Irakli Dżabadari

Irakli Dżabadari (gruz. ერეკლე ჯაბადარი, fr. Héraclius Djabadary); ur. 17 października 1891 w Tyflisie, zm. 18 sierpnia 1937 w Nicei^[1]) – kompozytor i pianista gruziński, działający głównie we Francji.

Od 1905 kształcił się w Konserwatorium Brukselskim w klasie fortepianu u Arthura De Greefa i w klasie kompozycji u François Auguste'a Gevaerta. W 1909 wyjechał do Wiednia w celu kontynuacji studiów kompozytorskich u Richarda Heubergera. Swoje umiejętności pianistyczne doskonalił także u Juliusza Wolfsohna. 7 marca 1913 zadebiutował w Wiedniu jako koncertujący pianista pod batutą Oskara Nedbala. Odniósł również wówczas sukces kompozytorski, wykonując swoją Rapsodię gruzińską na fortepian i orkiestrę. W 1914 na krótko powrócił do Gruzji, jednak wkrótce wyjechał i osiedlił się na stałe we Francji. Do 1930 występował jako pianista koncertujący. Zmarł na gruźlicę w 1937 w Nicei.

Twórczość kompozytorska

W twórczości Dżabadariego istotną rolę gra folklor gruziński. Ważniejsze kompozycje to:

• Rapsodia gruzińska na fortepian i orkiestrę op.2, 1913
• Gulnara - opera, na podstawie opowiadania gruzińskiego pisarza Aleksandra Kazbegi 1919
• I Koncert fortepianowy c-moll op. 5
• II Koncert fortepianowy f-moll op. 9
• III Koncert fortepianowy A-dur op. 10, 1921
• Pieśń węża na flet i orkestrę op. 19
• Tyflisiana na obój i orkiestrę op. 26
• liczne utwory fortepianowe i kameralne

Przypisy

Bibliografia

• Spis dostępnych wydań utworów Dżabadariego