska 13a i Instytut Propagandy Sztuki na ulicy Królewska 13.