Intencjonalność

Intencjonalność – aktywny stosunek umysłu do jakiegokolwiek przedmiotu[1]. Jedno z podstawowych pojęć filozofii XX wieku, szeroko omawiane w fenomenologii Edmunda Husserla, ale również na gruncie filozofii analitycznej przez Elizabeth Anscombe czy Johna R. Searle'a.

W myśli Husserla intencjonalność odnosi się do świadomości i oznacza, iż zawsze jest ona świadomością czegoś. Świadomość jest jednocześnie ujmowaniem przedmiotu, myśleniem o nim oraz nadawaniem mu sensu, ponieważ przedmiot ujawnia się wyłącznie dzięki intencjonalnemu projektowi skierowanej ku niemu świadomości. Kategorię intencjonalności Husserl przejął od Franza Brentano, który w rozprawie Psychologia z empirycznego punktu widzenia odnowił pojęcie jeszcze scholastycznej proweniencji i uczynił je wyróżnikiem stanów mentalnych. Dla Brentano, każde zdarzenie umysłowe charakteryzowało się intencjonalnością i zarazem jedynie umysłowi ludzkiemu intencjonalność była właściwa.

W psychologii intencjonalność cechuje akt, stan lub zachowanie zamierzone świadomie.

W filozofii zagadnienie intencjonalności prowadzi do takich kwestii jak znaczenie, referencja, intensjonalność, istnienie obiektów intencjonalnych (intencjonalne nieistnienie) oraz negatywne sądy egzystencjalne.

Przypisy

  1. ↑ Julia Didier: Słownik filozofii. Katowice: Wydawnictwo "Książnica" sp.z o.o., 1995, s. 168. ​ISBN 83-7132-077-9​.

Bibliografia

  • Franz Brentano, Psychologia z empirycznego punktu widzenia, przeł. W. Galewicz, Warszawa 1999.
  • Elizabeth Anscombe, Intention, Oxford 1957.
  • John R. Searle, Intentionality. An Essay in the Philosophy of Mind, Cambridge 1983.

Linki zewnętrzne