Iwona Demko

Iwona Demko
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

7 sierpnia 1974
Sanok

Narodowość

polska

Alma Mater

Akademia Sztuk Pięknych w Krakowie

Dziedzina sztuki

sztuki wizualne

Epoka

sztuka współczesna

Ważne dzieła

„Przytulanki”, „28 dni”, „Kaplica Waginy”, „Home Sweet Home”.

Nagrody

Nagroda Sztuki im. Marii Anto i Elsy von Freytag-Loringhoven (2021)

Strona internetowa

Iwona Demko (ur. 7 sierpnia 1974 w Sanoku) – polska artystka wizualna, rzeźbiarka, kuratorka wystaw, nauczycielka akademicka, profesor[1][2] i wykładowczyni Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie[3], feministka, artywistka.

Życiorys

W latach 1989–1994 uczyła się w Państwowym Liceum Sztuk Plastycznych w Krośnie. W 1995 urodziła syna, który otrzymał imię Claudel, na pamiątkę francuskiej rzeźbiarki Camille Claudel. W kolejnym roku rozpoczęła studia na Wydziale Rzeźby na Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie[4]. Dyplom z wyróżnieniem uzyskała w 2001. Po studiach pracowała jako graficzka komputerowa w agencji reklamowej, równocześnie starała się prowadzić aktywność artystyczną. Ośmioletni czas w twórczości po ukończeniu akademii nazywa „okresem garażowym”, ponieważ jej prace trafiały głównie do garażu. W 2008 rozpoczęła pracę asystentki na Wydziale Rzeźby ASP w Krakowie. W 2012 obroniła doktorat w dziedzinie sztuk plastycznych w dyscyplinie sztuki piękne[1] na podstawie rozprawy doktorskiej pt. Waginatyzm[5] oraz pracy rzeźbiarskiej pt. Kaplica Waginy[6]. W 2016 uzyskała habilitację w dziedzinie sztuk plastycznych, w dyscyplinie sztuk pięknych na podstawie pracy anioly.net[1][7]. Praca dotyczyła tematu kobiecej prostytucji.

W 2000 przebywała w Tuluzie, we Francji, jako stypendystka École des Beaux-Arts et des Arts Appliqués. W 2019 otrzymała stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego[8]. Od 2018 jest członkinią Rady Programowej CRP w Orońsku[9]. Od 2019 prowadzi pracownię Intermedialne Rozszerzenie Warsztatu Rzeźbiarskiego na macierzystej uczelni na stanowisku prof. ASP[10].

Wzięła udział w ponad 160 wystawach w kraju i za granicą (m.in. Muzeum Narodowe Poznań, CSW w Gdańsku, CRP w Orońsku, CSW w Toruniu, MOCAK). Zajmuje się również działalnością kuratorską, organizując przede wszystkim wystawy z udziałem kobiet-artystek m.in. Krzątaczki[11], Gastronomki[12][13], Decydentki[14], Ciałaczki[15], NiePOPprawna Lou Andreas-Salomé, Feminał (w duecie kuratorskim z Renatą Kopyto, dyrektorką Domu Norymberskiego w Krakowie), HERstoria sztuki I[16] i HERstoria sztuki II[17], 200 lat Akademii 100 lat Akademii Kobiet[18], Kobiecy rezerwuar. Maria Pinińska-Bereś[19][20]. Była inicjatorką i organizatorką Roku Kobiet z ASP[21][22].

Tworzy obiekty, instalacje, prace site-specific, wideo, prace w przestrzeni Internetu. W swojej twórczości sięga po takie praktyki artystyczne jak: sztuka partycypacyjna, empatia herstoryczna, działania postartystyczne, sztuka relacyjna, artywizm. Jej kolor sztandarowy w życiu i sztuce to róż[23].

