Iwo z Bretanii
| prezbiter | |
 | |
| Data i miejsce urodzenia | 17 października 1253 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 19 maja 1303 |
| Czczony przez | |
| Kanonizacja | czerwiec 1347 |
| Wspomnienie | |
| Atrybuty | księga, zwój pergaminu, pióro |
| Patron | Bretanii, prawników, wdów i sierot, ludzi biednych |
| Szczególne miejsca kultu | |
Iwo z Bretanii OFS, Iwo z Kermartin, właśc. Yves Hélory[a] (ur. 17 października 1253 na dworze Kermartin w pobliżu Tréguier, zm. 19 maja 1303 w Louannec w Bretanii) − francuski prezbiter, tercjarz franciszkański[1], święty Kościoła katolickiego.
Życiorys
Iwo urodził się w Bretanii, jako syn Hélorego, pana Kermartin i Azo du Kenquis.
W 1267, jako Iwo Hélory, rozpoczął naukę na Uniwersytecie Paryskim, gdzie następnie ukończył wyższe studia z prawa cywilnego. W 1277 rozpoczął studia z prawa kanonicznego na uniwersytecie w Orleanie. Po powrocie do Bretanii został wyznaczony w roku 1280 przez archidiakona Rennes na stanowisko diecezjalnego sędziego duchownego. W 1284 został zaproszony przez biskupa Tréguier do pełnienia obowiązków oficjała sądu biskupiego. Jako kościelny prawnik nie wahał się opierać niesprawiedliwej władzy państwowej, która ingerowała w prawa Kościoła. Przez całe dorosłe życie otaczał opieką ludzi ubogich, dlatego też nadano mu miano „adwokata biedaków”. Żył bardzo skromnie służąc innym ludziom. W swoim domu urządził szpital, łaźnię, sierociniec i przytułek dla najuboższych. Iwo był członkiem III Zakonu Braci Mniejszych.
Iwo Hélory zmarł w rodzinnej Bretanii. Został pochowany w miejscowości Tréguier, gdzie znajdują się również jego relikwie (w Katedrze św. Tugduala).
Na jego grobie wyryto inskrypcję:
Sanctus Ivo erat Brito/ Advocatus et non latro/ Res miranda populo – Święty Iwo był Bretończykiem, adwokatem a nie bandytą – rzecz zadziwiająca dla ludzi.
Kult
W czerwcu 1347 papież Klemens VI ogłosił Iwona świętym.
Patronuje Bretanii i prawnikom. Uznawany jest również za opiekuna ludzi biednych, patrona wdów i sierot.
W ikonografii święty przedstawiany jest, jako sędzia w todze i birecie, czasami jako diakon w dalmatyce.
Atrybutami św. Iwona są m.in.: księga, zwój pergaminu i pióro.
- Dzień obchodów
Wspomnienie liturgiczne w Kościele katolickim obchodzone jest 19 maja.
Każdego roku prawnicy z całego świata spotykają się w Tréguier na odpuście św. Iwona, odprowadzając w procesji relikwiarz z czaszką świętego, z Katedry św. Tugduala do Kościoła NMP w Minihy-Trég.
Kościoły i kaplice
We współczesnej Polsce z kultem Św. Iwona łączy się nazwa miejscowości Iwonicz oraz Iwonicz-Zdrój, gdzie w roku 1464 poświęcony został pierwszy drewniany kościół. Pod koniec XVIII wieku uzdrowisko iwonickie znalazło się w dobrach rodziny Załuskich, którzy w roku 1838 ufundowali tam ponownie kaplicę Św. Iwo. W latach 1894-1895 wybudowano nowy kościół pw. Św. Iwona. W roku 1952 dzięki badaniom archiwalnym ks. dr Jana Rąba ostatecznie ustalono, że patronem iwonickiej świątyni jest Św. Iwon Hélory z Kermatin w Bretanii.
- Kościoły i kaplice w Polsce
- Kościół pw. św. Iwona i Matki Boskiej Uzdrowienia Chorych w Iwoniczu-Zdroju (1894-95)
- Kościół pw. Matki Bożej Uzdrowienia Chorych i św. Iwona (1995)
- Kaplica św. Iwona w Kościele NMP na Piasku we Wrocławiu.
- Kościoły w Europie
- Kościół św. Iwona w Rzymie (Sant’Ivo alla Sapienza) znajdujący się na dziedzińcu Palazzo della Sapienza (Pałacu Mądrości) Uniwersytetu Rzymskiego
- Kościół św. Iwona z Bretanii w Rzymie (Sant’Ivo dei Bretoni) na Campo Marzio[2]
- Galeria
Kaplica św. Iwo w Iwoniczu-Zdroju (1852)
Kościół św. Iwo w Iwoniczu-Zdroju
Zobacz też
Uwagi
- ↑ Zwany również Yves (we Francji), Yvo, Ives, Ivo.
Przypisy
- ↑ Lázaro Iriarte OFMCap, Józef Salezy Kafel OFMCap, Andrzej Józef Zębik OFMCap, Krystyna Kuklińska OSC: Historia franciszkanizmu. Kraków: Bracia Mniejsi Kapucyni, 1998, s. 566. ISBN 83-910410-0-X.
- ↑ Sant’Ivo dei Bretoni. (ang.)
Bibliografia
- Ewa Waliszewska: Iwo z Bratanii. opoka.org.pl. [dostęp 2014-01-08].
- Święty Iwo Helory, prezbiter. Internetowa Liturgia Godzin, brewiarz.pl. [dostęp 2014-01-08].
Media użyte na tej stronie
Sant'Ivo in Palazzo della Sapienza, Rome.
Górną częścią najstarsze Portret Franciszek z Asyżu, ścienne malowidła w Sacro Speco w Subiaco.
