Irena Pikiel-Samorewiczowa

Ten artykuł od 2011-07 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Irena Pikiel-Samorewiczowa (ur. 21 grudnia 1900 w Petersburgu, zm. 15 marca 1991 w Skolimowie) – artysta plastyk, reżyser, dyrektor teatrów Baj Pomorski w Toruniu oraz Pleciuga w Szczecinie.

Z pochodzenia wilnianka, z teatrem związała się podczas studiów plastycznych, kiedy to uczestniczyła w przygotowywaniu akademickich szopek. W czasie drugiej wojny światowej zaangażowała się do Teatru Młodego Widza Bajka w Wilnie jako kierownik plastyczny. Tuż po zakończeniu wojny jako repatriantka z pozwoleniem na tworzenie teatru lalkowego dla dzieci i młodzieży przyjechała do Bydgoszczy. W oparciu o warszawski Baj założyła tam Baj Pomorski – pierwszy teatr lalkowy na Ziemi Pomorskiej. W 1946 r. doprowadziła do przeniesienia teatru do Torunia na scenę, przy ul. Piernikarskiej. Powołała nowy zespół aktorski, nawiązała współpracę z aktorami ówczesnego Teatru Ziemi Pomorskiej. Zawsze czuła się artystą plastykiem i ten wymiar teatru interesował ją najbardziej. W 1947 r. została tymczasowo przeniesiona do warszawskiego Baja. Do Torunia już nie wróciła, ale zostawiła godnych siebie następców, którzy jej zapał i zaangażowanie w stworzenie toruńskiej sceny lalkowej wykorzystali do ustabilizowania pozycji Teatru. Do 1961 r. związana była Z Teatrem Młodego Widza w Poznaniu, w latach 1961-1964 sprawowała funkcję dyrektora Teatru Lalek i Aktora "Pleciuga" w Szczecinie. Zmarła 15 marca 1991 r.