Iwan Marinow (generał)

Iwan Marinow Иван Маринов
generał porucznik
Data i miejsce urodzenia	6 stycznia 1896 Sofia, Księstwo Bułgarii
Data i miejsce śmierci	18 sierpnia 1979 Sofia, Bułgaria
Przebieg służby
Lata służby	1912–1953
Stanowiska	minister wojny
Główne wojny i bitwy	I wojna bałkańska, II wojna bałkańska, I wojna światowa II wojna światowa
Odznaczenia

Iwan Krystew Marinow (bułg. Иван Кръстев Маринов, ur. 6 stycznia 1896 w Sofii, zm. 18 sierpnia 1979 tamże^[1]) – bułgarski wojskowy, generał porucznik, w roku 1944 minister wojny, w latach 1944-1945 głównodowodzący armii bułgarskiej^[1].

Życiorys

Urodził się w Sofii jako syn generała Krystiu Marinowa. Jako ochotnik wziął udział w wojnach bałkańskich, służąc w 1 pułku kawalerii. W czasie I wojny światowej służył w lotnictwie. Od 1920 sympatyzował z ruchem komunistycznym. W 1930 ukończył studia w Akademii Wojskowej w Sofii^[1].

W latach 1934-1939 działał w Związku Wojskowym, należał do grona bliskich współpracowników generała Kimona Georgiewa^[1]. W 1936 objął stanowisko attache wojskowego we Francji. Powrócił do kraju w sierpniu 1939 i objął stanowisko szefa sztabu 3 armii. W 1940 objął dowództwo 6 dywizji piechoty, a w czerwcu 1942 – 15 dywizji piechoty stacjonującej w Macedonii^[2]. W czasie pobytu w Bitoli ukrywał oficerów i żołnierzy armii włoskiej. 2 września 1944 objął stanowisko ministra wojny w rządzie Konstantina Murawiewa, ale tydzień później przyłączył się do komunistycznego zamachu stanu^[1]. Po przejęciu władzy przez komunistów objął stanowisko głównodowodzącego armii bułgarskiej. Stanowisko to sprawował do 12 lipca 1945. 24 czerwca 1945 wziął udział w Paradzie Zwycięstwa w Moskwie, wtedy też został uhonorowany Orderem Suworowa. W przeciwieństwie do innych wysokich oficerów armii bułgarskiej uniknął represji komunistycznych, dzięki wsparciu Georgi Dimitrowa^[1].

W latach 1946-1950 pełnił funkcję posła bułgarskiego w Paryżu, a następnie wykładał w Akademii Wojskowej w Sofii. W 1953 przeszedł w stan spoczynku^[2]. Od 1963 pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Stowarzyszenia Historyków Wojskowości^[1].

Awanse

• podporucznik (Подпоручик) (1916)
• porucznik (Поручик) (1917)
• kapitan (Капитан) (1923)
• major (Майор) (1930)
• podpułkownik (Подполковник) (1934)
• pułkownik (Полковник) (1938)
• generał major (Генерал-майор) (1943)
• generał porucznik (Генерал-лейтенант) (1944)

Odznaczenia

• Order za Waleczność st. III i IV.
• Order Zasługi Wojskowej 2 stopnia
• Order Suworowa 1 stopnia
• Order Ludowej Republiki Bułgarii 1 stopnia

Przypisy

Bibliografia

• Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 278–279.
• Rumen Rumenin: Офицерският корпус в България 1878-1944 г. vol.4. Sofia: Свети Георги Победоносец, 1996, s. 223.