Instytut Techniczny Lotnictwa
| ||
| Historia | ||
| Państwo |  II Rzeczpospolita | |
| Rozformowanie | 1939 | |
| Tradycje | ||
| Rodowód | Wojskowa Centrala Badań Lotniczych Instytut Badań Technicznych Lotnictwa | |
| Organizacja | ||
| Dyslokacja | Warszawa | |
| Podległość | Departament Aeronautyki Dowództwo Lotnictwa | |
Instytut Techniczny Lotnictwa – instytucja naukowo-doświadczalna Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej.
Instytut Badań Technicznych prowadził prace badawcze nad konstrukcjami samolotów i własnościami materiałów lotniczych, balonowych i meteorologicznych. Propagował wydawnictwa, sporządzał komunikaty informacyjne dla formacji lotniczych, współpracował z instytucjami cywilnymi[1].
Formowanie i zmiany organizacyjne
W październiku 1921 zorganizowana została Wojskowa Centrala Badań Lotniczych. W czerwcu 1923 przemianowano pluton doświadczalny na sekcję doświadczalno-transportową.
W myśl „Tymczasowej instrukcji organizacyjnej służby lotnictwa” z 10 maja 1926 roku, w tym czasie instytucja nosiła nazwę Instytut Badań Technicznych Lotnictwa.
W listopadzie 1935 roku nastąpiła reorganizacja lotnictwa, a na podstawie rozkazu MSWojsk. z dniem 1 sierpnia 1936 roku przemianowano Instytut Badań Technicznych Lotnictwa na Instytut Techniczny Lotnictwa. Organizacja wewnętrzna Instytutu pozostała bez zmian.
Struktura organizacyjna
Struktura 11 października 1921[1]:
- laboratorium aerodynamiczne
- laboratorium oddziału wytrzymałości tworzyw lotniczych.
Struktura w 1926[1]:
- kierownictwo
- stacje doświadczalne
- laboratoria
- warsztaty doświadczalne.
Struktura w 1935[1]:
- kierownictwo
- sekretariat
- oddział administracyjno-rachunkowy,
- oddział techniczny
- oddział samolotów,
- oddział silników,
- oddział wyposażenia
- oddział płatowców
- oddział technologiczny
Obsada personalna instytutu
Pokojowa obsada personalna instytutu w marcu 1939 roku[2][a]:
- kierownik instytutu – ppłk inż. Franciszek Rudnicki
- kierownik oddziału samolotowego – mjr Konstanty Piotrowicz
- kierownik oddziału technicznego – mjr inż. Cezary Julian Stępowski
- kierownik oddziału silników – mjr Henryk Jan Gizaczyński
- kierownik oddziału użytkowego – mjr int. Marian Józef Fruhauf
- kierownik działu uzbrojenia – mjr inż. Robert Juliusz Hirszbandt
- kierownik działu – kpt. Mieczysław Ojrzyński
- kierownik działu – kpt. Alfred Gürtler
- kierownik działu – kpt. inż. Stanisław Dudziński
- kierownik działu – kpt. inż. Wilhelm Pankratz
- kierownik działu – kpt. inż. Stefan Maksymilian Wagner
- kierownik referatu bombardowań – kpt. uzbr. Józef Tadeusz Koss
- kierownik referatu – kpt. Antoni Piotr Gartner
- kierownik referatu – kpt. Jerzy Arciszewski
- kierownik referatu – kpt. inż. Stanisław Marceli Brejnak
- kierownik referatu – kpt. Tadeusz Józef Domaradzki
- kierownik referatu – kpt. Piotr Izydor Ignut
- kierownik referatu – kpt. inż. Mikołaj Kaczanowski
- kierownik referatu – kpt. Wacław Stanisław Motz
- kierownik referatu – por. Józef Filipowski
- kierownik referatu – por. Józef Bolesław Kądziola
- kierownik referatu – por. Tadeusz Leon Lenczewski
- kierownik referatu – por. Henryk Karol Prus
- referent – por. Bronisław Klatt
- referent – por. Henryk Sarnicki
Uwagi
- ↑ Wykaz zawiera obsadę jednostki według stanu bezpośrednio przed rozpoczęciem mobilizacji pierwszych oddziałów Wojska Polskiego w dniu 23 marca 1939, ale już po przeprowadzeniu ostatnich awansów ogłoszonych z datą 19 marca 1939[3].
Przypisy
- ↑ a b c d Akta CAW ↓.
- ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 500.
- ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. VI.
Bibliografia
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. T. 29. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. Biblioteka Jagiellońska, 2006. ISBN 83-7188-899-6.
- Danuta Skrzypczak: Akta wojskowych instytutów i biur technicznych z lat 1915 —1939. [dostęp 2018-09-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-09-07)].
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).