Iosif Apanasienko
 Iosif Apanasienko | |
 generał armii | |
| Data i miejsce urodzenia | 15 kwietnia 1890 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1911–1917, 1918–1943 |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
    | |
Iosif Rodionowicz Apanasienko (ros. Ио́сиф Родио́нович Апана́сенко; ur. 3 kwietnia?/ 15 kwietnia 1890 we wsi Mitrofanowskoje (obecnie Apanasienkowskoje), w powiecie nowogrigorjewskim, w guberni stawropolskiej, zm. 5 sierpnia 1943 w Biełgorodzie) – generał armii Sił Zbrojnych ZSRR.
Życiorys
Pochodził z rodziny ubogiego chłopa. W młodości pracował jako pastuch. W 1911 został powołany do rosyjskiej armii. Szkolenie odbywał w Chasawjurcie w Dagestanie. Uczestniczył w I wojnie światowej. Za zasługi został mianowany chorążym, a pod koniec wojny mianowany dowódcą kompanii karabinów maszynowych.
Pod koniec 1917 został przedstawicielem rady i komitetu wojskowo-robotniczego swojej rodzinnej wsi. W 1918 wstąpił do Armii Czerwonej i brał udział w wojnie domowej w Rosji, a następnie na froncie ukraińskim w wojnie polsko-sowieckiej jako dowódca 6 Dywizji 1 Armii Konnej Budionnego. Podczas tej wojny wykazywał się okrucieństwem popełniając zbrodnie wojenne wobec polskich jeńców i pielęgniarek, czemu poświęcił dużo miejsca w swojej książce Armia Konna jej były żołnierz Isaak Babel. Dowodził m.in. w czasie bitwy pod Zadwórzem.
W 1923 ukończył wyższe kursy akademickie Armii Czerwonej, a w 1932 Akademię Wojskową im. M. Frunzego, po czym został dowódcą 4 Korpusu Kawalerii. W latach 1935–1938 wchodził w skład dowództwa Białoruskiego Okręgu Wojskowego. 8 lutego 1938 roku został mianowany komandarmem II rangi. W latach 1938–1940 był dowódcą Środkowoazjatyckiego (później: Turkiestańskiego) Okręgu Wojskowego. 4 czerwca 1940 roku został mianowany generałem pułkownikiem. W styczniu 1941 roku został dowódcą Frontu Dalekowschodniego. 22 lutego tego roku został awansowany na generała armii. W czerwcu 1943 został zastępcą dowódcy Frontu Woroneskiego. Podczas walk pod Biełgorodem 5 sierpnia 1943 został śmiertelnie ranny w nalocie niemieckich samolotów i tego samego dnia zmarł.
Odznaczony Orderem Lenina, sześciokrotnie Orderem Czerwonego Sztandaru i Medalem „XX lat Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej”.
Bibliografia
- Encyklopedia Białych Plam t. II, Radom 2000.
- Roger R. Reese, Czerwoni dowódcy. Korpus oficerski Armii Czerwonej, Warszawa 2010.
Linki zewnętrzne
Media użyte na tej stronie
A red star. 1922-1943. Used as a symbol of communism in some occasions. The symbol can also represent socialism. Also seen on Soviet aircraft.
Central element of the Russian imperial coat of arms.
Autor: Васильев Кирилл Сергеевич (Kirill S. Vasilyev), Licencja: CC BY-SA 4.0
Союз Советских Социалистических Республик/Советский Союз/СССР
Вооруженные силы
Рабоче-Крестьянская Красная Армия (РККА)
Знаки различия образца 1943г., погоны повседневные.
- Воинское звание: Генерал армии
Первичный источник:
- Указ Президиума Верховного Совета СССР «О введении погон для личного состава Красной армии» от 6 января 1943г., объявленный Приказом Народного Комиссара обороны СССР № 24 от 10 января 1943 г.
- Приказ Народного Комиссара обороны СССР № 25 от 15 января 1943 г .«О введении новых знаков различия и об изменениях в форме одежды Красной Армии»
- Приказ Народного Комиссара обороны СССР № 51 от 4 февраля 1943 г.
Вторичный источник:
Харитонов О.В. Иллюстрированное описание обмундирования и знаков различия Советской Армии (1918–1958), АИМ, Л., 1960.Ribbon bar of the Order of the Red Banner. The Soviet Union (USSR).
Ribbon bar of the Imperial Military Order of Saint George. The Russian Empire.
Ribbon bar of the Jubilee Medal "XX Years of the Workers' and Peasants' Red Army"
Ribbon bar for the Soviet decoration Order of Lenin. Drawn by Zscout370.
Iosif Rodionovich Apanasenko (1890-1943), Soviet military leader, general of the army