Introjekcja

Introjekcja jest mechanizmem obronnym, który pojawia się w celu obrony ego przed uświadomieniem nieakceptowanych, wrogich impulsów.

Jest to proces, w którym dziecko przyswaja sobie postawy rodziców w formie wielu kalk pamięciowych, przez co w umysłowych reprezentacjach rodziców dziecko przyjmuje także funkcję rodziców[1]. Introjekcja polega na przyjmowaniu a priori komunikatów, poglądów lub atrybutów innych osób, jako własnych[2].

Najczęściej żywimy wobec tych obiektów silne uczucia (np. miłość lub nienawiść), które mogą być zarówno świadome, jak i nieświadome[3]. Proces introjekcji jest nieuświadomiony[1].

Introjekcja oprócz obronnego, ma także znaczenie charakterotwórcze. Jednak bardzo trudno jest rozgraniczyć te dwa znaczenia. Istotą w tych funkcjach jest motywacja lękowa.

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b S.M.Johnson, Style charakteru, Wydawnictwo Zysk i S-ka, Poznań 1998, s. 308.
  2. ↑ J.Pierzchała, Mechanizmy unikania konfliktu – introjekcja, Instytut Terapii Gestalt, Kraków 1995.
  3. ↑ A.Kokoszko, P.Drozdowski, Wprowadzenie do psychoterapii, Akademia Medyczna im. Mikołaja Kopernika w Krakowie, Kraków 1993, s. 81-82.