Stosuje femmenizm[24], czyli przesadnie podkreśla swoją kobiecość w miejscach, gdzie nie jest ona szanowana. Jest jedną z prekursorek używania feminatywów w polskim art worldzie. W opublikowanym na swojej stronie CV, w katalogach wystaw oraz w udzielanych przez siebie wywiadach[25] określa się jako „waginistka”[26], „doktora”[4][27] oraz „doktora habilitowana”[4][28].

Artystka reprezentowana jest przez Fundację TA[29].

Twórczość

Jej pierwsza praca w kolorze różowym powstała na zakończenie studiów w 2001. Była to abstrakcyjna rzeźba dyplomowa o wysokości 4,70 metra. Owalny kształt formy miał kojarzyć się z cielesnością. Do wnętrza formy można było wejść. Środek wyklejony był lustrami w kształcie trójkąta[30]. Forma stanowiła nieświadomą antycypację „okresu waginalnego”.

Jej prace określane są jako sztuka feministyczna. Artystka tak samo pisze o klasyfikacji swojej sztuki. W Autoreferacie przygotowanym na potrzeby przewodu habilitacyjnego tłumaczy, dlaczego kolor różowy stał się jej kolorem sztandarowym. Opisuje również fascynację tematem waginy oraz szczegółowo opisuje okoliczności powstania pracy habilitacyjnej[23].

Okres waginalny

W 2009 pod wpływem książki Catherine Blackledge Wagina. Kobieca seksualność w historii kultury, Demko rozpoczęła trwający blisko 10 lat okres afirmacji ciała i seksualności kobiecej. Zainspirowana kultem waginy (w którym płciowe narządy kobiece były traktowane z szacunkiem jako brama, przez którą człowiek przychodzi na świat), propagowała pozytywne podejście do waginy poprzez swoją działalność artystyczną. Tworzone przez nią prace w stylu camp, antycypowały wykorzystywanie materiałów z kultury popularnej (brokatu, cekinów, metalicznych, błyszczących materiałów). Stosowane przez nią środki wyrazu miały przekonać odbiorców i odbiorczynie spoza świata artystycznego do tabuizowanego tematu, tak aby poruszany temat zyskał społeczną akceptację. Pierwszą pracą po przeczytaniu książki Blackledge był Waginatyzm[31], następnie 28 dni[32], Moje narodziny, Sheela-na-gig[33], Czerwona Pani[34], Rabatka[35], Lala z łałą[23][36].

Na okładce drugiego wydania książki Catherine Blackledge, która ukazała się w Polsce w 2019 pod nowym tytułem Wagina. Sekretna historia kobiecej siły[37], został umieszczony fragment pracy Demko z cyklu Różowy kwadrat na białym tle. Dla kobiet, które kochają swoją płeć[38].

Okres sztuki partycypacyjnej / sztuki relacyjnej

W kolejnym etapie prace Demko powstawały w oparciu o tworzenie relacji międzyludzkich. Pierwszym projektem był projekt habilitacyjny anioly.net, gdzie współpracowała z kobietami niezwiązanymi z prostytucją (projekt fotograficzny), mężczyznami (projekt wideo) oraz nawiązała bliskie relacje z dwiema dziewczynami mającymi doświadczenie w prostytucji (realizując z nimi wystawę). Wystawie towarzyszyła publikacja Anioły z obszernym tekstem autorstwa Demko, badającym zmianę w podejściu do seksualności kobiet na przestrzeni wieków[39][40]. W tekście zastanawiała się jak to się stało, że prostytucja sakralna (gdzie kobiety były szanowane, a akt seksualny odbywał się w świątyni), zamieniła się w prostytucję znaną nam obecnie[41][42].

Okres empatii herstorycznej

W 2016 roku rozpoczęła pracę badawczą dotyczącą pierwszych studentek na krakowskiej ASP, początkowo tylko na temat Zofii Baltarowicz-Dzielińskiej[43]. Dotarła do spadkobierczyni pierwszej studentki Zofii Baltarowicz-Dzielińskiej, która w konsekwencji przekazała do Archiwum ASP w Krakowie wszystkie materiały związane z pierwszą studentką[44]. Swoje badania zwieńczyła publikacją pt. Zofia Baltarowicz-Dzielińska. Pierwsza studentka Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie[45], w której umieściła także swój życiorys[7] (w ramach projektu artystycznego) nawiązując do pozostawionych życiorysów Zofii Baltarowicz-Dzielińskiej. Pomysł ten stał się przyczynkiem do akcji zbierania życiorysów kobiet związanych z Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie z okazji Roku Kobiet z ASP[46]. Demko zebrała ponad 50 życiorysów.

