Irena Popiel
| Irena Popiel | |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 22 czerwca 1925 |
| Data i miejsce śmierci | 15 października 2010 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja | |
| Prezbiterat | 1952 |
Irena Maria „Ika” Popiel (ur. 22 czerwca 1925 w Krakowie, zm. 15 października 2010 w Warszawie) – polska zakonnica, benedyktynka sakramentka, przeorysza klasztoru benedyktynek sakramentek w Warszawie, pomysłodawczyni i współzałożycielka Konferencji Przełożonych Żeńskich Klasztorów Kontemplacyjnych w Polsce.
Życiorys
Urodziła się w 1925 roku w Krakowie jako pierwsze dziecko Kazimierza Popiela (1898–1957) – inżyniera górnictwa; oraz Anny z domu Latinik (1902–1969) – późniejszej urzędniczki Sądu Metropolitalnego w Krakowie, odznaczonej krzyżem Pro Ecclesia et Pontifice; wnuczka Franciszka Latinika i Heleny z domu Stiasny-Strzelbickiej. W 1936 roku urodził się jej młodszy brat, Andrzej Popiel, późniejszy aktor Teatru Muzycznego w Gdyni.
W latach 30. Kazimierz i Anna Popielowie mieszkali w Borysławiu, a potem we Lwowie, gdzie Irena Popiel ukończyła szkołę podstawową oraz dwie klasy gimnazjum ss. Urszulanek[1].
Zmobilizowany w 1939 roku, jej ojciec wziął udział w wojnie obronnej przed agresją niemiecką. Po przejściu szlaku bojowego został internowany na Węgrzech, a następnie, po wkroczeniu armii niemieckiej, aresztowany przez Gestapo i zesłany do obozu koncentracyjnego. Aby uniknąć wywózki na wschód, pozostała we Lwowie matka w 1940 roku przeniosła się wraz z dziećmi na stałe do domu swoich rodziców w Krakowie[1].
Tam Irena Popiel ukończyła gimnazjum. Następnie, na tajnych kompletach organizowanych przez Gimnazjum im. Adama Mickiewicza ukończyła liceum ogólnokształcące typu przyrodniczego i w lipcu 1944 zdała maturę. Równocześnie, w latach 1942–1945 pracowała jako pomoc w księgowości w Firmie J. Grosse S.A. W tym czasie ukończyła kurs na sanitariusza i działała jako sanitariuszka w Armii Krajowej. Od 1943 roku uczestniczyła w tajnym duszpasterstwie akademickim prowadzonym przez oo. Dominikanów uczęszczając na wykłady z teologii. W 1944 roku, w konspiracji, rozpoczęła studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego[1].
Po zakończeniu wojny wstąpiła do zakonu benedyktynek sakramentek. W 1945 roku została przyjęta do oblatury w Opactwie Tynieckim. W 1947 roku zgłosiła się do klasztoru ss. Benedyktynek-Sakramentek w Warszawie, gdzie została przyjęta. Przełożeni zdecydowali, by przerwała studia. Wstąpiła do klasztoru w listopadzie 1947 roku. Profesję czasową złożyła 22 czerwca 1949, a uroczystą w roku 1952. W tym samym roku otrzymała Konsekrację Dziewic z rąk prymasa Stefana Wyszyńskiego[1]. Przyjęła imię Elżbieta.
W latach 1962–1967 była przeoryszą przeniesionego na Śląsk, uprzednio lwowskiego klasztoru benedyktynek sakramentek. Następnie, w latach 1967–1971 oraz 1977–1989 była przeoryszą klasztoru sakramentek w Warszawie. W latach 1980–1992 była prezeską Polskiej Federacji Klasztorów Benedyktynek od Nieustającej Adoracji Najświętszego Sakramentu. W tym czasie brała też udział w czterech międzynarodowych Zebraniach Federacji.
W latach 1984–1989 była członkiem Komisji Mniszek przy Opacie Prymasie Konfederacji Benedyktyńskiej i jako reprezentantka polskich benedyktynek uczestniczyła w międzynarodowym Sympozjum Benedyktynek, oraz w dwóch Kongresach Opatów OSB w Rzymie. W latach 1968–1971 oraz 1981–1992 należała do Sekcji, a potem Komisji Zakonów Klauzurowych przy Konsulacie Wyższych Przełożonych Żeńskich Zgromadzeń Zakonnych w Polsce. Uczestniczyła w pracach przy tworzeniu Konferencji Przełożonych Klasztorów Kontemplacyjnych, której była pomysłodawczynią i współzałożycielką. W ocenie innych sióstr „odegrała istotną rolę w zredagowaniu Statutu Konferencji i w pracach zmierzających do jej oficjalnej erekcji”[1][2].
W latach 1974–1994, pod kierunkiem O. Michała Mroczkowskiego, ówczesnego Prowincjała oo. Dominikanów, prowadziła Sekretariat Podkomisji ds. pomocy klasztorom klauzurowym przy Komisji Episkopatu ds. Zakonnych.
W 1997 roku została odznaczona przez prymasa Józefa Glempa Medalem „Ecclesiae populoque servitium praestanti”[1].
W opinii innych sióstr zakonnych, „choć była wnuczką słynnego generała Franciszka Ksawerego Latinika i odziedziczyła po nim energiczne usposobienie i jasność umysłu – odznaczała się wielką prostotą, bezpośredniością, szczerością i pokorą”[1].
Zmarła po krótkiej chorobie w nocy z 14 na 15 października 2010 roku, w klasztorze sióstr sakramentek w Warszawie[2]. Uroczystości pogrzebowe odbyły się 18 października 2010 w kościele Sakramentek pod wezwaniem św. Kazimierza w Warszawie. Mszy pogrzebowej przewodniczył o. Gabriel Bartoszewski[2].