Irena Kaniewska (pilot)

Irena Kaniewska

Data i miejsce urodzenia	30 września 1914 Kraków
Data i miejsce śmierci	2 października 1963 Warszawa
Miejsce spoczynku	Żyrardów
Zawód, zajęcie	konstruktor szybowcowy
Odznaczenia

Irena Kaniewska (ur. 30 września 1914 w Krakowie, zm. 2 października 1963 w Warszawie) – inżynier, polska konstruktor szybowcowa, pilot, członek Zarządu Głównego Aeroklubu PRL^[1].

Życiorys

Córka Wilhelma Kahla i Zofii z Wątróbskich. W 1933 roku zdała maturę w Gimnazjum im. J. Kowalczyka w Warszawie i rozpoczęła studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej. Od 1940 roku kontynuowała studia wyższe na tajnych kursach prowadzonych przez profesorów Politechniki Warszawskiej, dyplom inżyniera uzyskała 28 września 1941 r.^[2] W tym samym roku wyszła za mąż za Feliksa Kaniewskiego. Od 1942 roku zatrudniona była jako robotnica w rozlewni wódek.

Brała udział w Powstaniu Warszawskim, po jego upadku była wywieziona do obozu pracy przymusowej w Berlinie. Jej mąż zginął w styczniu 1945 r. w obozie koncentracyjnym Buchenwald. W maju 1945 r. wróciła do Polski^[1].

W czerwcu 1945 r. rozpoczęła pracę w Państwowym Monopolu Spirytusowym w Żyrardowie, następnie od sierpnia 1946 r. była zatrudniona jako inżynier projektant urządzeń fabrycznych w dyrekcji Państwowego Monopolu Spirytusowego w Warszawie. Od 1 października 1946 r. została zatrudniona w Bielsku w Instytucie Szybownictwa na stanowisku konstruktora lotniczego^[2]. Odbyła szkolenie lotnicze w Cywilnej Szkole Pilotów i Mechaników^[3].

W 1954 roku w została kierownikiem Sekcji Prototypów SZD^[2]. Pracowała także społecznie: była członkiem Rady Zakładowej oraz przewodniczyła komisji współzawodnictwa, w latach 1953-1954 przewodniczyła sekcji SIMP w Bielsku-Białej, a ponadto była wiceprzewodniczącą koła Naczelnej Organizacji Technicznej obejmującego swoją działalnością miasto i ówczesny powiat bielsko-bialski.

Od 1 października 1954 r. została zatrudniona jako starszy asystent w Zakładzie Wytrzymałości Instytutu Lotnictwa w Warszawie. Zajmowała się samodzielnie problemami z zakresu wytrzymałości i dynamiki szybowców, prowadziła prace konstrukcyjne z zakresu celów latających oraz brała czynny i twórczy udział w opracowaniu przepisów budowy sprzętu lotniczego. W marcu 1956 roku jury konkursu na szybowiec szkolny przyznało jej III nagrodę za pracę opatrzoną godłem "Wróbel".

1 września 1957 r. otrzymała tytuł naukowy adiunkta Instytutu Lotnictwa w Warszawie^[1]. W połowie października 1961 r. odbyło się posiedzenie Kolegium Naukowe Zakładu Wytrzymałości IL w sprawie zaopiniowania ankiet pracowników Zakładu Wytrzymałości w celu uzyskania przez nich stanowiska samodzielnego pracownika naukowo-badawczego. Przedstawiono tam dorobek naukowy mgr inż. Ireny Kaniewskiej kandydata na to stanowisko:

• Program prób statycznych prototypu samolotu TS-11 Iskra.
• Studium Pracy Sworzni w drewnie.
• Dokumentacja obliczeniowa i konstrukcyjna doświadczalnego szybowca nieortodoksyjnego IS-5 Kaczka.
• Projekt obliczenia aerodynamicznego doświadczalnego szybowca bezogonowego SZD-13 Wampir.
• Projekt Polskich Norm.
• Przepisy budowy sprzętu lotniczego-część szybowce. Technika Lotnicza Nr.6 z 1958.
• OSTIV – Organisation scientifique et technique du vol à voile.
• Rysunki zestawieniowe szybowców 3 szt.
• Rysunki zestawieniowe celu latającego 3 szt.