W 2018 zaprezentowała w Pałacu Sztuki w Krakowie „Alternatywne Wiadomości ASP”[47], projekt artystyczny imitujący oficjalną publikację ASP w Krakowie „Wiadomości ASP”. Cały numer poświęcony był fikcyjnym obchodom jubileuszu stulecia obecności kobiet na uczelni (w rzeczywistości jubileusz ten był przez władze uczelni pomijany). Demko stworzyła alternatywny świat, w którym krakowska akademia hucznie obchodziła święto kobiet. Do realizację projektu zaangażowała 43 osoby (studentki, absolwentki, profesorów). Powstała w ten sposób publikacja, zaprezentowana na akademickiej wystawie, przyczyniła się do refleksji w środowisku, co zaowocowało ustanowieniem roku 2019 oficjalnym Rokiem Kobiet z ASP[48].

W 2019 otrzymała Stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, które pozwoliło jej kontynuować badania nad pierwszymi kobietami – studentkami krakowskiej ASP. Postanowiła odnaleźć kobiety z archiwalnej listy pierwszych studentek. Lista obejmowała siedemnaście nazwisk kobiet m.in. Joanna Grabowska, Zofia Woźna, Maria Fromowicz, Olga Niewska, Natalia Milan, Maria Gutkowska-Rychlewska, Janina Reichert-Toth. Obecnie powstaje książka podsumowująca badania.

Artywizm / działania postartystyczne

Start w wyborach rektorskich

W 2020 Demko wzięła udział w wyborach na rektora w krakowskiej ASP[49], zapisując swój program w 13 punktach[50]. Artystka zaznaczyła, że jej udział w wyborach miał m.in. zwrócić uwagę na brak obecności kobiet na najwyższym stanowisku w 200-letniej historii krakowskiej uczelni artystycznej, a także na inne kwestie związane z kobietami w akademii, jak i samą formę kandydowania[51].

W wyborach startowało sześciu kandydatów. Wybory w II turze wygrał prof. Andrzej Bednarczyk (pokonując dr hab. Bogdana Achimescu zdobywając 238 głosów z 468 oddanych). Demko zajęła trzecie miejsce, odpadając w I turze po zdobyciu 42 głosów (liczba oddanych głosów wynosiła 480)[52].

