Ireneusz Pierzgalski

Ireneusz Pierzgalski (ur. 1 lipca 1929 w Łodzi, zm. 8 marca 2019^[1], tamże^[2]) – polski artysta malarz, profesor Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. L. Schillera oraz Akademii Sztuk Pięknych im. Władysława Strzemińskiego w Łodzi^[1].

Życiorys

Pierzgalski ukończył w 1955 studia w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi. W latach 1955–1976 pracował jako wykładowca Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi. Od 1976 wykładał na PWSSP w Łodzi, gdzie również prowadził Pracownię Fotografii na Wydziale Grafiki^[3]. W latach 50. XX w. działał w grupie artystycznej „Piąte Koło”, następnie od 1959 również w grupie „Nowa Linia”. W tym okresie wystawiał swoje prace wraz z Andrzejem Łobodzińskim i Krystynem Zielińskim w salonie Łódzkiego Towarzystwa Fotograficznego oraz w Galerii Krzysztofory w Krakowie w 1961. Ponadto wystawiał swoje prace w galerii „Krzywe Koło” w Warszawie^[3]. W 1990 uzyskał tytuł profesora sztuk plastycznych, a 2003 przeszedł na emeryturę^[2].

W latach 50. XX w. stworzył określenie „Hotel Sztuki”, stanowiące synonim idei niezależności aktywności wystawienniczej^[2].

Życie prywatne

Został pochowany na cmentarzu rzymskokatolickim Doły w Łodzi^[1].

Jego żoną była artystka i profesor Janina Tworek-Pierzgalska^[4].

Twórczość

Artysta korzystał z różnych technik twórczych, m.in. rysunku, malarstwa, grafiki i fotografii^[2]. Wśród prac Pierzgalskiego wyróżnia się cykle rysunków i obrazów inspirowanych dalekowschodnią kaligrafią^[3] i twórczością Marka Tobeya^[5], a także serie fotografii będące zestawionymi ze sobą kadrami stanowiącymi studia osoby lub kompozycji^[2]. W swoich pracach malarskich autor oszczędnie używa kreski, niemal eliminując ją ze swoich obrazów^[5]. Prace Pierzgalskiego znajdują się z w zbiorach Muzeum Sztuki w Łodzi, Muzeum Narodowego w Warszawie, Muzeum Narodowego w Poznaniu oraz w prywatnych kolekcjach^[3].

Wybrane dzieła

• „Klantata” (1965, współautor: Andrzej Łobodziński) – przedmiot z ruchomymi elementami wytwarzający dźwięki,
• „Czytający + fotele”, „Czapeczki”, „Hotel Sztuki” (lata 70. XX w.) – projekcje multimedialne i cykle fotografii^[3],
• „Stworzenie Świata” (2002),
• „Góra Karmel” (2002-2004),
• „Apokalipsa” – tryptyk (2010),
• „Św. Jan”, „Kochankowie”, – serie gwaszy,
• „Dobroniowie”, „Na puszczy”, „Na ziemi”, „Na skale” – obrazy olejne^[6].

Przypisy