Ivan Mauger

Ivan Mauger

Ivan Mauger
Pełne imię i nazwisko	Ivan Gerald Mauger
Data i miejsce urodzenia	4 października 1939 Christchurch
Data i miejsce śmierci	16 kwietnia 2018 Gold Coast
Kariera seniorska
Lata Klub 1957–58 Wimbledon Dons 1957 Rye Hose Rockets 1958 Eastbourne Eagles 1963–68 Newcastle Diamonds 1969–72 Belle Vue Aces 1973–77, 1984 Exeter Falcons 1978–81 Hull Vikings
Dorobek medalowy
Żużel Reprezentacja  Nowa Zelandia Mistrzostwa świata złoto 1968 Göteborg indywidualnie złoto 1969 Londyn indywidualnie złoto 1970 Malmö pary złoto 1970 Wrocław indywidualnie złoto 1972 Londyn indywidualnie złoto 1977 Göteborg indywidualnie złoto 1979 Chorzów indywidualnie złoto 1979 Londyn drużynowo srebro 1971 Rybnik pary srebro 1971 Göteborg indywidualnie srebro 1972 Borås pary srebro 1973 Chorzów indywidualnie srebro 1974 Göteborg indywidualnie srebro 1978 Chorzów pary srebro 1981 Chorzów pary brąz 1967 Londyn indywidualnie brąz 1974 Manchester pary brąz 1984 Lonigo pary Żużel Reprezentacja  Wielka Brytania Mistrzostwa świata złoto 1968 Londyn drużynowo złoto 1971 Wrocław drużynowo złoto 1972 Olching drużynowo srebro 1969 Rybnik drużynowo srebro 1970 Londyn drużynowo brąz 1967 Malmö drużynowo

Ivan Gerald Mauger^[1] (ur. 4 października 1939 w Christchurch, zm. 16 kwietnia 2018 w Gold Coast^[2][3]) – nowozelandzki żużlowiec, wielokrotny indywidualny i drużynowy mistrz świata.

Życiorys

Kariera

Mauger był uczniem Jacka Younga. Nowozelandczyk był sześciokrotnym indywidualnym mistrzem świata na żużlu. Czternaście razy wystąpił w finałach IMŚ.

Był ośmiokrotnie finalistą drużynowych mistrzostw świata, w tym siedmiokrotnie reprezentował Wielką Brytanię. Zdobył cztery złote, dwa srebrne i jeden brązowy medal. W barwach Nowej Zelandii wywalczył jeden złoty medal. Czternaście razy uczestniczył w turniejach mistrzostw świata par, na których zdobył dwa złote, cztery srebrne i dwa brązowe medale.

Pięciokrotnie stawał na podium mistrzostw świata na długim torze. W 1971 roku w Oslo, w 1972 roku w Mühldorfie i w 1976 roku w Mariańskich Łaźniach wywalczył złote medale w tej konkurencji. Zdobył srebrne medale w 1974 roku w Scheeßel i w 1975 roku w Radgonie.

Mauger był czterokrotnie indywidualnym mistrzem Wielkiej Brytanii, dwukrotnie wywalczył złoty medal w indywidualnych mistrzostwach Nowej Zelandii.

W wieku 46 lat Mauger zakończył karierę sportową, która trwała 30 lat. Z kibicami pożegnał się także w Polsce. Pożegnalne turnieje zorganizowane były w Gnieźnie i Lesznie.

Emerytura sportowa

Po zakończeniu kariery Mauger zajmował się promowaniem żużla. W Malezji otworzył klinikę żużlową^[4]. Organizował też turnieje z udziałem czołowych żużlowców świata na torach w Australii i Nowej Zelandii – coroczny cykl Ivan Mauger Golden Helmet Series^[4]. Jeszcze w wieku 69 lat ścigał się na torze i potrafił zwyciężać ze znacznie młodszymi rywalami. Był on autorem kilku książek o tematyce żużlowej. Przez FIM został uhonorowany Medalem Zasługi dla Motocyklizmu^[4].

Mauger był założycielem „Ivan Mauger Academy of Excellents”, która siedziby ma w Nowej Zelandii, Stanach Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii^[4]. Pod jego okiem trenowali tacy zawodnicy jak: Hans Nielsen (czterokrotny mistrz świata), Ole Olsen (trzykrotny mistrz świata), Jason Crump (trzykrotny mistrz świata), Billy Hamill i Mark Loram (złoci medaliści w 1996 i 2000 r.), Leigh Adams (srebrny i brązowy medalista mistrzostw świata) oraz Peter Collins (jeden z najlepszych brytyjskich żużlowców w historii).

