Ippolito Antonio Vincenti Mareri

Ippolito Antonio Vincenti Mareri

Kardynał biskup
Hispaniarum nuntius
Kraj działania	Państwo Kościelne
Data i miejsce urodzenia	20 stycznia 1738 Rieti
Data i miejsce śmierci	21 marca 1811 Paryż
Miejsce pochówku	Panteon w Paryżu
Biskup Sabiny
Okres sprawowania	1808–1811
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	19 marca 1785
Sakra biskupia	8 maja 1785
Kreacja kardynalska	21 lutego 1794 Pius VI
Kościół tytularny	SS. Nereo e Achilleo diecezja Sabina-Poggio Mirteto

Ippolito Antonio Vincenti Mareri (ur. 20 stycznia 1738 w Rieti, zm. 21 marca 1811 w Paryżu) – włoski kardynał.

Życiorys

Urodził się 20 stycznia 1738 roku, jako jedno z pięciorga dzieci Cinzia Francesca Vincenti Gentili Mareriego i Cateriny Razzy di Sermoneta^[1]. Początkowo pobierał nauki w rodzinnej miejscowości, a następnie udał się do Rzymu, gdzie studiował na La Sapienzy, gdzie uzyskał doktorat utroque iure^[1]. Powrócił do Rieti, gdzie został klerykiem, a następie został mianowany audytorem nuncjatury w Hiszpanii^[1]. Był zmuszony zmagać się z represjami wobec zakonu jezuitów, zarządzonych przez króla Karola III^[1]. Funkcję w Hiszpanii pełnił do 1775 roku, kiedy to powrócił do Rzymu i został referendarzem Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej i protonotariuszem apostolskim^[1]. 19 marca 1785 roku przyjął święcenia kapłańskie^[2]. 11 kwietnia został mianowany tytularnym arcybiskupem Koryntu i 8 maja przyjął sakrę^[2]. W sierpniu został mianowany nuncjuszem w Hiszpanii i pełnił ten urząd do grudnia 1794 roku^[1]. 21 lutego 1794 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny SS. Nereo e Achilleo^[2]. W latach 1795–1796 był legatem w Bolonii do momentu, gdy dostała się ona pod okupację francuską^[1]. W 1798 został uwięziony i osadzony w Rzymie, jednak dzięki zapłaceniu okupu, został uwolniony i powrócił do Rieti^[1]. 3 sierpnia 1807 roku papież podniósł go do godności kardynała biskupa i polecił mu objęcie diecezji Sabiny^[2]. W czasie nieobecności kardynała Giuseppego Marii Dorii Pamphili był prokamerlingiem Kościoła Rzymskiego^[1]. W 1810 roku został zmuszony do wyjazdu do Paryża, gdzie zmarł 21 marca 1811 roku^[1].

Przypisy