Intelsat 2 F-1

Intelsat 2 F-1

Inne nazwy	Atlantic 1, Canary Bird, Lanny Bird 2F1
Indeks COSPAR	1966-096A
Indeks NORAD	S02514
Państwo	Stany Zjednoczone
Zaangażowani	Intelsat, COMSAT, NASA
Rakieta nośna	Thor Delta E1
Miejsce startu	Cape Canaveral Air Force Station
Orbita (docelowa, początkowa)
Perygeum	3161 km
Apogeum	37244 km
Okres obiegu	718,4 min
Nachylenie	17,9°
Czas trwania
Początek misji	26 października 1966 23:05:00 UTC
Wymiary
Masa całkowita	162 kg

Intelsat 2 F-1 – amerykański satelita telekomunikacyjny należący do firm Intelsat. Pierwszy satelita typu Intelsat 2, wyniesiony został na orbitę w październiku 1966 roku. Satelita nie dotarł na planowaną orbitę geostacjonarną z powodu zbyt krótkiego działania silnika rakietowego. Pomimo niewłaściwej orbity, wykorzystywany do transmisji sygnału telewizyjnego i łączności telefonicznej.

Budowa i działanie

Firma Huges pierwsze doświadczenia w zakresie komunikacyjnych satelitów geostacjonarnych zdobyła budując pionierskie satelity serii Syncom, Syncom 1, 2 i 3, bazujące na platformie HS-301. Drugą generację satelitów, reprezentował Intelsat 1 zbudowany na platformie HS-303. Kolejny etap rozwoju statków tego typu reprezentowały satelity oparte o platformę HS-303A, na podstawie której powstały satelity Intelsat 2^[1]. W porównaniu do poprzedników zwiększono ich masę, zewnętrzne wymiary, moc nadajników i ilość zabieranego na pokład paliwa. Powtórzono układ konstrukcyjny znany z wcześniejszych konstrukcji tj. cylindryczny kształt kadłuba, przez którego środek przechodził element konstrukcyjny w formie walca, na którego końcach z jednej strony znajdował się silnik rakietowy, a z drugiej główna antena radiowa. Antena połączona była z dwoma transponderami generującymi sygnał radiowy w paśmie 125 MHz^[1]. Pomiędzy ścianami cylindra a środkiem satelity znajdowały się baterie, elektronika i zapas paliwa niezbędny do utrzymania odpowiedniej pozycji na orbicie. Góra i dół satelity były zabezpieczone osłonami termicznymi. Boki były pokryte panelami ogniw słonecznych o łącznej mocy 85 W. Statek był stabilizowany obrotowo^[1].

Misja

Rakieta Delta E1 z satelitą Intelsat 2 F-1 na stanowisku startowym.

Misja rozpoczęła się 26 października 1966 roku, kiedy rakieta Delta E1 wyniosła z kosmodromu Cape Canaveral Air Force Station na orbitę okołoziemską satelitę komunikacyjnego Intelsat 2 F-1. Po znalezieniu się na orbicie Intelsat 2 F-1 otrzymał oznaczenie COSPAR 1966-096A^[2]. Satelitę planowano umieścić na orbicie geostacjonarnej, gdzie miał zapewnić łączność państwom leżącym w rejonie Pacyfiku^[1]. Manewr planowano wykonać dzięki odpaleniu pokładowego silnika rakietowego na 16 sekund. Z powodu awarii, silnik włączył się jedynie na 4 sekundy, przez co satelita nie osiągnął planowanej orbity geostacjonarnej. Pomimo przebywania na niewłaściwej orbicie wykorzystywano go do transmisji telewizyjnych i telefonicznych^[1].

Satelita pozostaje na orbicie, której parametry to 3242 km w perygeum i 37154 km w apogeum^[3].

Przypisy

Bibliografia

• Gunter Krebs: Intelsat-2 (ang.). Gunter's Space Page. [dostęp 2021-01-10].
• Mark Wade: Explorer (ang.). Encyclopedia Astronautica. [dostęp 2022-01-13].
• Jonathan McDowell: Master Launch Log (ang.). Jonathan's Space Home Page. [dostęp 2021-01-10].
• INTELSAT 2 F-1 (ang.). W: NSSDCA Master Catalog [on-line]. NASA. [dostęp 2022-01-13].
• Trajectory details 1966 96A (ang.). W: NSSDCA Master Catalog [on-line]. NASA. [dostęp 2022-01-13].
• INTELSAT 2-F1 (ang.). n2yo. [dostęp 2022-01-13].