Irena Dynowska

Irena Dynowska

Data i miejsce urodzenia	10 lutego 1929 Kraków
Data śmierci	2 września 1995
Miejsce spoczynku	cmentarz Prądnik Czerwony
Zawód, zajęcie	geograf
Tytuł naukowy	profesor zwyczajny
Alma Mater	Uniwersytet Jagielloński
Uczelnia	Uniwersytet Jagielloński
Odznaczenia

Irena Dynowska (właśc. Irena de Dynowska-Balcer, de domo Mayer, ur. 10 lutego 1929 w Krakowie, zm. 2 września 1995) – polska geograf, hydrolog, profesor zwyczajny, wieloletnia kierownik Zakładu Hydrografii Instytutu Geografii Uniwersytetu Jagiellońskiego, członek korespondent Polskiej Akademii Umiejętności.

Życiorys

Urodziła się 10 lutego 1929 roku w Krakowie, w rodzinie Ryszarda i Olgi Mayerów^[1]. Dwa lata później wraz z rodzicami przeniosła się do Łodzi, gdzie ukończyła szkołę powszechną i gimnazjum. W 1947 roku z rodziną przeprowadziła się do Bielska. W roku następnym ukończyła szkołę średnią i rozpoczęła studia geograficzne na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Jagiellońskiego^[2]. W 1952 roku uzyskała tytuł magistra, na podstawie pracy Hydrografia dorzecza Dłubni^[1], przygotowanej pod kierunkiem profesora Mieczysława Klimaszewskiego^[2].

W latach 1952–1953 pracowała w Towarzystwie Wiedzy Powszechnej, przez kolejny rok była asystentem w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie^[2]. W latach 1954–1959 odbyła studia aspiranckie na Uniwersytecie Jagiellońskim, po ich ukończeniu objęła asystenturę w Instytucie Geografii UJ. Stopień doktora, na podstawie rozprawy Obieg wody w obszarze wyżynnym zbudowanym z marglu kredowego na przykładzie dorzecza górnej Szreniawy, przygotowanej również pod kierownictwem profesora Klimaszewskiego, uzyskała w 1961 roku^[1]. Habilitację uzyskała na podstawie rozprawy Typy reżimów rzecznych w Polsce^[2] w 1972 roku^[1].

Od 1973 roku była kierownikiem Zakładu Hydrografii Instytutu Geografii UJ^[2]. W pracy naukowej zajmowała się między innymi badaniami krążenia wody na Wyżynie Miechowskiej, w zlewniach Dłubni i Szreniawy, typologią reżimów rzecznych, kartowaniem hydrograficznym, antropogenicznymi oddziaływaniami na stosunki wodne^[1]. Uczestniczyła w pracach międzynarodowego zespołu, przygotowującego pod egidą UNESCO syntezę Hydrological Maps: A Contribution to the International Hydrological Decade (1977)^[1]. Była współredaktorką dwutomowej pracy Dorzecze Górnej Wisły (1991)^[2]. W 1983 roku została profesorem nadzwyczajnym, w 1990 roku uzyskała tytuł profesora zwyczajnego^[1].

Jej dorobek naukowy obejmuje autorstwo, współautorstwo lub redakcję ponad 130 publikacji, opracowań, referatów, podręczników i skryptów^[3]. Była promotorką pięciu prac doktorskich i opiekunką sześciu habilitacji^[2]. Należała między innymi do Polskiego Towarzystwa Geograficznego (w latach 1976–1990 była przewodniczącą Komisji Hydrograficznej) i Polskiego Towarzystwa Geofizycznego, była członkiem Komitetu Nauk Geograficznych Polskiej Akademii Nauk i Komisji Programu Hydrologicznego przy Międzynarodowej Unii Geograficznej, kierownikiem (1982–1995) Komisji Nauk Geograficznych przy Oddziale PAN w Krakowie. W 1993 roku została członkiem korespondentem Polskiej Akademii Umiejętności^[1]. Została odznaczona między innymi Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1983) i Medalem Komisji Edukacji Narodowej^[1].

W 1952 roku poślubiła Jerzego de Dynowskiego-Balcera, również geografa^[2].

Zmarła 2 września 1995 roku. Została pochowana na cmentarzu Batowickim (kwatera B8-I-2)^[1].

Grób prof. Ireny Dynowskiej-Balcer na Cmentarzu Prądnik Czerwony

Przypisy

Bibliografia

• Irena de Dynowska-Balcer 1929–1995: Pro memoria, MariaM. Baścik (red.), Kraków: Instytut Geografii i Gospodarki Przestrzennej Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2010, ISBN 978-83-88424-55-7, OCLC 751201652 .
• Wojciech Chełmicki: Profesor Irena de Dynowska-Balcer: Sesja w 15. rocznicę śmierci. „Alma Mater”, nr 130–131 (grudzień 2010/styczeń 2011). ISSN 1427-1176.