Wybrane wystawy

2019
2018
  • Macierzyństwo od początku i bez końca. Antropologiczna opowieść, Muzeum Etnograficzne, Toruń, Polska, 2018[55]
  • MATRIARCHArT, Galeria Kobro, Akademia Sztuk Pięknych w Łodzi, Polska, 2018[56]
  • NiePOPprawna Lou Andreas-Salomé. Bystra jak orzeł i odważna jak lew, Dom Norymberski, Kraków, Polska, 2018[57]
  • Męska rzecz, Muzeum Śląskie, Katowice, Polska, 2018[58]
  • TA | Keymo | Demko | Womanspreading, TA Fundacja & Galeria feministyczna, [w:] IV Vintage Photo Festival, Bydgoszcz, Polska, 2018[59]
  • Krakowski Salon Sztuki 2018, Pałac Sztuki, Kraków, 2018[60]
  • 1918-2018 Wybrane fragmenty z polskiej HERstorii sztuki, Spectra Art Space, Warszawa, 2018[61]
  • TA | Keymo | Demko | Womanspreading, TA Fundacja & Galeria feministyczna, [w:] Galeria Domu Norymberskiego, Kraków, Polska, 2018[62]
  • 100 Years, So What?, Gallery Space Centrala, Birmingham, Anglia, 2018
  • Caressing History, New Delhi, Indie, 2018
  • Decydentki, Dom Norymberski, Kraków, Polska, 2018
  • Na pozór silna dziewczyna, a w środku ledwo się trzyma, lokal_30, Warszawa, 2018[63]
2017
  • Artyści z Krakowa. Generacja 1970-1979, MOCAK, Kraków, Polska, 2017
  • Polki, Patriotki, Rebeliantki, Galeria Miejska Arsenał, Poznań, 2017[64]
  • Przesilenia, BWA Katowice, Polska, 2017[65]
  • A-geometria. Hans Arp i Polska, Muzeum Narodowe, Poznań, Polska, 2017[66]
  • Body Language, Berlin Blue Art Gallery, Berlin. Niemcy, 2017
  • GASTRONOMKI, Galeria Domu Norymberskiego, Kraków, Polska, 2017
  • Złe kobiety, Centrum Kultury ZAMEK, Poznań, Polska, 2017[67]
  • #biblioteka, Centrum Kultury ZAMEK, Poznań, Polska, 2017[68]
2016
  • DOTYK III. O sztuce haptycznej, BWA, Bydgoszcz, Polska, 2016[69]
  • Zawróć, kiedy to możliwe, Galeria Program, Warszawa, Polska, 2016[70]
2015
  • What in me is feminine?, Visual Culture Research Centre, Kijów, 2015[71]
  • Wzór, osnowa, wątek. Art vs. Design? vol. 2, Galeria Artifex, Wilno, 2015[72]
  • (Nie) dotykaj! Haptyczne aspekty sztuki polskiej po 1945 roku, CSW, Toruń, 2015[73]
  • Krzątaczki, Dom Norymberski, Kraków, 2015
  • „anioly.net”, Galeria Sztuki, Legnica, 2015
  • The Touch/Dotyk, UP Gallery Berlin, Berlin, 2015[74]
  • Alfabet Rzeźby – vwzż, CRP, Orońsko, 2015[75]
2014
2013
  • OBSESSION, Galerie Kreis, Norymberga, 2013
2012
2012
2010
  • Artystki artystom, CSW Łaźnia, Gdańsk, 2010[82]

Nagrody i wyróżnienia

2021 – Nagroda Sztuki im. Marii Anto i Elsy von Freytag-Loringhoven za wspieranie obecności i widoczności kobiet w edukacji i kulturze[83].