Był prekursorem używania przez zawodników kamperów i jako pierwszy malował żużlowe skóry w barwne wzory. Był też abstynentem. W ostatnich latach życia cierpiał na afazję i zaburzenia poznawcze. Rodzina, nie mając funduszy na kosztowne leczenie, wyprzedała wszystkie jego trofea i pamiątki sportowe^[5].

Na żużlu startował także jego syn, Kim.

Starty w lidze

Liga angielska

• 1969–1972 – Belle Vue Aces

do uzupełnienia

Osiągnięcia

Indywidualne mistrzostwa świata

• 1966 – Göteborg – 4. miejsce (11 pkt)
• 1967 – Londyn – 3. miejsce (13 pkt)
• 1968 – Göteborg – 1. miejsce (15 pkt)
• 1969 – Londyn – 1. miejsce (14 pkt)
• 1970 – Wrocław – 1. miejsce (15 pkt)
• 1971 – Göteborg – 2. miejsce (12+3 pkt)
• 1972 – Londyn – 1. miejsce (13+3 pkt)
• 1973 – Chorzów – 2. miejsce (13+u pkt)
• 1974 – Göteborg – 2. miejsce (11+3 pkt)
• 1975 – Londyn – 4. miejsce (12+2 pkt)
• 1976 – Chorzów – 4. miejsce (11 pkt)
• 1977 – Göteborg – 1. miejsce (14 pkt)
• 1978 – Londyn – 8. miejsce (8 pkt)
• 1979 – Chorzów – 1. miejsce (14 pkt)

Drużynowe mistrzostwa świata

• 1966 – Malmö – 4. miejsce
• 1967 – Malmö – 4. miejsce
• 1968 – Londyn – 1. miejsce
• 1969 – Rybnik – 2. miejsce
• 1970 – Londyn – 2. miejsce
• 1971 – Wrocław – 1. miejsce
• 1972 – Olching – 1. miejsce
• 1979 – Londyn (White City Stadium) – 1. miejsce

Mistrzostwa świata par

• 1969 – Sztokholm – 1. miejsce
• 1970 – Malmö – 1. miejsce
• 1971 – Rybnik – 2. miejsce
• 1972 – Borås – 2. miejsce
• 1974 – Manchester (stadion Belle Vue) – 3. miejsce
• 1979 – Vojens – 1. miejsce
• 1984 – Lonigo – 3. miejsce
• 1985 – Rybnik – 4. miejsce

Indywidualne mistrzostwa świata na długim torze

• 1971 – 1. miejsce
• 1972 – 1. miejsce
• 1974 – 2. miejsce
• 1975 – 2. miejsce
• 1976 – 1. miejsce
• 1978 – 4. miejsce

Indywidualne mistrzostwa Nowej Zelandii

do uzupełnienia

Indywidualne mistrzostwa Wielkiej Brytanii

do uzupełnienia

Nagrody i uhonorowania

• 1969: Sportowiec roku w Wielkiej Brytanii (4. miejsce)
• 1970: Sportowiec roku w Wielkiej Brytanii (3. miejsce)
• 1970: Sportowiec roku w Canterbury
• 1971: Sportowiec roku w Wielkiej Brytanii (4. miejsce)
• 1971: Sportowiec roku w Canterbury
• 1972: Sportowiec roku w Wielkiej Brytanii (2. miejsce)
• 1972: Sportowiec roku w Canterbury
• 1973: Sportowiec roku w Wielkiej Brytanii (3. miejsce)
• 1977: Sportowiec roku w Nowej Zelandii
• 1978: Sportowiec roku w Nowej Zelandii
• 1979: Sportowiec roku w Nowej Zelandii
• 1970–1980: Człowiek dekady według British Motorcycle News
• 1985: honorowy mieszkaniec Gniezna
• 1985: honorowy ambasador sportowy Nowej Zelandii
• 1990: wprowadzenie do galerii sław Nowej Zelandii

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Bartłomiej Jejda: Bartłomiej Jejda: Na szczyt przez ciernie – sylwetka Ivana Maugera (pol.). sportowefakty.wp.pl, 2009-07-03. [dostęp 2018-04-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-20)].