Ippolito d’Este (1479–1520)

Ippolito d’Este

Kardynał diakon
Kraj działania	Państwo Kościelne
Data i miejsce urodzenia	20 marca albo 20 listopada 1479 Ferrara
Data i miejsce śmierci	3 września 1520 Ferrara
Miejsce pochówku	Katedra w Ferrarze
Arcybiskup Ostrzymohia
Okres sprawowania	ok. 1494–1497
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Kreacja kardynalska	23 września 1493 Aleksander VI
Kościół tytularny	Santa Lucia in Orphea

Ippolito d’Este (ur. 20 marca albo 20 listopada 1479 w Ferrarze, zm. 3 września 1520 tamże) – włoski kardynał.

Życiorys

Urodził się 20 marca albo 20 listopada 1479 roku w Ferrarze, jako syn Herkulesa d’Este i Eleonory Aragońskiej^[1]. Za namową swojej ciotki Beatrycze, w 1487 roku został wybrany na arcybiskupa Ostrzyhomia, jednak Innocenty VIII nie chciał zatwierdzić nominacji, z uwagi na zbyt młody wiek d’Estego^[1]. Papież ostatecznie zgodził się mianować go administratorem apostolskim, pod warunkiem, że sakra zostanie mu udzielona dopiero po osiągnięciu kanonicznego wieku^[1]. W młodości był protonotariuszem apostolskim i został ojcem dwóch nieślubnych synów^[1]. Studiował w Królestwie Węgierskim, w wieku 18 lat został samodzielnym administratorem diecezji, a od około 1494 do 1497 – arcybiskupem^[1]. 23 września 1493 roku został kreowany kardynałem diakonem i otrzymał diakonię Santa Lucia in Orphea^[2]. Pełnił rolę administratora apostolskiego różnych diecezji: Mediolanu (1497–1519), Eger (1497–1520), Kapui (1502–1520), Ferrary (1503–1520) i Modeny (1507–1520)^[2]. We wrześniu 1501 roku został archiprezbiterem bazyliki watykańskiej^[2]. Pod koniec roku uczestniczył w weselu swojego brata, Alfonsa d’Este i Lukrecji Borgii^[1]. Podczas wojen włoskich walczył u boku swojego brata, przeciwko Republice Weneckiej oraz przeciwko Juliuszowi II (m.in. wziął czynny udział w bitwie pod Polesellą)^[1]. Obawiając się gniewu papieskiego, w 1510 roku uciekł do swojej diecezji w Ostrzyhomiu, by znaleźć się pod ochroną króla Władysława Jagiellończyka^[1]. Rok później podpisał dokument wzywający Juliusza II do stawienia się na soborze pizańskim, jednak potem wycofał się z tej deklaracji, dzięki czemu mógł bezpiecznie wrócić do Ferrary^[1]. W 1513 roku Leon X zrehabilitował i ułaskawił kardynała i jego krewnych za udział w wojnach włoskich, a kilka lat później wysłał d’Estego by uczestniczył w zaślubinach jego kuzynki Bony Sforzy i Zygmunta Starego^[1]. W latach 1519–1520 kardynał był protodiakonem^[1]. Objął swoim mecenatem artystycznem Ludovica Ariostę^[1]. Zmarł 3 września 1520 roku w Ferrarze^[1].

Przypisy