Iwan Kononow
Iwan Nikitowicz Kononow, ros. Иван Никитович Кононов (ur. 2 kwietnia 1903 r. w stanicy Nowonikołajewskaja w Rosji, zm. w 1957 r. w Australii) – radziecki wojskowy (major), dowódca 102 kozackiego dywizjonu kawalerii, 600 kozackiego pułku kawalerii, 5 pułku kawalerii Kozaków dońskich w 1 Kozackiej Dywizji Kawalerii, 3 brygady pieszej Kozaków dońskich 3 pieszej dywizji w XV Kozackim Korpusie Kawalerii SS, a następnie szef sztabu korpusu podczas II wojny światowej.
W 1920 r. wstąpił do armii bolszewickiej. Służył w 14 dywizji kawalerii 1 Armii Konnej na froncie polskim. W 1922 r. ukończył szkołę młodszych oficerów przy 14 dyw. kaw. Do września 1924 r. służył w dywizji, po czym został dowódcą pododdziału w 27 pułku kawalerii 5 stawropolskiej dywizji kozackiej. W 1927 r. ukończył szkołę wojskową, a następnie objął dowództwo szwadronu 27 p.kaw. W latach 1930–1932 brał udział w zwalczaniu chłopskich buntów na północnym Kaukazie. Od stycznia 1932 r. zajmował funkcję komisarza politycznego w 30 saratowskim pułku kawalerii. Jednocześnie od 1933 r. był sekretarzem pułkowego biura partyjnego. W lipcu 1934 r. został zastępcą szefa sztabu 28 tamańskiego pułku kawalerii, a w 1936 r. – p.o. szefa sztabu tego pułku. W 1938 r. ukończył Akademię Wojskową im. M. Frunzego, dostając stopień majora. Od września tego roku był szefem oddziału operacyjnego sztabu II korpusu kawalerii w Kijowie. Brał udział we wrześniu 1939 r. w ataku na Polskę, a następnie na przełomie 1939/1940 r. w wojnie zimowej z Finlandią. Otrzymał Order Czerwonej Gwiazdy. 15 sierpnia 1940 r. objął dowództwo 436 pułku strzeleckiego 135 dywizji strzeleckiej.
Po wybuchu wojny z Niemcami przeszedł 22 sierpnia 1941 r. na czele części pułku na stronę niemiecką, zapowiadając prowadzenie walki z władzą sowiecką. W październiku tego roku sformował kolaboracyjny ochotniczy kozacki szwadron kawalerii przy sztabie dowodzącego rejonem tyłowym Grupy Armii "Środek". Walczył z partyzantami na obszarze okupowanej Białorusi. W 1942 r. dostał stopień podpułkownika, zaś w 1943 r. – pułkownika. Wiosną 1942 r. został dowódcą 102 kozackiego dywizjonu kawalerii. Jesienią tego roku objął dowództwo 600 kozackiego pułku kawalerii. Od czerwca 1943 r. dowodził 5 pułkiem kawalerii Kozaków dońskich w 1 Kozackiej Dywizji Kawalerii. W styczniu 1945 r. objął dowództwo 3 brygady pieszej Kozaków dońskich 3 pieszej dywizji w XV Kozackim Korpusie Kawalerii SS. 3 kwietnia tego roku został w stopniu generała majora szefem sztabu korpusu. Jednocześnie sprawował funkcję oficera łącznikowego ze sztabem głównodowodzącego Rosyjskiej Armii Wyzwoleńczej gen. Andrieja A. Własowa. Był odznaczony Żelaznym Krzyżem 1 i 2 klasy.
Uniknął deportacji do Związku Sowieckiego. Zamieszkał w zachodnich Niemczech. Następnie przeniósł się do Australii.