István Bibó

Ten artykuł od 2017-04 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

István Bibó

Data i miejsce urodzenia	7 sierpnia 1911 Budapeszt, Austro-Węgry
Data i miejsce śmierci	10 maja 1979 Budapeszt, Węgierska Republika Ludowa
minister stanu
Okres	od 3 listopada 1956 do 12 listopada 1956

István Bibó (ur. 7 sierpnia 1911 w Segedynie, zm. 10 maja 1979 w Budapeszcie) był węgierskim prawnikiem, urzędnikiem państwowym, politykiem i teoretykiem polityki.

István Bibó studiował prawo na uniwersytecie w Segedynie oraz w Wiedniu i Genewie. Od roku 1938 pracował w węgierskim Ministerstwie Sprawiedliwości.

Po przejęciu władzu przez Strzałokrzyżowców w roku 1944 pomagał Żydom w ucieczce, wystawiając im paszporty zagraniczne. W lutym 1945 wszedł w skład utworzonego przez władze radzieckie prowizorycznego rządu narodowego Węgier, w którym opracowywał prawo wyborcze i przygotowywał wybory w dniu 4 listopada 1945. Sprawował funkcję ministra spraw wewnętrznych, ustąpił jednak ze stanowiska w proteście przeciw wypędzeniu Niemców węgierskich. Po ustąpieniu z rządu został powołany na profesora uniwersytetu w Segedynie, lecz w roku 1949 został pozbawiony tego stanowiska i od tego czasu pracował jako bibliotekarz.

W czasie Powstania Węgierskiego w 1956 pełnił funkcję Ministra Stanu w rządzie narodowym premiera Imre Nagy. W październiku 1956 uczestniczył w tworzeniu Węgierskiej Partii Chłopskiej, która od 1 listopada 1956 przyjęła nazwę im. Sándora Petőfiego. Gdy Sowieci wkroczyli na Węgry celem stłumienia powstania, był ostatnim ministrem na tym stanowisku w parlamencie w Budapeszcie. Zamiast ewakuacji wybrał pozostanie w budynku, gdzie czekając na aresztowanie napisał słynną proklamację "Za wolność i prawdę". Opuścił gmach parlamentu 6 listopada 1956.

Pomnik Istvána Bibó w Budapeszcie

W maju 1957 został uwięziony, i w roku 1958 skazany na dożywotnie więzienie^[1]. Wyszedł na wolność w roku 1963^[2] i do końca życia pracował w bibliotece Centralnego Urzędu Statystycznego Węgier.

Przypisy