Iwan Gołubiec (1973)

Iwan Gołubiec
(Иван Голубец)
Ilustracja
„Iwan Gołubiec” w 2017
Klasa

trałowiec

Typ

Akwamarin

Projekt

266M

Oznaczenie NATO

Natya

Historia
Stocznia

Stocznia Średnio-Newska, Leningrad

 MW ZSRR
Nazwa

Charkowskij Komsomolec

Wejście do służby

30 listopada 1973

 Siły Zbrojne WNP
Nazwa

Charkowskij Komsomolec (1991)
Radist (1992)

Wejście do służby

grudzień 1991[a]

 MW Federacji Rosyjskiej
Nazwa

Radist
Iwan Gołubiew (2005)

Wejście do służby

1997

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

715 t standardowa
770 t pełna

Długość

61 m

Szerokość

10,2 m

Zanurzenie

2,9 m

Napęd
2 silniki wysokoprężne o mocy 5000 KM, 2 śruby
Prędkość

16,5 w

Zasięg

2700 Mm przy prędkości 12 w

Uzbrojenie
4 armaty plot. 30 mm AK-230M (2×II)
4 armaty plot. 25 mm 2M-3M (2×II)
2 × IV wyrzutnie rakiet plot. bliskiego zasięgu Strieła-2 (16 rakiet)
2 × V wyrzutnie rbg RBU-1200M (30 bomb RGB-12)
7 min KMD-1000 lub 32 bomby głębinowe BB1
Załoga

68 (6 oficerów)

Iwan Gołubiec (ros. Иван Голубец) − trałowiec morski projektu 266M (w kodzie NATO: Natya) Marynarki Wojennej Rosji. Wszedł do służby w 1973 roku, początkowo służył we Flocie Czarnomorskiej marynarki wojennej ZSRR, a następnie Rosji pod nazwą Charkowskij Komsomolec, od 1992 roku Radist, a od 2005 roku pod nazwą Iwan Gołubiec.

Budowa i opis

Okręt należał do licznej serii radzieckich trałowców morskich projektu 266M (typu Akwamarin, w kodzie NATO: Natya)[1]. Jak większość okrętów tej serii, zbudowany został w Stoczni Średnio-Newskiej (Sriednie-Niewskij Sudostroitielnyj Zawod) w Lenigradzie, pod numerem budowy 920[2]. Trałowce tego typu stanowiły podstawowy typ morskich trałowców pod koniec istnienia ZSRR i przeznaczone były do poszukiwania i niszczenia min w dalszej i bliższej strefie morskiej, osłony konwojów i operacji desantowych oraz służby patrolowej[3].

Trałowce projektu 266M, budowane od 1970 roku, stanowiły dalsze rozwinięcie okrętów projektu 266 z lat 60. i zaliczały się do trzeciego pokolenia radzieckich powojennych trałowców[4]. W stosunku do projektu 266 zwiększono rozmiary kadłuba i zastosowano nowsze wyposażenie, w tym nowy trał elektromagnetyczny TEM-4 i holowaną telewizyjno-laserową platformę do wykrywania i niszczenia min dennych KIU-3[5].

Wyporność standardowa okrętów wynosiła 715 ton, a pełna 770 ton[b]. Obecne informacje Ministerstwa Obrony podają wyporność 873 tony, bez bliższego sprecyzowania[6]. Długość okrętów wynosi 61 m, a szerokość 10,2 m[7]. Średnie zanurzenie wynosi 2,9 m[7], podawane jest też zanurzenie 3,5 m[1]. Kadłub wykonany jest ze stali małomagnetycznej[1]. Załogę stanowiło 68 ludzi, w tym 6 oficerów[5].

Napęd stanowią dwa silniki wysokoprężne M-503M o mocy łącznej 5000 KM, napędzające dwie śruby[7]. Prędkość maksymalna wynosi 16,5 węzła, a ekonomiczna 12 w[7][c]. Zasięg przy prędkości ekonomicznej 12 w wynosił 2000 mil morskich[7], a według innych źródeł 2700 Mm[1]. Maksymalny zapas paliwa wynosi 80 ton[1].