Przypisy

  1. ↑ a b c Dr hab. Iwona Grażyna Demko, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2022-02-03].
  2. ↑ Dr hab. Iwona Demko – ASP Kraków [dostęp 2022-02-02].
  3. ↑ Ad. dr hab. Iwona Demko – Wydział Rzeźby [dostęp 2019-12-25] (pol.).
  4. ↑ a b c Iwona Demko CV. iwonademko.art.pl. [dostęp 2019-03-25].
  5. ↑ Iwona Demko, Waginatyzm.
  6. ↑ Iwona Demko – Kaplica Waginy, www.iwonademko.art.pl [dostęp 2019-03-23].
  7. ↑ a b Iwona Demko, Mój życiorys – Iwona Demko [dostęp 2019-12-25] (ang.).
  8. ↑ Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Alfabetyczna lista osób, które otrzymały stypendium na 2019 rok.
  9. ↑ CRP w Orońsku, Rada Programowa.
  10. ↑ Pracownia Intermedialne Rozszerzenie Warsztatu Rzeźbiarskiego – Wydział Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie [dostęp 2020-08-06] (pol.).
  11. ↑ „Krzątaczki” – katalog wystawy, Issuu [dostęp 2020-08-07] (ang.).
  12. ↑ Iwona Demko, GASTRONOMKI – katalog wystawy [dostęp 2020-08-07] (ang.).
  13. ↑ ArtPapier, artpapier.com [dostęp 2020-08-12].
  14. ↑ „Decydentki” – katalog wystawy, Issuu [dostęp 2020-08-07] (ang.).
  15. ↑ Iwona Demko, CIAŁACZKI – katalog wystawy [dostęp 2020-08-07] (ang.).
  16. ↑ Iwona Demko, HERstoria sztuki – wystawa, „„Wiadomości ASP”, nr 74, s. 126–127” [dostęp 2020-08-07] (ang.).
  17. ↑ Iwona Demko, HERstoria sztuki II – wystawa, „„Wiadomości ASP”, nr 86, s. 78–81, VII 2019” [dostęp 2020-08-07] (ang.).
  18. ↑ Iwona Demko, Wystawa „200 lat Akademii 100 lat Akademii Kobiet”, „„Wiadomości ASP” nr 89, IV 2020, s. 121–122.” [dostęp 2020-08-07] (ang.).
  19. ↑ Relacja z wystawy Marii Pinińskiej-Bereś „Kobiecy rezerwuar” – ASP Kraków, www.asp.krakow.pl [dostęp 2020-08-07].
  20. ↑ Maria Pinińska-Bereś. KOBIECY REZERWUAR, Issuu [dostęp 2020-08-07] (ang.).
  21. ↑ Iwona Demko, Jak to się stało, że się udało?, [w:] Iwona Demko, Agnieszka Marecka (red.), Rok Kobiet z ASP. Jubileusz 100-letniej obecności kobiet w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, Kraków: Wydawnictwo Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie, 2021, s. 12–23, ISBN 978-83-66564-21-3.
  22. ↑ Gdy mi zabronicie, zrobię to. Kobiety na krakowskiej ASP studiują dopiero od 100 lat, OnetKobieta, 15 grudnia 2018 [dostęp 2021-12-18] (pol.).
  23. ↑ a b c Iwona Demko, AUTOREFERAT – Iwona Demko, s. 7 [dostęp 2020-08-06] (ang.).
  24. ↑ Despina Stratigakos, Gdzie są architektki, s. 73.
  25. ↑ Różowa owca wydziału, Nowa Orgia Myśli, 17 grudnia 2017 [dostęp 2019-03-22] (pol.).
  26. ↑ Wizerunek artystek jako narzędzie subwersji – Galeria Miejska Arsenał w Poznaniu, www.arsenal.art.pl [dostęp 2019-12-25].
  27. ↑ Iwona Demko, Renata Kopyto, Krzątaczki, Katalog wystawy 20.03.2015-18.04.2015, Kraków, s. 14, ISBN 978-83-64448-46-1.
  28. ↑ Iwona Demko, Renata Kopyto, Gastronomki, Katalog wystawy 8.03 – 31.03.2017, Kraków, s. 10, ISBN 978-83-65570-95-6.
  29. ↑ TA Fundacja [dostęp 2019-03-22] (pol.).
  30. ↑ IWONA DEMKO – Dyplom, www.iwonademko.art.pl [dostęp 2020-08-06].
  31. ↑ IWONA DEMKO – Waginatyzm, www.iwonademko.art.pl [dostęp 2020-08-06].
