Irena Dziedzic

Irena Dziedzic
Ilustracja
Irena Dziedzic (2006)
Data i miejsce urodzenia20 czerwca 1925
Kołomyja
Data i miejsce śmierci5 listopada 2018
Warszawa
Zawód, zajęciedziennikarka

Sylwia Irena Dziedzic[1] (ur. 20 czerwca 1925 w Kołomyi, zm. 5 listopada 2018 w Warszawie[2]) – polska dziennikarka i prezenterka telewizyjna.

Życiorys

Jej rodzicami byli Antoni Marceli Dziedzic i Aleksandra Zajączkowska. Przed II wojną światową była uczennicą żeńskiej szkoły podstawowej, wychowanką w internacie s. felicjanek w Zakładzie Sierot i Ubogich w Drohowyżu, który został założony przez hrabiego Stanisława Skarbka. Po zajęciu miasta, we wrześniu 1939 przez Armię Czerwoną, uczęszczała do koedukacyjnej szkoły średniej (tzw. dziesięciolatki) w dawnym gimnazjum żeńskim sióstr Notre Dame przy ul. Ochronek 8. W 1946 zdała eksternistycznie maturę w Krakowie[3][4].

Pracę zawodową rozpoczęła w 1946 w „Echu Krakowa” jako redaktor depeszowy[3]. Później krótko pracowała we wrocławskim „Słowie Polskim”. W 1948 zamieszkała w Warszawie, gdzie początkowo pracowała jako depeszowiec w „Głosie Ludu”, a następnie – w „Expressie Wieczornym[5]. W 1952 została dziennikarką Polskiego Radia[5].

W marcu 1956 rozpoczęła pracę w Telewizji Polskiej, zostając gospodynią programu publicystyczno-rozrywkowego Tele-Echo, który prowadziła do kwietnia 1981[6]. Ponadto w latach 1958–1960 była spikerką TVP[7], w latach 1965–1968 – jedną z prowadzących Dziennik Telewizyjny, a w latach 1977–1981 – twórczynią i kierowniczką redakcji kulturalnej w Dzienniku Telewizyjnym. W latach 1977–1980 prowadziła Festiwal Interwizji w Sopocie.

W kwietniu 1981 wytoczyła proces o zniesławienie dwóm dziennikarzom, Januszowi Ratzko i Jerzemu Pardusowi; po wieloletnim procesie w marcu 1988 wygrała w sądzie[8].

Jesienią 1983 powróciła do aktywności zawodowej, prowadząc autorski program Wywiady Ireny Dziedzic[9], który zszedł z anteny we wrześniu 1991.

W 1992 wydała książkę autobiograficzną pt. Teraz ja... 99 pytań do mistrzyni telewizyjnego wywiadu.

W latach 2002–2006 prezentowała swoje publicystyczne felietony w cotygodniowym cyklu Punkt widzenia w Programie I Polskiego Radia (w audycji: Muzyka i aktualności). Po felietonie, w którym mówiła o lustracji, ze współpracy zrezygnowano.

Po zakończeniu współpracy z Polskim Radiu w 2006 zaczęła prowadzić własny blog internetowy[10].

Sprawa „kłamstwa lustracyjnego”

W 2006 redakcja „Newsweeka” wymieniła Dziedzic jako jedną z dziennikarek, którym zarzucano tajną współpracę z SB w okresie PRL[8]. 30 listopada 2010 Sąd Okręgowy Warszawa-Praga uznał ją za kłamcę lustracyjnego[11]. W 2011 Sąd Apelacyjny w Warszawie, na jej wniosek, uchylił ten wyrok i skierował sprawę do ponownego rozpatrzenia. W październiku 2012 Sąd Okręgowy Warszawa-Praga uznał, że jej oświadczenie lustracyjne było zgodne z prawdą[12]. Sprawę zakończył prawomocnie Sąd Apelacyjny w Warszawie, który 25 marca 2013 oddalił apelację IPN od wyroku I instancji[13].

