Iwan Burmakow

Iwan Burmakow

Иван Дмитриевич Бурмаков

generał porucznik
Data i miejsce urodzenia	11 listopada 1899 Pogorielcy, gubernia czernihowska
Data i miejsce śmierci	16 czerwca 1973 Odessa
Przebieg służby
Lata służby	1919–1955
Siły zbrojne	Armia Czerwona
Stanowiska	dowódca 31 Gwardyjskiej Dywizji Piechoty, dowódca 21 Gwardyjskiej Dywizji Zmechanizowanej, dowódca 52 Korpusu Piechoty
Główne wojny i bitwy	wojna domowa w Rosji, wojna polsko-bolszewicka, II wojna światowa
Odznaczenia

Iwan Dmitrijewicz Burmakow (ros. Иван Дмитриевич Бурмаков, ur. 30 października^?/ 11 listopada 1899 we wsi Pogorielcy w guberni czernihowskiej, zm. 16 czerwca 1973 w Odessie) – radziecki dowódca wojskowy, generał porucznik, Bohater Związku Radzieckiego (1945).

Życiorys

Miał wykształcenie średnie, w październiku 1919 wstąpił ochotniczo do Armii Czerwonej, uczestniczył w wojnie domowej, walczył z armią Denikina, oddziałami Petlury i z Polską, od 1920 należał do RKP(b). W 1924 ukończył szkołę wojskową w Charkowie i został dowódcą plutonu, później dowódcą kompanii, szefem sztabu i dowódcą batalionu i pomocnikiem szefa sztabu pułku, od marca 1932 pracował w sztabie dywizji piechoty w Syberyjskim Okręgu Wojskowym w Tomsku, od maja 1933 do listopada 1934 był szefem sztabu i dowódcą 18 samodzielnego batalionu piechoty w Bijsku. Od listopada 1934 do września 1937 był szefem sztabu, potem dowódcą pułku piechoty, w sierpniu 1939 został szefem sztabu 102 Dywizji Piechoty w Kańsku, w styczniu 1940 pomocnikiem szefa szkoły wojskowej w Kańsku. Od listopada 1940 do jesieni 1941 był zastępcą szefa szkoły piechoty w Kemerowie, od jesieni do grudnia 1941 tymczasowym p.o. szefa tej szkoły, od grudnia 1941 do kwietnia 1942 szefem sztabu formowanej dywizji piechoty w Krasnojarsku, następnie dowódcą formowanej 5 Brygady Niszczycielskiej, od sierpnia 1942 uczestniczył w wojnie z Niemcami. Dowodził 38 Brygadą na Froncie Stalingradzkim i Dońskim, brał udział w bitwie pod Stalingradem, od maja 1943 do 1944 uczył się na kusie wojskowym, w maju 1944 został zastępcą dowódcy 16 Korpusu Piechoty Gwardii, a w lipcu 1944 dowódcą 31 Gwardyjskiej Dywizji Piechoty 11 Gwardyjskiej Armii na 3 Froncie Białoruskim, uczestniczył w operacji białoruskiej, gumbinnen-gołdapskiej i wschodniopruskiej. 1 marca 1943 otrzymał rangę generała majora, a 31 maja 1954 generała porucznika. Od stycznia 1948 do czerwca 1950 dowodził 21 Gwardyjską Dywizją Zmechanizowaną w Grupie Wojsk Radzieckich w Niemczech, 1951 ukończył wyższe kursy akademickie w Wyższej Akademii Wojskowej im. Woroszyłowa i został szefem szkoły piechoty w Odessie, od stycznia 1954 do kwietnia 1955 był dowódcą 52 Korpusu Piechoty w Odeskim Okręgu Wojskowym w Pierwomajsku, następnie zakończył służbę wojskową.

Odznaczenia

• Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego (19 kwietnia 1945)
• Order Lenina (trzykrotnie)
• Order Czerwonego Sztandaru (trzykrotnie)
• Medal „Za obronę Stalingradu” (1943)
• Medal „Za zdobycie Królewca” (1945)

I inne.

Bibliografia

• http://www.warheroes.ru/hero/hero.asp?Hero_id=6713 (ros.)