  32. ↑ IWONA DEMKO – 28 dni, www.iwonademko.art.pl [dostęp 2020-08-06].
  33. ↑ IWONA DEMKO – Sheela-na-gig, www.iwonademko.art.pl [dostęp 2020-08-07].
  34. ↑ IWONA DEMKO – Czerwona Pani, www.iwonademko.art.pl [dostęp 2020-08-07].
  35. ↑ IWONA DEMKO – Rabatka, www.iwonademko.art.pl [dostęp 2020-08-07].
  36. ↑ O waginach, abstrakcyjnych kształtach i feminizmie – wywiad z rzeźbiarką, Iwoną Demko – Seksualność-Kobiet.pl [dostęp 2020-08-12] (pol.).
  37. ↑ Wagina. Sekretna historia kobiecej siły, ksiegarnia.proszynski.pl [dostęp 2020-08-06].
  38. ↑ Kwadraty z cyklu Różowy kwadrat na białym tle / portfolio.
  39. ↑ Iwona Demko, Anioły, „Anioły” [dostęp 2020-08-06] (ang.).
  40. ↑ Iwona Demko, Anioły.net, Wydział Rzeźby – Akademia Sztuk Pięknych im. Jana Matejki, 2015, ISBN 978-83-64448-70-6 [dostęp 2020-08-12] (pol.).
  41. ↑ Iwona Demko, Anioły, 2015, ISBN 978-83-64448-40-9.
  42. ↑ Iwona Demko, anioly, net, 2015, ISBN 978-83-64448-70-6.
  43. ↑ Wyborcza.pl, krakow.wyborcza.pl [dostęp 2019-03-22].
  44. ↑ Zbiory Archiwum Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie wzbogaciły się o niezwykłe dokumenty – ASP Kraków, www.asp.krakow.pl [dostęp 2020-08-07].
  45. ↑ Iwona Demko, Zofia Baltarowicz-Dzielińska. Pierwsza studentka Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, wyd. 2018, Kraków: Wydawnictwo Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie, ISBN 978-83-66054-35-6.
  46. ↑ Życiorysy Pań na Rok Kobiet z ASP w Krakowie – ASP Kraków, www.asp.krakow.pl [dostęp 2019-12-25].
  47. ↑ ASP w Krakowie, Alternetywne „Wiadomości ASP” z okazji jubileuszu 100-lecia kobiet w Akademii [zarchiwizowane z adresu 2019-03-23].
  48. ↑ Rok 2019 Rokiem Kobiet z ASP, www.asp.krakow.pl [dostęp 2019-03-22].
  49. ↑ Kandydaci – ASP Kraków, www.asp.krakow.pl [dostęp 2020-08-06].
  50. ↑ Dra hab. IWONA DEMKO, prof. ASP, Program na kadencję 2020-2024.
  51. ↑ Iwoną Demko rozmawia Urszula Pieczek, Mówić, nie przemawiać, Miesięcznik Znak, 3 sierpnia 2020 [dostęp 2020-08-07] (pol.).
  52. ↑ Wyniki Wyborów – ASP Kraków, www.asp.krakow.pl [dostęp 2020-08-07].
  53. ↑ Galeria Sztuki Współczesnej BWA, www.bwa.katowice.pl [dostęp 2020-08-07].
  54. ↑ m, Feminał / Gdańska Galeria Miejska, www.ggm.gda.pl [dostęp 2020-08-07] (pol.).
  55. ↑ Muzeum Etnograficzne » Wernisaż wystawy [dostęp 2020-01-25] (pol.).
  56. ↑ MatriarchArt, web.archive.org, 31 marca 2019 [dostęp 2020-01-25] [zarchiwizowane z adresu 2019-03-31].
  57. ↑ Dom Norymberski w Krakowie, NiePOPrawna Lou Andreas-Salomé, wystawa, spotkania – Dom Norymberski w Krakowie [dostęp 2020-01-25] (pol.).
  58. ↑ „Męski” weekend w Muzeum Śląskim, Muzeum Śląskie [dostęp 2020-01-25].
  59. ↑ „TA | Keymo | Demko | Womanspreading”, vintagephotofestival.com, 28 września 2018 [dostęp 2020-01-25] [zarchiwizowane z adresu 2019-10-12] (pol.).
  60. ↑ Krakowski Salon Sztuki. Obecność obowiązkowa, cojestgrane24.wyborcza.pl [dostęp 2020-01-25] (pol.).
  61. ↑ 1918-2018 Wybrane fragmenty z polskiej HERstorii sztuki – Spectra Art Space – Wystawy – Fundacja Rodziny Staraków, starakfoundation.org [dostęp 2020-01-25] (pol.).
