Itamar Ben-Gewir

Itamar Ben-Gewir
‏אִיתָמָר בֶּן גְּבִיר‎
Ilustracja
Ben-Gwir w 2019
Data i miejsce urodzenia

6 maja 1976
Zachodnia Jerozolima

Poseł do Knesetu
Okres

od 6 kwietnia 2021

Przynależność polityczna

Żydowska Siła

Itamar Ben-Gewir – (hebr. אִיתָמָר בֶּן גְּבִיר, ur. 6 maja 1976) - izraelski prawnik i polityk, lider skrajnie prawicowej partii Żydowska Siła. Swoją karierę prawniczą zbudował w dużej mierze dzięki m.in. częstym bronieniu żydowskich radykałów w procesach o terroryzm i przestępstwa z nienawiści[1][2]. Od 2021 roku jest posłem w Knesecie[3].

Życiorys

Wczesne życie

Ben-Gewir urodził się w Zachodniej Jerozolimie w 1976 roku w świeckiej, imigranckiej rodzinie irackich żydów. W wieku 18 lat został zwolniony z obowiązkowej służby wojskowej z powodu jego ekstremizmu[4]. Istotny wpływ na jego światopogląd miały poglądy głoszone przez Me’ira Kahane[4]. Mówił m.in., że widział „rabina Kahane jako sprawiedliwego i świętego człowieka”[5]. Za punkt zwrotny dla swoich poglądów uznaje okres pierwszej intifady. Pierwszym ruchem politycznym, który się zaangażował była radykalnie prawicowa partia Moledet, popierająca „przenoszenie” Arabów poza Państwo Izrael. Kolejną, radykalniejszą, organizacją, w której działał, był ekstremistyczny Kach[1].

Pierwszy raz stał się szerzej znany publicznie w listopadzie 1995 roku, gdy został pokazany w telewizji podczas wymachiwania emblematem wziętym z cadillaca premiera Icchaka Rabina. Groził wtedy „dotarliśmy do jego samochodu i do niego też dotrzemy”[1]. Protestował także przeciwko porozumieniom z Oslo[6].

Ukończył licencjat z prawa[3]. Pod koniec studiów izraelska Izba Adwokacka blokowała mu zdawanie egzaminu adwokackiego z powodu jego przeszłości kryminalnej. Dopiero w 2012 zdał egzaminy i rozpoczął wykonywanie zawodu[4]. Swoją karierę prawnika oparł na bronieniu żydowskich ekstremistów w procesach sądowych[7].

Kariera polityczna

Ben-Gwir był asystentem posła Micha’ela Ben-Ariego. 23 lipca 2017 był w kierownictwie protestu pod Kancelarią Premiera w Jerozolimie, w którym udział brało kilkadziesiąt osób. Protestujący domagali się zemsty i rezygnacji ówczesnego ministra obrony po ataku w Halamisz na Zachodnim Brzegu (podczas którego życie straciła trójka Izraelczyków z rąk Palestyńczyka)[8].

Planował startować w wyborach parlamentarnych w 2019 roku ze wspólnej listy No'am i Żydowskiej Siły. W wyniku nieporozumień (No'am wystawiła kandydata świeckiego), zrezygnowano z planów wspólnej listy. Zaatakował Naftalego Bennetta, lidera Zjednoczonej Prawicy, oskarżając o celowe zniszczenie negocjacji i fiasko powstania dużej listy opozycji wraz z Żydowską Siłą na pokładzie[9].

Na początku 2021 roku podpisał porozumienie z Religijnym Syjonizmem, partią Becacela Smotricza, i No'am o wspólnym starcie z list wyborczych w nadchodzących wyborach parlamentarnych[10]. Ben-Gwir zdobył mandat i został parlamentarzystą w 24. Knesecie[3].

Poglądy

Określany jest często jako uczeń Me'ira Kahane, skrajnie prawicowego i otwarcie rasistowskiego rabina[7]. Kahane był pierwszym Izraelczykiem, któremu zabroniono startu w wyborach do Knesetu z powodu rasistowskich poglądów[2].

Jego ugrupowanie popiera aneksę okupowanego Zachodniego Brzegu przez Izrael[11]. Ben-Gwir deklaruje chęć deportacji wszystkich „nielojalnych” obywateli Izraela. Do tej kategorii zalicza m.in. „każdego, kto nazywa naszych żołnierzy zbrodniarzami wojennymi”[12].

Sprzeciwia się utworzeniu niepodległego państwa palestyńskiego, a także zapowiada, że rozmontuje Autonomię Palestyńską. Chce, by Palestyńczycy żyli pod rządami Izraela, ale bez prawa do głosowania i bez szans na jakąkolwiek niepodległość. W odpowiedzi na pytanie „The Wall Street Journal” odpowiedział „w mojej wizji Żydzi i Arabowie mogą żyć razem, ale trzeba zrozumieć, że Państwo Izrael jest tutaj panem domu”[13].

Kontrowersje

Ben-Gwir powiązany jest z radykalną i rasistowską organizacją żydowską Lehawa[14].