Kolegium przewodniczył mgr inż. Tadeusz Chyliński kierownik Zakładu Wytrzymałości. W skład Kolegium wchodzili:

• mgr inż. Tadeusz Chyliński – przewodniczący
• mgr inż. Stanisław Mosica
• Doc.inż. Tadeusz Sołtyk
• mgr inż. Romuald Romicki
• Prof.dr inż. Kazimierz Wolski

Członkowie Kolegium Naukowego Zakładu Wytrzymałości pozytywnie zaopiniowali dorobek naukowy mgr inż. Ireny Kaniewskiej. W styczniu 1963 r. otrzymała stopień samodzielnego pracownika naukowo-badawczego.

Zginęła w nocnym locie (zderzenie się z innym samolotem w locie) w dn. 2 października 1963 r. w Warszawie^[2], 7 października została pochowana na cmentarzu w Żyrardowie. Tego samego dnia pośmiertnie została odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Konstrukcje przy opracowaniu których brała udział:

• IS-2 Mucha,
• IS-5 Kaczka
• Mucha bis,
• IS-4 Jastrząb,
• Mucha ter,
• SZD-9 Bocian,
• SZD-8 Jaskółka,
• SZD-10 Czapla,
• SZD-13 Wampir.

Działalność sportowa i społeczna

W 1938 r. zaczęła latać na szybowcach w Miłośnie, gdzie uzyskała kategorie A i B pilota szybowcowego^[2]. W maju 1946 roku ukończyła kurs instruktorów szybowcowych, a w okresie letnim kurs pilotów samolotowych w Cywilnej Szkole Pilotów i Mechaników w Ligocie Dolnej. W grudniu tego roku została członkiem Aeroklubu Bielskiego.

W maju 1950 r. zdobyła srebrną odznakę szybowcową. Tego samego roku w Samolotowym Zlocie Gwiaździstym zajęta 5 miejsce. W 1952 roku w Regionalnych Zawodach Szybowcowych w Katowicach zajęła 2 miejsce^[1].

W 1956 r. uzyskała licencje pilota samolotowego II klasy. W marcu 1957 r. została członkiem Aeroklubu Warszawskiego. W rozegranym w Warszawie I Konkursie Akrobacji Szybowcowej zajęła 7 miejsce. W grudniu 1957 r. została członkiem Zarządu Głównego Aeroklubu PRL. Dwukrotnie startowała w Samolotowych Mistrzostwach Polski: w 1959 r. z nawigatorem Wiesławą Łanecką (23 miejsce), w 1960 r. z nawigatorem Lucyną Bajewską (16 miejsce).

Pasjonowała się akrobacją lotniczą - jako pierwsza kobieta w Polsce wykonała na samolocie pętlę odwróconą^[2]. Była członkiem Komisji Rewizyjnej Aeroklubu PRL, lotniczej komisji egzaminacyjnej, komisji sędziowskiej na zawodach szybowcowych i samolotowych, a także Komisji Ekspertów Lotniczych RWPG oraz rzeczoznawcą lotniczym Komisji Przepisów Sprzętu Lotniczego przy Departamencie Lotnictwa Cywilnego Ministerstwa Komunikacji.

Przypisy

Bibliografia

• Jerzy RyszardJ.R. Konieczny Jerzy RyszardJ.R., TadeuszT. Malinowski TadeuszT., Mała encyklopedia lotników polskich. Tom II, Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1988, ISBN 83-206-0734-5, OCLC 750788921 .
• Rafał Chyliński: Moja pasja lotnictwo.Życie i działalność Tadeusza Chylińskiego dla Polskiego Lotnictwa w świetle dokumentów. Warszawa: Agencja Wydawnicza CB, 2017, s. 852. ISBN 978-83-7339-166-6 oraz Tom 2 ISBN 978-83-7339-167-3
• Adam Czepirski, Alojzy Wiejak: Ligota Dolna. Cywilna Szkoła Pilotów i Mechaników. Kraków: Muzeum Lotnictwa Polskiego, 2004, seria: Acta Aeronautica. ISBN 83-915921-8-9. OCLC 749598386.

Linki zewnętrzne

• Kaniewska Irena