Uzbrojenie obronne stanowiły cztery armaty przeciwlotnicze kalibru 30 mm AK-230M w dwóch dwulufowych wieżach, kierowanych radarem MR-104 Rys′, z zapasem 4200 nabojów[8]. Umieszczone były na dziobie oraz na końcu śródokręcia – na skraju wydłużonego pokładu dziobowego[9]. Uzupełniały je cztery armaty plot. kalibru 25 mm 2M-3M w dwóch odkrytych dwulufowych wieżach po obu stronach komina, lecz otrzymały je nie wszystkie trałowce[9]. Obronę przeciwlotniczą dopełniały wyrzutnie samonaprowadzających się na podczerwień pocisków przeciwlotniczych bliskiego zasięgu Strieła-3 lub nowszych Igła-1, lecz publikacje są rozbieżne co do szczegółów[d].

Broń podwodną stanowią dwie pięcioprowadnicowe wyrzutnie rakietowych bomb głębinowych RBU-1200 kalibru 250 mm z 30 bombami RGB-12[8]. Okręty mogą przenosić i stawiać 8 min UDM[8], a według innych źródeł 7 min KMD-1000[10]. Według części źródeł mogły też zabierać do 32 bomb głębinowych BB1[10].

Okręty posiadają komplet trałów do niszczenia różnych rodzajów min: trał kontaktowy GKT-2, trał akustyczny AT-3 i trał elektromagnetyczny TEM-3M lub TEM-4[5]. Wyposażenie ponadto stanowi kompleks do wykrywania i niszczenia min dennych KIU-3 obejmujący holowaną platformę telewizyjno-laserową do identyfikacji min i platformę z bombami do ich niszczenia[11].

Okręty są wyposażone w stację hydrolokacyjną do wykrywania min MG-89, stację hydrolokacyjną MG-35 i radar nawigacyjny Don-2[5]. Wyposażenie stanowi ponadto stacja rozpoznania radiotechnicznego Bizan′-4B, stacja zakłóceń aktywnych Tiulpan i system identyfikacyjny Nichrom[5].

Służba

Wszedł do służby w radzieckiej Flocie Czarnomorskiej 30 listopada 1973 roku pod nazwą pod nazwą „Charkowskij Komsomolec” (Харьковский комсомолец – charkowski komsomolec)[12]. Po rozpadzie ZSRR, 18 marca 1992 roku został przemianowany na „Radist” (Радист – radiotelegrafista)[10]. Flota Czarnomorska przez pewien czas wchodziła w skład Sił Zbrojnych Wspólnoty Niepodległych Państw i dopiero w 1997 roku Rosja i Ukraina zawarły porozumienie o podziale tej floty[13].

Trałowiec „Radist” został przejęty po podziale Floty Czarnomorskiej przez Rosję. W sierpniu 2005 roku został przemianowany na „Iwan Gołubiec” (Иван Голубец) na cześć radzieckiego marynarza, Bohatera Związku Radzieckiego z czasów II wojny światowej[14]. Nosił numer burtowy 911[3].

„Iwan Gołubiec”, bazując na stałe w Sewastopolu, wypełniał także zadania w składzie stałego zespołu rosyjskich okrętów na Morzu Śródziemnym: od września 2016 do stycznia 2017 roku[6], od listopada 2017 do marca 2018 roku[15][16], od grudnia 2018 do kwietnia 2019 roku[17][18], od sierpnia 2020 roku[19], od sierpnia do listopada 2021 roku[20][21]

Podczas inwazji Rosji na Ukrainę, został uszkodzony w nieznanym stopniu w ataku ukraińskich bezzałogowych łodzi wybuchowych na okręty na redzie Sewastopola nad ranem 29 października 2022 roku[22]. Według oficjalnego rosyjskiego komunikatu, uszkodzenia były nieznaczne[22].

Uwagi

  1. ↑ Status Floty Czarnomorskiej po rozwiązaniu ZSRR był niejasny – weszła w skład sił zbrojnych Wspólnoty Niepodległych Państw, a rościły do niej pretensje Rosja i Ukraina. W 1997 roku doszło do podziału Floty pomiędzy oba państwa.
  2. ↑ Tak Pawłow 1997 ↓, s. 69. Apalkow 2007 ↓, s. 87 podaje 745 / 800 ton dla trałowców projektów 266M i ME, co według Pawłowa dotyczy trałowców proj. 266ME.
  3. ↑ Według Pawłow 1997 ↓, s. 69, prędkość maksymalna 17 w
  4. ↑ Według Apalkow 2007 ↓, s. 88, jedna podwójna wyrzutnia Strieła-3 z 20 pociskami, według Pawłow 1997 ↓, s. 87 dwie ośmioprowadnicowe wyrzutnie z 16 pociskami Strieła lub 20 wyrzutni Igła-1