  62. ↑ Dom Norymberski w Krakowie, TA_Keymo_Demko Womanspreading – Dom Norymberski w Krakowie [dostęp 2020-01-25] (pol.).
  63. ↑ Na pozór silna dziewczyna, a w środku ledwo się trzyma / The Girl May Seem Strong but Inside She Barely Holds On, lokal_30, lokal30.pl [dostęp 2020-01-25] [zarchiwizowane z adresu 2020-01-23].
  64. ↑ Polki, Patriotki, Rebeliantki – Galeria Miejska Arsenał w Poznaniu, www.arsenal.art.pl [dostęp 2020-01-25].
  65. ↑ Galeria BWA/Art Gallery/Katowice – Przesilenia, www.bwa.katowice.pl [dostęp 2020-01-25] [zarchiwizowane z adresu 2019-03-23].
  66. ↑ A-geometria. Hans Arp i Polska, web.archive.org, 23 marca 2019 [dostęp 2020-01-25] [zarchiwizowane z adresu 2019-03-23].
  67. ↑ ZŁE KOBIETY – Centrum Kultury Zamek w Poznaniu, ckzamek.pl [dostęp 2020-01-25] (pol.).
  68. ↑ #biblioteka – wystawa. [dostęp 2020-01-25].
  69. ↑ BWA Galeria Miejska Bydgoszcz, www.galeriabwa.bydgoszcz.pl [dostęp 2020-01-25] (pol.).
  70. ↑ wystawy – Galeria Program, galeriaprogram.pl [dostęp 2020-01-25] (pol.).
  71. ↑ WHAT IN ME IS FEMININE? | obieg.pl, archiwum-obieg.u-jazdowski.pl [dostęp 2020-01-25].
  72. ↑ CSWŁaźnia, www.laznia.pl [dostęp 2020-01-25].
  73. ↑ About the Author: admin, (Nie) dotykaj! Haptyczne aspekty sztuki polskiej po 1945 roku, Centrum Sztuki Współczesnej w Toruniu, 6 maja 2015 [dostęp 2020-01-25] (pol.).
  74. ↑ Małe prace wielkich artystów na wystawie „The Touch” – Magazyn O.pl, O.pl Polski Portal Kultury [dostęp 2020-01-25] (pol.).
  75. ↑ ALFABET RZEŹBY – vwzż – Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku, www.rzezba-oronsko.pl [dostęp 2020-01-25] (pol.).
  76. ↑ l, Ikonografia Kobiecej Intymności, Akademia Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu [dostęp 2020-01-25] (pol.).
  77. ↑ ALFABET RZEŹBY – stu… – Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku, www.rzezba-oronsko.pl [dostęp 2020-01-25] (pol.).
  78. ↑ MWW – Muzeum Współczesne Wrocław – SILESIA ART BIENNALE – „outside in inside out”, muzeumwspolczesne.pl [dostęp 2020-01-25].
  79. ↑ „...właściwie wszystko jest w porządku”. O wystawie „Słodka choroba” rozmawiają | obieg.pl, archiwum-obieg.u-jazdowski.pl [dostęp 2020-01-25].
  80. ↑ „Dyfuzje współczesności” – kolekcja CSW w Operze Narodowej, Culture.pl [dostęp 2020-01-25] (ang.).
  81. ↑ Wystawa Iwony Demko Dzielna Dziewica w Krakowie – News O.pl, O.pl Polski Portal Kultury [dostęp 2020-01-25] (pol.).
  82. ↑ Artystki artystom – News O.pl, O.pl Polski Portal Kultury [dostęp 2020-01-25] (pol.).
  83. ↑ Ania Nowak, Mariola Przyjemska, Bracha L. Ettinger i Iwona Demko z Nagrodą Sztuki im. Marii Anto i Elsy von Freytag-Loringhoven, SZUM, 16 grudnia 2021 [dostęp 2021-12-18] (pol.).

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Iwona Demko - artystka waginistka.jpg
Autor: Iwona Demko, Licencja: CC BY-SA 4.0
Na zdjęciu widoczna jest artystka z własnoręcznie zrobionym nakryciem głowy przypominającym waginę, która stanowi emblamatyczny symbol jej twórczości.