Był oskarżany ponad 50 razy o podżeganie do przemocy lub stosowanie mowy nienawiści[11].

W salonie w swoim domu miał do 2021 r. powieszony portret Barucha Goldsteina (izraelskiego terrorysty, który w 1994 r. dokonał masakry w meczecie w Hebronie, zabijając 29 Palestyńczyków). Portret był prezentowany podczas wywiadów udzielanych w domu przez polityka[2][15].

W lipcu 2021 roku został usunięty siłą z mównicy w Knesecie po nazwaniu prowadzącego obrady przewodniczącego Ahmada at-Tajjibiego „terrorystą” i uznał, że at-Tajjibi powinien zasiadać w parlamencie Syrii, a nie Izraela[16].

W grudniu 2021 prowadzono śledztwo po tym, jak Ben-Gwir został nagrany, gdy wyciąga broń do arabskich ochroniarzy podczas kłótni w podziemnym garażu. Ochroniarz miał powiedzieć mu by przeparkował swój samochód, który był niepoprawnie zaparkowany. Polityk argumentował później, że czuł zagrożenie dla swojego życia. Ben-Gwir otrzymał pozwolenie na posiadanie broni przyznane przez Straż Knesetu wskutek licznych gróźb przeciwko niemu[17].

W październiku 2021 Ben-Gwir udał się do szpitala, by odwiedzić aresztowanego palestyńskiego urzędnika prowadzącego strajk głodowy. Skonfrontował się tam z parlamentarzystą Zjednoczonej Listy Ajmanem Audą, który blokował prawicowemu politykowi przejście do więźnia. Auda miał go odepchnąć, mówiąc: „Jesteś małym terrorystą, nie wejdziesz, odejdź sobie”. Po przepychance mężczyzn Ben-Gwir powiedział, że planuje złożyć skargę przeciwko parlamentarzyście[18].

Życie prywatne

Jest ojcem sześciorga dzieci[11]. Mieszka z żoną i dziećmi w Hebronie na terytorium Zachodnim Brzegu[1].

Przypisy

  1. a b c d The Lawyer for Jewish Terrorists Who Started Out by Stealing Rabin's Car Emblem, „Haaretz” [dostęp 2022-10-30] (ang.).
  2. a b c Robert Stefanicki, Izrael: Skrajna prawica może przejąć rządy po wyborach, wyborcza.pl [dostęp 2022-10-30].
  3. a b c Knesset Member Itamar Ben Gvir, main.knesset.gov.il [dostęp 2022-10-30].
  4. a b c Who is Itamar Ben-Gvir, Israel’s rising star extremist?, Jerusalem24 [dostęp 2022-10-30] (ang.).
  5. The Rise of Itamar Ben Gvir, Fathom [dostęp 2022-10-30].
  6. Israel's far-right leader Ben-Gvir wins adoring young fans, RFI, 27 października 2022 [dostęp 2022-10-30] (ang.).
  7. a b Itamar Ben-Gvir: fiery far-right leader gains traction before Israeli election, the Guardian, 29 października 2022 [dostęp 2022-10-30] (ang.).
  8. Eliran Aharon, 'The people expect vengeance', Israel National News, 23 lipca 2017 [dostęp 2022-10-30] (ang.).
  9. סופית: עוצמה יהודית הגישה בנפרד את הרשימה, סרוגים [dostęp 2022-10-30] (hebr.).
  10. Arutz Sheva Staff, Religious Zionism, Otzma Yehudit parties to run together, Israel National News, 3 lutego 2021 [dostęp 2022-10-30] (ang.).
  11. a b c Ben-Gvir, Israel's powerful extreme-right leader, France 24, 29 października 2022 [dostęp 2022-10-30] (ang.).
  12. What Happened When Extreme Right-wing Politician Itamar Ben-Gvir Popped Up in School, „Haaretz” [dostęp 2022-10-30] (ang.).
  13. Dov Lieber and Aaron Boxerman, Israel’s Far-Right Itamar Ben-Gvir Poised to Become Political Force, WSJ [dostęp 2022-10-30] (ang.).
  14. Sneineh 2021 ↓.
  15. Ziszcza się zły sen Netanjahu, Orient Express [dostęp 2022-10-30] (pol.).
  16. Raoul Wootliff, Itamar Ben Gvir dragged off Knesset podium for calling Arab chair ‘terrorist’, „The Times of Israel”, 21 lipca 2021 [dostęp 2022-10-30].
  17. Kahanist Lawmaker Pulls Gun on Arab Security Guard Who Asked Him to Move Car, „Haaretz” [dostęp 2022-10-30] (ang.).
  18. Ayman Odeh, Itamar Ben Gvir clash at hospital by Palestinian prisoner’s bed, www.timesofisrael.com [dostęp 2022-10-30] (ang.).

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

Itamar Ben Gvir 1.jpg
Autor: דוד דנברג, Licencja: CC BY-SA 3.0
איתמר בן גביר 2019