Przypisy

  1. ↑ a b c d e Pawłow 1997 ↓, s. 69.
  2. ↑ Apalkow 2007 ↓, s. 96.
  3. ↑ a b A. Car′kow: Rossijskij Wojenno-Morskoj „Iwan Gołubiec” Fłot 2016 g.. 2015, s. 27, seria: Morskaja Kollekcyja. nr 12(193)/2015.
  4. ↑ Apalkow 2007 ↓, s. 76, 93.
  5. ↑ a b c d e Apalkow 2007 ↓, s. 93.
  6. ↑ a b В Севастополь из дальнего похода вернулся морской тральщик ЧФ «Иван Голубец». Ministerstwo Obrony Rosji, 25 stycznia 2017. [dostęp 2022-10-31]. (ros.).
  7. ↑ a b c d e Apalkow 2007 ↓, s. 87.
  8. ↑ a b c Apalkow 2007 ↓, s. 88.
  9. ↑ a b Apalkow 2007 ↓, s. 89-92 (rysunki).
  10. ↑ a b c Pawłow 1997 ↓, s. 87.
  11. ↑ Apalkow 2007 ↓, s. 93, tablica 8.
  12. ↑ Apalkow ↓.
  13. ↑ Andriej Fiedorowych: Razdieł Czornomorskogo fłota w cyfrach i faktach. Fond Impierskogo Wozrożdienija, 2-11-2007. [dostęp 2020-12-15]. (ros.).
  14. ↑ "Иван Голубец". mil.press.flot. [dostęp 2022-10-30]. (ros.).
  15. ↑ Морской тральщик Черноморского флота «Иван Голубец» вошел в состав постоянной группировки ВМФ в Средиземном море. Ministerstwo Obrony Rosji, 4 listopada 2017. [dostęp 2022-10-31]. (ros.).
  16. ↑ Морской тральщик Черноморского флота «Иван Голубец» возвращается в Севастополь из Средиземного моря. Ministerstwo Obrony Rosji, 6 marca 2018. [dostęp 2022-10-31]. (ros.).
  17. ↑ Морской тральщик «Иван Голубец» Черноморского флота приступил к выполнению задач в составе группировки ВМФ в Средиземном мор. Ministerstwo Obrony Rosji, 21 grudnia 2018. [dostęp 2022-10-31]. (ros.).
  18. ↑ Морской тральщик «Иван Голубец» прибыл в Севастополь из Средиземного моря. Ministerstwo Obrony Rosji, 1 maja 2019. [dostęp 2022-10-31]. (ros.).
  19. ↑ Морской тральщик Черноморского флота «Иван Голубец» приступил к выполнению задач в составе группировки ВМФ в Средиземном море. Ministerstwo Obrony Rosji, 18 sierpnia 2020. [dostęp 2022-10-31]. (ros.).
  20. ↑ Морской тральщик «Иван Голубец» Черноморского флота проходит черноморские проливы в направлении Средиземного моря. Ministerstwo Obrony Rosji, 6 sierpnia 2021. [dostęp 2022-10-31]. (ros.).
  21. ↑ Морской тральщик «Иван Голубец» и противодиверсионный катер «Павел Силаев» Черноморского флота проходят Черноморские проливы. Ministerstwo Obrony Rosji, 21 listopada 2021. [dostęp 2022-10-31]. (ros.).
  22. ↑ a b Dan Sabbagh: Russia suspends Ukraine grain deal after attack on Sevastopol naval base. The Guardian, 2022-10-29. [dostęp 2022-10-30]. (ang.).

Bibliografia

  • Jurij Apalkow: Korabli WMF SSSR. Sprawocznik. Tom IV. Diesantnyje i minno-tralnyje korabli. Sankt Petersburg: Galeja Print, 2007. ISBN 978-5-8172-0135-2. (ros.).
  • Aleksandr Pawłow: Wojennyje korabli Rossii 1997 – 1998 g. Wyd. V. Jakuck: 1997. (ros.).

Media użyte na tej stronie

Naval Ensign of the Soviet Union (1950–1991).svg
Łatwo można dodać ramkę naokoło tej grafiki
Naval Ensign of Russia.svg
Łatwo można dodać ramkę naokoło tej grafiki
Ivan Golubets underway nearby Yuzhnyy Mol in Sevastopol 20 April 2017.jpg
Autor: elektron · Flag of Russia.svg Sevastopol, Licencja: CC0
Ivan Golubets underway nearby Yuzhnyy Mol in Sevastopol 20 April 2017