Ivo Malec

Ivo Malec
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

30 marca 1925
Zagrzeb

Pochodzenie

chorwackie

Data i miejsce śmierci

14 sierpnia 2019
Paryż

Gatunki

muzyka poważna, muzyka współczesna, muzyka konkretna

Zawód

kompozytor

Odznaczenia
Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Komandor Orderu Sztuki i Literatury (Francja)
Strona internetowa

Ivo Malec (ur. 30 marca 1925 w Zagrzebiu[1][2], zm. 14 sierpnia 2019 w Paryżu[3]) – francuski kompozytor pochodzenia chorwackiego.

Życiorys

W latach 1949–1951 studiował w akademii muzycznej w Zagrzebiu u Milo Cipry (kompozycja) i Friedricha Zauna (dyrygentura)[1]. W latach 1952–1953 pełnił funkcję dyrektora artystycznego opery w Rijece[1][2]. Od 1955 roku przebywał w Paryżu, gdzie był uczniem Pierre’a Schaeffera i brał udział w pracach Groupe de Musique Concrète[1][2]. W 1959 roku osiadł na stałe we Francji[1]. Od 1960 roku pracownik działającej przy ORTF Groupe de recherches musicales[1][2]. W latach 1972–1990 wykładał w Konserwatorium Paryskim[2]. W 1992 roku otrzymał Grand Prix national de la musique[2]. Odznaczony został krzyżem komandorskim Orderu Sztuki i Literatury (1990)[4] oraz krzyżem kawalerskim Legii Honorowej (2006)[5].

Twórczość

Twórczość Malca ukształtowała się pod wpływem Pierre’a Schaeffera i pracy w Groupe de Musique Concrète[1]. Przyczynił się do rozwoju muzyki elektroakustycznej[1]. Na gruncie muzyki orkiestrowej, chcąc przełamać opory muzyków wynikające ze złożoności materii w kompozycjach współczesnych, wprowadzał podziały orkiestr na mniejsze, zautonomizowane zespoły koordynowane przez dyrygenta, dające muzykom pewien stopień swobody działania[1].

Wybrane kompozycje

(na podstawie materiałów źródłowych[1][2])

Utwory orkiestrowe

  • Symfonia (1951)
  • Maquettes na 17 instrumentów (1957)
  • Mouvements en couleur (1959)
  • Séquences na wibrafon i smyczki (1960)
  • Tutti na orkiestrę i taśmę (1962)
  • Sigma (1963)
  • Oral na aktora i orkiestrę (1967)
  • Vocatif (1968)
  • Gam(m)es (1971)
  • Tehrana (1975)
  • Arco-22 na 22 instrumenty smyczkowe (1976)
  • Ottava bassa na kontrabas i orkiestrę (1983)
  • Exempla (1994)
  • koncert skrzypcowy Ottava alta (1995)
  • Sonoris causa (1997)
  • koncert wiolonczelowy Arc-en-cello (1999–2000)

Utwory kameralne

  • Trio fortepianowe (1950)
  • Sonata brevis na wiolonczelę i fortepian (1956)
  • Exercise de style (baroque) na smyczki (1958)
  • Trois stèles na instrumenty (1963)
  • Miniatures pour Lewis Carroll na skrzypce, flet, harfę i perkusję (1964)
  • Échos na 10 wykonawców (1965)
  • Planètes na instrumenty (1966)
  • Lumina na 12 instrumentów smyczkowych i taśmę (1968)
  • Kitica na skrzypce, flet, klarnet i puzon (1972)
  • Actuor na 6 perkusji (1973)
  • Arco-11 na 11 instrumentów smyczkowych (1975)
  • Pieris na 2 harfy (1985)
  • Forma na trio smyczkowe i taśmę (1985)
  • Attacca na perkusję solo i taśmę (1985–1986)
  • Arco-1 na wiolonczelę (1987)
  • Saturnalia na kontrabas (1996)

Utwory fortepianowe

  • Sonata (1949)
  • Dialogues (1961; także wersja na klawesyn 1966)

Utwory organowe

  • Doppio coro (1993)

Utwory wokalno-instrumentalne

  • Poèmes de Radovan na sopran lub tenora i fortepian (1952)
  • Les douze mois na głosy solowe, chór, chór dziecięcy i orkiestrę kameralną (1960)
  • Cantate pour elle na sopran, harfę i taśmę (1966)
  • Lied na 18 głosów i 39 instrumentów smyczkowych (1969)
  • Dodecameron na 12 głosów solowych (1970)
  • Vox, vocis, f. na 3 głosy żeńskie i 9 lub 15 instrumentów (1979)

Utwory sceniczne

  • kolaż sceniczny Victor Hugo – Un contre tous na 2 aktorów, chór, orkiestrę i taśmę (wyst. Awinion 1971)

Utwory na taśmę

  • Mavena (1956)
  • Reflets (1960)
  • Dahovi I (1961)
  • Dahovi II (1962)
  • Luminetudes (1968)
  • Bizarra (1972)
  • Triola ou Symphonie pour moi-même (1978)
  • Recitativo (1980)
  • Carillon Choral (1981)
  • Week-end na 3 syntezatory i taśmę (1982)
  • Artemisia (1991)

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i j Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 10. Część biograficzna sm–ś. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2007, s. 48–49. ISBN 978-83-224-0866-7.
  2. ↑ a b c d e f g Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 6 Stre–Zyli. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2246–2247. ISBN 0-02-865571-0.
  3. ↑ Pierre Gervasoni: Le compositeur Ivo Malec est mort (fr.). lemonde.fr, 2019-09-03. [dostęp 2021-03-04].
  4. ↑ Archives des nominations et promotions dans l'ordre des Arts et des Lettres, s. 86 (fr.)
  5. ↑ Décret du 14 avril 2006 portant promotion et nomination (fr.). legifrance.gouv.fr. [dostęp 2021-03-04].

Media użyte na tej stronie

Malec1-1-.jpg
Ivo Malec à l'occasion de la remise de l'Ordre national du Mérite par l'Ambassadeur de France Albert Turot.