Iwona Guzowska
 | |
| Data i miejsce urodzenia | 7 lutego 1974 |
|---|---|
| Zawód, zajęcie | sportowiec, polityk, szkoleniowiec |
| Stanowisko | posłanka na Sejm VI i VII kadencji (2007–2015) |
| Partia | |
Iwona Kamila Guzowska z domu Żebrowska (ur. 7 lutego 1974 w Gdańsku) – polska pięściarka i kickbokserka, mistrzyni świata, Europy i Polski, a także polityk, posłanka na Sejm VI i VII kadencji.
Życiorys
Urodziła się i dorastała w Gdańsku[1]. We wczesnym dzieciństwie została adoptowana, jej ojciec adopcyjny był chemikiem[2]. Nigdy nie poznała swoich biologicznych rodziców[1]. Ukończyła liceum ogólnokształcące. Kiedy była nastolatką, wygrała konkurs plastyczny organizowany przez redakcję programu 5-10-15. Za swoją pracę zdobyła także wyróżnienie w międzynarodowym konkursie organizowanym przez Mariele Ventre[2].
W wieku 17 lat rozpoczęła treningi taekwondo w klubie bokserskim Stoczniowiec Gdańsk[3]. Niedługo po narodzinach syna w 1992 powróciła do treningów sportowych[4], jednak porzuciła taekwondo na rzecz kick-boxingu, który trenowała w klubie Fighter Gdańsk. Szybko zaczęła odnosić sukcesy w tej dyscyplinie – jesienią 1992 została medalistką mistrzostw Europy w Warnie[4], a w 1993 zwyciężyła w kategorii light contact w finale mistrzostw świata w Stanach Zjednoczonych[5].
W styczniu 1999 podpisała kontrakt z promotorem firmy Polish Boxing Promotion, stała się pierwszą kobietą w Polsce, która rozpoczęła zawodową karierę bokserską[6]. 13 lutego zadebiutowała na zawodowym ringu – walkę, zakontraktowaną na cztery rundy, wygrała przed czasem w pierwszej rundzie. W lipcu zdobyła tytuł mistrzyni Europy w boksie, pokonując Esther Schouten. We wrześniu wywalczyła mistrzostwo świata kobiet International Boxing Organization (WIBO), wygrywając pojedynek z Valérie Rangeard. W kwietniu 2000 została mistrzynią świata federacji WIBO i Women’s International Boxing Federation, zwyciężając z Chris Kreuz; oba tytuły obroniła także pod koniec tego samego roku, zwyciężając pojedynek z Leoną Brown[6].
Zdobyła również tytuły mistrzyni Finlandii w kick-boxingu oraz siedmiokrotnie tytuł mistrzyni Polski. Ponadto czterokrotnie wywalczyła Puchar Świata w kick-boxingu.
Wstąpiła do Platformy Obywatelskiej, z ramienia której w wyborach parlamentarnych w 2007 uzyskała mandat poselski. Kandydując w okręgu gdańskim, otrzymała 9534 głosy. W wyborach parlamentarnych w 2011 także uzyskała mandat poselski, otrzymując w okręgu gdańskim 22 616 głosów[7]. W 2015 została członkinią honorowego komitetu poparcia Bronisława Komorowskiego przed wyborami prezydenckimi[8]. W tym samym roku nie ubiegała się o poselską reelekcję.
Zajęła się działalnością biznesową – prowadzeniem wykładów i warsztatów o tematyce motywacyjno-inspirującej. W 2017 ukazała się jej autobiograficzna książka Najważniejsza decyzja.
Pojedynki
- 13 lutego 1999 – Jastrzębie-Zdrój – Emilija Jakimowa, +1r KO
- 17 kwietnia 1999 – Warszawa – Vanda Correia, +2r KO
- 17 lipca 1999 – Gdańsk – Esther Schouten, +10r mistrzostwo Europy WIBF
- 18 września 1999 – Gdańsk – Valérie Rangeard, +10r mistrzostwo świata WIBO
- 20 listopada 1999 – Gliwice – Cynthia Prouder, +10r obrona mistrzostwa świata WIBO
- 8 kwietnia 2000 – Gdańsk – Chris Kreuz, +10r unifikacja tytułu mistrzyni świata dwóch federacji: WIBO i WIBF
- 2 grudnia 2000 – Gdańsk – Leona Brown, +8r obrona tytułów mistrzyni WIBO i WIBF
- 29 września 2001 – Gdynia – Kelsey Jeffries, +10r obrona tytułu mistrzyni WIBO
- 24 października 2003 – Wrocław – Monika Petrowa, +10r tytuł mistrzyni świata GBU
Życie prywatne
W latach 90. zawarła związek małżeński z Krzysztofem (swoim pierwszym trenerem taekwondo)[9], z którym ma syna Wojciecha (ur. 1992)[4]. Małżeństwo po kilku latach zakończyło się rozwodem[10]. W 2014 wyszła za Jacka Wiśniewskiego, żołnierza Wojska Polskiego[11]. Zamieszkała w Gdańsku[11].
W 2003 wzięła udział w reality show Bar[12]. Hobbistycznie maluje obrazy; w 2018 zorganizowała swoją pierwszą wystawę podczas Jeździeckich Mistrzostw Gwiazd „Art Cup” w Zakrzowie[11].
Przypisy
- ↑ a b Jurkowska i Kościelak 2020 ↓, s. 366–367.
- ↑ a b Jurkowska i Kościelak 2020 ↓, s. 364–365.
- ↑ Jurkowska i Kościelak 2020 ↓, s. 362.
- ↑ a b c Jurkowska i Kościelak 2020 ↓, s. 373.
- ↑ Jurkowska i Kościelak 2020 ↓, s. 374–375.
- ↑ a b Jurkowska i Kościelak 2020 ↓, s. 382–383.
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2011. [dostęp 2015-03-21].
- ↑ Barbara Sowa: Kto wszedł do komitetu poparcia Komorowskiego, a kto z niego wypadł? Cała lista. dziennik.pl, 2015-03-16. [dostęp 2015-03-21].
- ↑ Jurkowska i Kościelak 2020 ↓, s. 370.
- ↑ Jurkowska i Kościelak 2020 ↓, s. 376–377.
- ↑ a b c Jurkowska i Kościelak 2020 ↓, s. 386.
- ↑ „Big Brother” i Guzowska w Barze. wirtualnemedia.pl, 1 września 2003. [dostęp 2021-05-09].
Bibliografia
- Strona sejmowa posła VI kadencji. [dostęp 2015-03-21].
- Profil na stronie boxrec.com (ang.). [dostęp 2015-03-21].
- Katarzyna Jurkowska, Katarzyna Kościelak: Kobiety przełomu. Kraków: Znak Horyzont, 2020. ISBN 978-83-240-7789-2.
Linki zewnętrzne
- Iwona Guzowska – strona prywatna. [dostęp 2015-03-21].
- Iwona Guzowska w bazie filmpolski.pl. [dostęp 2015-03-21].
Media użyte na tej stronie