Inwestycyjna koncepcja twórczości

Inwestycyjna koncepcja twórczości (ang. investment theory of creativity) – psychologiczna koncepcja twórczości odwołująca się do metafory kupowania oraz sprzedawania akcji na rynku papierów wartościowych.[1] Sformułowana została przez Roberta Sternberga i Todda Lubarta po raz pierwszy w artykule z 1991 r. pod tytułem An investment theory of creativity and its development, opublikowanym w czasopiśmie Human Development.[2][1]

Twórczość w ujęciu koncepcji inwestycyjnej

Zgodnie z tą koncepcją twórczość jest w olbrzymim stopniu kwestią podejmowanych decyzji.[2] Kluczowe są strategie inwestowania we własną twórczość stosowane przez konkretne osoby poruszające się w świecie idei. Jednostki twórcze charakteryzują się tym, że zachowują się niczym dobry inwestor, a więc kupują tanio (idee nowe, mało popularne, a nawet wydające się trochę śmieszne), by po pewnym czasie sprzedać drogo (te same idee, ale już odpowiednio ukształtowane, spopularyzowane i cieszące się estymą). Z kolei osoby mniej twórcze zachowują się dokładnie odwrotnie, a więc kupują drogo (muszą włożyć wiele czasu i wysiłku, aby dobrze zrozumieć idee, które mają długą historię rozwoju i są wyrafinowane), a sprzedają tanio (ich wkład w udoskonalenie tych idei jest niewielki).[2]

Zgodnie z tą koncepcją osoba twórcza, podobnie jak dobry inwestor, unika podążania za tłumem, zachowań stadnych i myślenia konformistycznego. Z założenia naśladowanie tego, co myślą i robią inni ludzie, jest nieskuteczną strategią inwestycyjną zarówno na rynku, jak i w świecie idei.[2]

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b E. Nęcka, Twórczość. [W:] J. Strelau (red. nauk.), Psychologia. Podręcznik akademicki. Tom 2. Psychologia ogólna, Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne, Gdańsk 2000, s. 786-787.
  2. ↑ a b c d Creativity — Robert J. Sternberg, www.robertjsternberg.com [dostęp 2020-01-03] (ang.).

Bibliografia