Życie prywatne

W połowie lat 50. była związana z Janem Suzinem, z którym planowali wspólną przyszłość, ale ostatecznie ich związek rozpadł się[14]. Była związana z dziennikarzem Heinerem Tiede[3] i aktorem Ignacym Gogolewskim[5]. W latach 60. była żoną dziennikarza radiowego Janusza Bałłabana, z którym się rozwiodła[15]. Mieszkała na Saskiej Kępie w Warszawie[16].

Została pochowana 14 stycznia 2019 na cmentarzu leśnym w Laskach[17].

Filmografia

Przypisy

  1. Dziedzic Sylwia Irena, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2018-12-29].
  2. Irena Dziedzic nie żyje. Dziennikarka i prezenterka telewizyjna miała 93 lata, kultura.gazeta.pl, 12 stycznia 2019 [dostęp 2019-01-12].
  3. a b c Aleksandra Szarłat: Prezenterki Tele PRL. Wydawnictwo Świat Książki, 2015, s. 131. ISBN 978-83-8031-299-9.
  4. Żelazna Irena. Onet.pl, 2015-06-18. [dostęp 2019-01-12].
  5. a b c Aleksandra Szarłat: Prezenterki Tele PRL. Wydawnictwo Świat Książki, 2015, s. 132–133. ISBN 978-83-8031-299-9.
  6. Aleksandra Szarłat: Prezenterki Tele PRL. Wydawnictwo Świat Książki, 2015, s. 24–25. ISBN 978-83-8031-299-9.
  7. Aleksandra Szarłat: Prezenterki Tele PRL. Wydawnictwo Świat Książki, 2015, s. 42. ISBN 978-83-8031-299-9.
  8. a b Aleksandra Szarłat: Prezenterki Tele PRL. Wydawnictwo Świat Książki, 2015, s. 126. ISBN 978-83-8031-299-9.
  9. Aleksandra Szarłat: Prezenterki Tele PRL. Wydawnictwo Świat Książki, 2015, s. 124. ISBN 978-83-8031-299-9.
  10. Aleksandra Szarłat: Prezenterki Tele PRL. Wydawnictwo Świat Książki, 2015, s. 144. ISBN 978-83-8031-299-9.
  11. PAP: Sąd: Irena Dziedzic „kłamcą lustracyjnym”. wp.pl, 2010-11-30. [dostęp 2019-01-12].
  12. (PAP), Irena Dziedzic nie jest kłamcą lustracyjnym; w: „Polska. Dziennik Łódzki”, 19 X 2012, nr 245, s. 8; Sąd: znana dziennikarka nie jest kłamcą lustracyjnym. tvn24.pl, 2010-11-19. [dostęp 2012-10-19].
  13. Sąd: Irena Dziedzic nie jest kłamcą lustracyjnym. gazeta.pl, 2013-03-25. [dostęp 2019-01-12].
  14. Irena Dziedzic: Archiwa IPN. 2013. [dostęp 2016-05-02].
  15. Aleksandra Szarłat: Prezenterki Tele PRL. Wydawnictwo Świat Książki, 2015, s. 134. ISBN 978-83-8031-299-9.
  16. Aleksandra Szarłat: Prezenterki Tele PRL. Wydawnictwo Świat Książki, 2015, s. 139. ISBN 978-83-8031-299-9.
  17. Pogrzeb Ireny Dziedzic. Ikona TVP spoczęła na cmentarzu leśnym [ZDJĘCIA i WIDEO]. super express. [dostęp 2019-01-14].

Bibliografia

  • Irena Dziedzic, Teraz Ja..., Warszawa: Wyd. „Reporter”, 1992, ISBN 83-85189-30-0, OCLC 834058293.
  • (PAP), Irena Dziedzic nie jest kłamcą lustracyjnym; w: „Polska. Dziennik Łódzki”, 19 X 2012, nr 245, s. 8.

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Irena Dziedzic 2006 by Kubik.JPG
Autor: Mariusz Kubik, http://www.mariuszkubik.pl, Licencja: CC BY 2.5
Irena Dziedzic (1925-2018), Polish journalist