Interkomunia

Interkomunia, wspólnota eucharystyczna – uczestniczenie w jednej Eucharystii (Uczcie Eucharystycznej) chrześcijan różnych wyznań.

Rodzaje interkomunii

Wyróżniane są różne rodzaje interkomunii[1]:

  • Interkomunia w ścisłym znaczeniu, czyli przystępowaniu chrześcijan do Stołu Pańskiego po porozumieniu się z hierarchią swoich Kościołów. Taka interkomunia może istnieć tam, gdzie istnieją tak samo pojmowane sakramenty kapłaństwa i Eucharystii (np. potencjalnie interkomunia może zaistnieć między takimi Kościołami jak Kościół rzymskokatolicki, Kościoły starokatolickie i Kościół prawosławny);
  • intercelebracja – wspólne sprawowanie Eucharystii i Mszy św. odnosi się tylko do duchownych, mających ważnie udzielony sakrament kapłaństwa. W poszczególnych wypadkach należy uzyskiwać zezwolenie kompetentnych władz kościelnych.
  • komunia wolna – wszyscy, nawet nieochrzczeni mają możliwość przystępowania do Komunii św., jeżeli kochają Chrystusa i wierzą, że jest On obecny pod postaciami chleba i wina;
  • komunia otwarta – określenie chrześcijan różnych wyznań, którzy przystępują do Stołu Pańskiego, czyli jedna denominacja dopuszcza członków innej do swojej komunii. Komunia ta może występować w różnych postaciach:
    • komunia otwarta dla wszystkich (à tous);
    • komunia otwarta wzajemna lub obustronna (réciproque);
    • komunia otwarta z ograniczeniem (limitée);
    • komunia zamknięta (fermeé).

Interkomunia Kościoła Anglikańskiego

  • Wspólnota Porvoo – jest to związek dwunastu europejskich Kościołów anglikańskich i luterańskich.

Interkomunia w Polsce

W Polsce istnieje interkomunia pomiędzy Kościołem Starokatolickim Mariawitów i Kościołem Polskokatolickim oraz pomiędzy Kościołem Polskokatolickim jako członkiem Unii Utrechckiej a Kościołem anglikańskim. Wspólnotę Ołtarza (Wieczerzy Pańskiej) praktykują również m.in. trzy bliskie doktrynalnie kościoły ewangelickie: Kościół Ewangelicko-Augsburski w RP, Kościół Ewangelicko-Reformowany w RP i Kościół Ewangelicko-Metodystyczny w RP, które należą do sygnatariuszy Konkordii Leuenberskiej, dokumentu z 1973 zbliżającego pokrewne kościoły protestanckie przez możliwość intercelebracji nabożeństw i interkomunii. W Reformowanym Kościele Katolickim do udziału w eucharystii dopuszcza się każdą osobę ochrzczoną w Kościele wyznajacym wiarę w Trójcę Świętą.[3] Istnieje także interkomunia pomiędzy kościołem rzymskokatolickim a kościołami wschodnimi[4].

Przypisy

  1. ↑ Ku chrześcijaństwu jutra, Wprowadzenie do ekumenizmu. Lublin: Towarzystwo Naukowe Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 1997.
  2. ↑ https://web.archive.org/web/20100325133000/http://www.europe.anglican.org/partners/partners_incommunion.htm Churches in Communion with the Church of England-Kościoły w komunii z Kościołem Anglii
  3. ↑ Reformowany Kościół Katolicki w Polsce | Co warto wiedzieć o Liturgii w RKK, starokatolicy.eu [dostęp 2022-09-13].
  4. ↑ KKK 1399 Kościoły wschodnie, które nie są w pełnej komunii z Kościołem katolickim, celebrują Eucharystię z wielką miłością. "Kościoły te mimo odłączenia posiadają prawdziwe sakramenty, szczególnie zaś, na mocy sukcesji apostolskiej, kapłaństwo i Eucharystię, dzięki którym są dotąd z nami zjednoczone" (Sobór Watykański II, dekret Unitatis redintegratio, 15). Pewna jedność in sacris, a więc w Eucharystii, jest "w odpowiednich okolicznościach i za zgodą kościelnej władzy... nie tylko możliwa, ale i wskazana" (Sobór Watykański II, dekret Unitatis redintegratio, 15; por. KPK, kan. 844, § 3).